UFC on Fox 11 – starość, radość?

Po doskonałej gali UFC on Fox 11 kilku zawodników znalazło się na ostatniej prostej przed bramami nieba.

36-latek u szczytu

W zapowiedzi walki wieczoru, w której Fabricio Werdum mierzył się z Travisem Brownem, zastanawiałem się, którego Brazylijczyka zobaczymy w oktagonie – czy tego, który na UFC 143 w spektakularny sposób rozmontował w stójce Roy’a Nelsona, czy też tego, który po ledwie dwóch minutach kulanki z Antonio Rodrigo Nogueirą szeroko otwierał usta, łapczywie wciągając powietrze, którego, zdaje się, już wówczas bardzo mu brakowało. W tamtym pojedynku raz po raz dawał się też spychać Minotauro na siatkę, niezbyt radząc sobie z brudnym boksem starszego z braci Nogueirów. Jego praca nóg i kontrola dystansu w zasadzie nie istniały, a zwyciężył dzięki swojemu magicznemu parterowi.

Były koszykarz z Hawajów trafił najgorzej, jak mógł. W sobotę naprzeciw niego stanął Fabricio Werdum w formie życia, być może nawet lepszej niż ta, w której miał nieszczęście stawić mu czoło Big Country. Owszem, w obrosłym już mchem legendy starciu z Fedorem Emelianenko Vai Cavalo dokonał czegoś niebywałego i znacznie bardziej spektakularnego, ale bardzo krótki czas tamtejszej walki powodował, że wielu fanów i komentatorów zdawało się ówczesny triumf Brazylijczyka zrzucać na karb przypadku czy chwili nieuwagi rosyjskiego cara. Natomiast w starciu z Hapą było zupełnie inaczej – Brazylijczyk metodycznie, przez pełne niemal 25 minut walki dominował, deprymował, ośmieszał, upokarzał i obijał bezradnego jak dziecko we mgle podopiecznego Grega Jacksona. Nie tylko stał się pierwszym, który zdołał położyć na plecach wielkoluda z Hawajów, ale też zupełnie rozbił go w stójce, demonstrując kliniczną precyzję w złożonych kombinacjach kickbokserskich, którymi raził raz po raz rywala (obrotówki w stylu Edsona Barbozy – dlaczego nie!). Potwierdził też niebywałą inteligencję i lisią przebiegłość w oktagonie, na każdym niemal kroku próbując zmylić Browne’a czy to jakąś pogawędką w trakcie walki, czy to odwracaniem uwagi poprzez wskazywanie czegoś rękami lub głową. Przy tym wszystkim bawił się naprawdę przednio – bawiłem się i ja, oglądając popisy przeżywającego drugą młodość 36-latka.

Na uwagę zasługuje fakt, że Werdum zrzucił kilka zbędnych kilogramów do walki z Travisem, dzięki czemu jego kondycja stała na bardzo dobrym poziomie przez pięć rund. Tak mało Brazylijczyk nie wniósł do klatki od 2007 roku i starcia z Andreiem Arlovskim. Był to doskonały ruch, który, mam nadzieję, Fabrycy powtórzy przed starciem o pas mistrzowski najbardziej prestiżowej dywizji UFC z Cainem Velasquezem, które odbędzie się w drugiej połowie roku w Meksyku.

Co dalej?

Właśnie, Cain Velasquez… Po pojedynku Vai Cavalo z Nogueirą dawałem temu pierwszemu jakieś 20% szans na pokonanie mistrza. Jeśli z powracającym po długiej kontuzji i rozbracie z oktagonem Velasquezem wyjdzie Werdum z walki z Hapą, będziemy świadkami szalenie ciekawej rywalizacji. Przypuszczam, że meksykański Amerykanin szukał będzie klinczu, ale dobra praca nóg w wykonaniu Brazylijczyka, ciągłe próby ściągania głowy rywali na kolana (nawet takiego giganta jak Browne!) oraz możliwość przeniesienia wówczas walki do parteru powodują, że pomimo tego, iż uważam brudny boks Velasqueza za dużo skuteczniejszy od tego prezentowanego przez Noguierę (a ten przecież dawał radę Werdumowi…), to absolutnie nie skreślam pretendenta.

Podsumowując, Velasquez faworytem, owszem, ale teraz ta walka nabrała mnóstwo rumieńców!

36-latek u szczytu 2.0

Yoel Romero Palacio jest starszy od Fabricio Werduma o dokładnie trzy miesiące. Jednak i on zdaje się znajdować aktualnie w szczytowym etapie swojej kariery, choć… nadal się rozwija i Bóg jeden raczy wiedzieć, jakie nowe działa zaprzęgnie do swojego arsenały w kolejnym boju!

Na UFC on Fox 11 Kubańczyk w końcu zademonstrował spektakularne zapasy, które, zdaje się, mocno kamuflował wcześniej, tonąc w miłości do stójki. W poprzednich bowiem pojedynkach były one, delikatnie rzecz ujmując, mało skuteczne – Romero miał problemy z obalaniem przeciwników, sam lądując na plecach kilkukrotnie – dwa razy pod naporem Ronny’ego Markesa i aż trzy razy przeciwko Derekowi Brunsonowi. Ciężkie ręce i zjawiskowa momentami stójka pozwoliły mu jednak skończyć obu w trzeciej rundzie.

W pojedynku z Bradem Tavaresem Yoel w końcu odwołał się do swojej bazy zapaśniczej, demonstrując niebywałą w niej przekrojowość, dynamikę, siłę oraz wyczucie czasu i dystansu. Niemiłosiernie sponiewierał tam Hawajczyka, przerywając jego passę pięciu kolejnych wygranych i jednocześnie przedłużając swoją do czterech. Stójkowo prezentował się tak, jak zawsze – każdy mięsień ciała rozluźniony, lekko ospałe wyczekiwanie na ataki rywali przy jednoczesnym przeskakiwaniu z jednej nogi na drugą, kapitalne przyspieszenie i niekonwencjonalne uderzenia. Balansowi ciała, twardej szczęce i lekkości, z jaką się porusza, zawdzięcza to, że uderzenia Tavaresa nie robiły na nim większego wrażenia, albo prując powietrze, albo będąc amortyzowanymi przez Kubańczyka. Warto też podkreślić, że tym razem srebrny medalista olimpijski z Sydney bardzo dobrze zarządzał swoimi zasobami kondycyjnymi, będąc w bardzo dobrej dyspozycji także w trzeciej rundzie.

Co dalej?

Kubańczyk zanotował już cztery kolejny wygrane w UFC. Najwyższa zatem pora na stanięcie w szranki z kimś z czołowej dziesiątki. Moim wymarzonym rywalem dla Palacio byłby Ronaldo Jacare Souza, ale Brazylijczyk znajduje się nieco wyżej w drabince dywizji i być może jeszcze nie pora na takie zestawienie. Dla tego ostatniego szykowany jest być może Luke Rockhold, jeśli upora się z Timem Boetschem. Wracając do Kubańczyka, jeśli nie Jacare, to chętnie zobaczyłbym go z wygranym walki Gegard Mousasi vs Mark Munoz, ewentualnie z Timem Kennedym.

Maszyna

Takie określenie dobrze odzwierciedla styl walki Khabiba Nurmagomedova. Piekielnie silny Rosjanin, obdarzony fantastycznymi zapasami testowanymi na niedźwiedziach, uzupełnianymi doskonałą szybkością i umiejętnością błyskawicznego przechodzenia od kombinacji kickbokserskich (no, może bardziej bokserskich) do wejść w nogi urządził sobie z przecież bardzo solidnego Rafaela dos Anjosa kukłę, którą pozamiatał oktagon. Tylko na samym początku walki Brazylijczyk toczył wyrównany bój w stójce z Nurmagomedovem, potem, gdy ten ostatni włączył pierwszy bieg zapaśniczy, dos Anjos nie był w stanie znaleźć nań żadnej odpowiedzi.

Kto jeszcze wątpi w umiejętności Orła? Kto jeszcze uważa go za przereklamowanego? Przyznam uczciwie, że ja sam długo pozostawałem niewiernym, może nie w tym znaczeniu, że uważałem go za przereklamowanego, ale z pewnością na podstawie jego pierwszych czterech zwycięstw w UFC nie byłem gotowy przyznać, że Rosjanin to ścisła czołówka. Przejrzałem na oczy dopiero w starciu z Patem Healym, którego Khabib zdominował na różnorakie sposoby – i zapaśniczo, i pięściarsko. Tamten bój spowodował, że przeszedłem na stronę prawdy. Prawdy, której dodatkowych dowodów – dla tych odmieńców, którzy nadal kwestionują umiejętności i możliwości Rosjanina – dostarczyła deklasacja, ofiarą której padł dos Anjos.

Od wspomnianej walki z Healym nie potrzebuję już więcej dowodów, ale jeśli ktoś nadal ma wątpliwości, to… być może czas otworzyć oczy? Nurmagomedov pokonywał zapaśników (Kamal Shalorus, Gleison Tibau), specjalistów BJJ (Thiago Tavares), ciężkorękiego brawlera (Abel Trujillo), morderczego grindera (Pat Healy) i wreszcie wszechstronnego zawodnika z czuba dywizji (Rafael dos Anjos). Jakich znaków jeszcze potrzebujecie? Jak długo będziecie przypominać jego lekko kontrowersyjną wygraną z cholernie już wtedy doświadczonym Gleisonem Tibau (druga walka Nurmagomedova w UFC!), ignorując demolki, które fundował kolejnym rywalom?

Co dalej?

Dalej jest już walka o pas mistrzowski. A przynajmniej powinna być. Czy jednak do niej dojdzie, skoro Anthony Pettis ma już rywala w osobie Gilberta Melendeza w pojedynku, który odbędzie się planowo pod koniec roku, a tak naprawdę diabli wiedzą kiedy? Myślę, że Khabib nie pozostanie tak długo (czyli około roku) bez walki i stoczy jeszcze jeden pojedynek. Z kim? Mam trzy propozycje – albo z Bensonem Hendersonem, jeśli ten pokona Rustama Khabilova, albo z planującym powrót na jesieni TJ Grantem, albo też z mającym na koncie trzy kolejne wygrane Donaldem Cerrone. We wszystkich trzech przypadkach stawiam zdecydowanie na Orła.

Co zaś się tyczy ewentualnego boju z Anthonym Pettisem albo Gilbertem Melendezem… Cóż, uważam, że Rosjanin, ze swoją zjawiskową bazą zapaśniczą, piekielną dynamiką i niedźwiedzią siłą sprowadzeń, byłby cholernie niewygodnym rywalem dla Showtime’a. Nie mam wątpliwości, że od strony kickbokserskiej Pettis zjada nadal nieco dzikiego w szarżach i otwartego na kontry Rosjanina, ale przewaga tego ostatniego w aspektach zapaśniczych byłby wcale nie mniejsza. Oceniam to na 50/50. Myślę, że dysponujący lepszymi zapasami i żelazną kondycją Gilbert Melendez byłby stylistycznie mniej wygodnym przeciwnikiem dla Nurmagomedova, ale jak będzie i z kim w kolejnej walce zmierzy się ledwie 25-letni Khabib, czas pokaże.

Niezłomny?

Czy pora już, byśmy zapomnieli o problemach psychicznych, jakich czasami doświadczał w przeszłości – zamierzchłej? – Donald Cerrone? Amerykanin nie zraził się początkowymi niepowodzeniami w starciu z dysponującym bogatszym arsenałem kopnięć Edsonem Barbozą, posyłając Brazylijczyka na deski lewym prostym i błyskawicznie zapinając duszenie zza pleców – wszystko to w momencie, gdy wydawało się, że oglądamy idealny scenariusz dla Juniora – trafiał częściej, lepiej się poruszał, był znacznie szybszy. Widmo złamanego Kowboja stanęło wówczas przed oczami chyba nie tylko mnie. Amerykanin pozostał jednak niezłomny, dalej wywierając presję i atakując, co się opłaciło.

Czy walka spełniła oczekiwania fanów? Rzekłbym przekornie, że fanów Cerrone pewnie tak, fanów Barbozy – niekoniecznie. Owszem, lewy prosty Amerykanina był pierwszorzędny, niesygnalizowane, z doskokiem, ale… czy naprawdę tak mocny, by paść na deski oszołomionym i dać sobie błyskawicznie zajść plecy, jak to się stało z Juniorem? Miałem wcześniej wątpliwości co do kruchej szczęki Brazylijczyka, ale teraz powoli się ich wyzbywam. Piekielnie efektowny Barboza ma zatem poważny problem, bo cóż zrobić, gdy szczęka nie domaga? Pracować nad defensywą? Można, ale przecież na tym poziomie rozgrywkowym nie sposób uniknąć wszystkich mocnych ciosów, zawsze coś trafi – a w przypadku Brazylijczyka to coś może kosztować go przegraną.

Z drugiej strony… może nie jest tak źle? Być może powinniśmy oddać cesarzowi, co cesarskie? Wymieńcie mi zawodników z dywizji lekkiej, którzy będąc na miejscu Donalda Cerrone, byliby w stanie tak błyskawicznie wpiąć się za plecy rywala, jednocześnie od razu przekładając rękę pod jego szyją? Ilu jest takich finisherów w UFC? Bardzo niewielu. Ilu przetrwałoby początkową nawałnicę Brazylijczyka, pod naporem której ugięły się nawet nogi tytanoszczękiego Cerrone? Również niewielu. Może zatem przyszłość w przypadku Barbozy nie rysuje się tak źle? A może przemawia przeze mnie ułuda rozczarowanego fana Brazylijczyka?

Co dalej?

Donald Cerrone zasłużył na walkę z kimś ze ścisłej czołówki po tym, jak efektownie odprawił Evana Dunhama, Adriano Martinsa i teraz- Edsona Barbozę. Moje typy to albo TJ Grant, albo Khabib Nurmagomedov – jeśli UFC zechce popchnąć Kowboja od razu do walki o pas, lub też Myles Jury – jeśli Joe Silva uzna, że jeszcze nie pora.

A co Wy sądzicie o występach Werduma, Romero, Nurmagomedova i Cerrone? Jak widzicie ich szanse z kolejnymi rywalami?

fot. Esther Lin / MMAFighting.com