Sierpem #29 – Weidman rozwiewa wątpliwości

Na UFC 162 Chris Weidman zostawił na deskach nieprzytomnego Andersona Silvę. Wczorajszej nocy brazylijski wirtuoz ponownie skończył na deskach, tym razem jednak zwijając się z piekielnego bólu.

Na nieszczęście mistrza prawdopodobnie jego doskonała dyspozycja zostanie przyćmiona makabryczną kontuzją Andersona Silvy – po pierwszej walce pisano, że wygrana Amerykanina była rezultatem groteskowych momentami prowokacji Spidera, teraz z kolei porażkę Brazylijczyka zrzuci się na karb wspomnianego fatalnego złamania, którego stał się ofiarą w starciu z Chrisem Weidmanem. Bez względu jednak na to, jak bardzo zakrzywiana będzie rzeczywistość, fakt pozostaje taki, że Weidman na UFC 162 rozbił teatralno-prowokacyjno-kontrującą – czyli święcącą największe sukcesy – wersję Pająka, a na wczorajszej gali UFC 168 postawił kropkę nad i, udowadniając, że jest w stanie nie tylko ubić, ale i zdominować Brazylijczyka, który ręce trzyma wysoko, a sztuczki teatralne chowa do kieszeni.

Owszem, wątpić jest rzeczą ludzką, ale jeśli ktokolwiek po ostatnim boju o pas mistrzowski kategorii średniej nadal ma jakiekolwiek wątpliwości odnośnie tego, który zawodnik jest dzisiaj lepszy – Chris Weidman czy Anderson Silva – to niechybnie znaczy to, że przeradzające się w fanatyzm uwielbienie w stosunku do Pająka karykaturalnie zniekształca jego obraz rzeczywistości. Rzeczywistości, która nie jest skomplikowana, którą da się relatywnie łatwo rozłożyć na czynniki pierwsze, która nie posiada trzech den. Z całym bowiem szacunkiem dla Pająka, jego niebywałych umiejętności i rewelacyjnych wygranych – jego czas bezpowrotnie przeminął, Weidman pokonał go dwukrotnie, a Brazylijczyk nie był w stanie znaleźć odpowiedzi na taktykę Amerykanina. Mistrz dywizji średniej rozprawił się w sposób cholernie przekonywujący z Silvą – najpierw zostawiając go nieprzytomnego na deskach, potem wyjącego z bólu z połamaną nogą.

Nie jestem pewnie jedynym, który po tej walce życzyłby sobie, by genialny Brazylijczyk zakończył karierę po walce ze Stephanem Bonnarem, ale być może spektakularnie walczącemu Pająkowi pisany był właśnie spektakularny upadek? Szkoda jednak, że okazał się też makabrycznym…

Niewolnik

W rewanżu oglądaliśmy zupełnie innego Andersona Silvę niż ten, który stoczył pierwszą walkę z Chrisem Weidmanem. Innego a jednak – chciałoby się rzec – takiego samego. Z jednej strony bowiem w przeciwieństwie do pierwszego starcia w drugim Brazylijczyk zrezygnował z teatralnych prowokacji, prawdopodobnie zdając sobie sprawę, że Amerykanin nie jest typem zawodnika, który na te prowokacje będzie się nabierał, zapominając się w ataku. Co za tym idzie – ręce Brazylijczyka były podniesione znacznie wyżej w porównaniu do tego, jak wyglądało to na UFC 162. Z drugiej natomiast strony, widać było wielkie podobieństwo między obiema walkami. Gdzie się ono objawiało? W bezradności Andersona Silvy.

Jak wielokrotnie podkreślałem, Brazylijczyk był absolutnym bogiem walki z kontry. Gdy pozbawiano go takich możliwości, starcia Silvy wyglądały tak, jak to z Thalesem Leitesem czy Demianem Maią – obaj krajanie nie przyjęli zaproszenia Pająka do ataku, ale też obaj okazali się dramatycznie bierni i niezdolni do jakichkolwiek prób zagrożenia ówczesnemu dominatorowi. W efekcie Silva kąsał ich pojedynczymi ciosami, czyniąc te walki mało, delikatnie rzecz ujmując, przyjemnymi dla oka, jednocześnie jednak pewnie zwyciężając.

Również i Chris Weidman nie przystał na warunki Pająka. Odrzucił zaproponowany przezeń scenariusz, tworząc swój własny, w którym to on jest reżyserem, a Pająk jedynie kukiełką. W przeciwieństwie do wspomnianych Mai i Leitesa Weidman miał odpowiednie, trzymając się języka sztuki, rekwizyty i teatralne szlify, by rozegrać przedstawienia tak, jak sobie to zaplanował, za pierwszym razem upokarzając Brazylijczyka nokautem, za drugim natomiast zostawiając go na deskach z wykrzywioną z potwornego bólu twarzą w iście dantejskiej scenie.

Pająk stał się niewolnikiem swojego geniuszu. Geniuszu walki z kontry. Geniuszu, który wraz z upływem lat i zrozumieniem jego taktyki przez rywali stał się jego przekleństwem, co z okrutną mocą objawiło się w obu walkach z Chrisem Weidmanem.

Przyjrzyjmy się poniższym fragmentom walki, by zrozumieć, że po raz kolejny to nie Brazylijczyk przegrał, ale Amerykanin wygrał.

Runda pierwsza

GIF 1, GIF 2

Anderson Silva nie chciał znaleźć się w parterze z Chrisem Weidmanem. To oczywista oczywistość po tym, jak w pierwszej walce ówczesny pretendent kilka razy solidnie trafił tam Brazylijczyka. Czego nie chciał natomiast Amerykanin? Tego samego, czego nie chcieli wszyscy poprzedni rywale Pająka – by ten ostatni znalazł dystans i rozszalał się w stójce. Dlatego też celem Weidmana od samego początku było zagrożenie Brazylijczykowi sprowadzeniem – w tym celu na GIFie 1 Amerykanin markuje zejście po nogi. Daje wyraźnie do zrozumienia pretendentowi, by ten nie poczuł się zbyt pewnie w stójce, bo może wylądować na plecach.

Chwilę potem Weidman znów skraca dystans, ale tym razem próbuje lewego prostego (GIF 2). Anderson Silva świetnie się odchyla, ale nie kontruje – z dwóch powodów (dokładnie tych samych, dla których nie był w stanie skontrować Amerykanina w ich pierwszym boju). Po pierwsze – chwilę wcześniej Weidman markował zejście po nogi, a Brazylijczyk bardzo nie chciałby znaleźć się z nim w parterze – a zatrzymanie się i próba kontry mogłyby właśnie do tego doprowadzić. Po drugie – Weidman nie otwiera się w ataku, jest uważny, cały czas śledzi poczynania Brazylijczyka. Nie jest bezgłowym jeźdźcem w stylu Forresta Griffina, nie daje okazji Pająkowi do kontry. Ten, z jednej strony obawiając się sprowadzenia, z drugiej dostrzegając, że tego typu atak Weidmana to nie jest wymarzoną okazją do kontry, rezygnuje z wyprowadzenia ciosu.

Zwracam uwagę na to, jak Weidman depcze prawą stopę Brazylijczyka – nie pierwszy i nie ostatni raz w tej walce. Nawet tylko chwilowe jej unieruchomienie powoduje, że Silva przestaje pływać, nie jest bowiem naturalnym ruchem wyprowadzanie ciosu z unieruchomioną przez rywala stopą, choćby i przez milisekundę.

GIF 3

W kolejnej akcji (GIF 3) Chris Weidman po tym jak na GIFie 2 spróbował ataku bokserskiego, tym razem – słusznie przeplatając ataki zapaśnicze z uderzeniami, czym powoduje, że jego rywal, nie wie, czego się spodziewać – idzie po wykroczną nogę Spidera, ponownie na nią nadeptując. Obalenie za jedną nogę na środku oktagonu zawsze były najskuteczniejszą bronią na Pająka i tak, jak wspominałem w zapowiedzi walki, jeśli czynił to będzie Amerykanin, będzie miał spore szanse na położenie Brazylijczyka na plecach. Tak też się dzieje – Weidman po wychwyceniu prawej nogi Brazylijczyka nadal trzymając ją prawą ręką, lewą sięga po lewą kończynę rywala i poprzez zastawienie sprowadza go do parteru.

Oddam w tym momencie głos autorowi cyklu Suplesem, Tsubasie, który tak opisuje tą sytuację:

Anderson, trzymając ręce wysoko, nie był w stanie wyłapać Weidmana, używając underhooków. Próbowanie ściągania Chrisa do dołu również było mocno nieudanym pomysłem, jest to dużo łatwiejsze przy rywalu, który przy wejściu w nogi preferuje niższą pozycję, gdy ręce zawodnika broniącego mogą wygenerować większą siłę. Ściągniecie do dołu Chrisa, który wchodził z wysokiej pozycji, mając bardzo stabilną pozycję, było w tej sytuacji niewykonalne. Największym błędem Silvy w momencie ataku Weidmana było odstawienie nogi zakrocznej, zamiast wykrocznej, co nie tylko pozbawia stabilizacji pozycji, ale również kłóci się z ideą obrony nóg, aby to noga wykroczna została najpierw obroniona, natomiast u Spidera została ona wysunięta w stronę rywala, śmiało zachęcając do ataku. Jedyne, co dobrze zrobił w tej akcji Brazylijczyk, to skręcenie się do boku, jednak w tym momencie nie mogło to stanowić przeszkody dla All Americana, który bardzo głęboko wychwycił nogę, a próbujący przełożyć swoją prawą rękę pretendent nie miał miejsca, aby overhookiem próbować podnosić pozycję mistrza. Weidman – jak znaczna część amerykańskich zapaśników – mając wychwyconą jedną nogę, automatycznie szukał biodra Spidera, aby zapiąć klamrę, w której czuje się bardzo pewnie, jednak mając niemal nieruchomą nogę Spidera, w ułamku sekundy zmienia koncepcję i blokując ją, finalizuje jedyne obalenie w tej walce.

Zapasy, mimo dobrych statystyk, to pięta achillesowa byłego mistrza, co zostało po raz kolejny choć w małym stopniu udowodnione.

GIF 4, GIF 5

Po wylądowaniu na plecach Silva jednak błyskawicznie podniósł pozycję, przenosząc walkę do klinczu pod siatką. Nie będę ukrywał, że oglądając Weidmana wczepionego w Pająka pod siatką, pomyślałem, że jest to koszmarny błąd mistrza – Pająk bowiem jest prawdziwym arcymistrzem klinczu, nawet znajdując się plecami do siatki, potrafi tak fantastycznie kontrolować poczynania swoich rywali, jak nikt inny. Zarządza każdym ruchem przeciwnika. Zresztą, przytoczmy, co do powiedzenia na temat klinczu Brazylijczyka miał swego czasu Rich Franklin:

Gdy, przykładowo, ty i ja znajdujemy się w klinczu, łapię twoją głową i ściągam ją do dołu, to twoją reakcją jest podnoszenie jej do góry. Cokolwiek robię w trakcie walki, twoją naturalną reakcją jest stawianie oporu. Zawsze tak jest. Jeśli chcę cię odepchnąć, ty spróbujesz odepchnąć mnie, żeby nie stracić równowagi.

Anderson Silva natomiast steruje tym, co dzieje się w klinczu. Kontroluje twoją pozycję, twój kręgosłup. Przekręca go do boku. Przypuśćmy, że chce cię pochylić do twojej prawej strony – jeśli poczuje opór, dostrzeże, że robisz wszystko, by do tego nie dopuścić, nie będzie się z tobą siłował, wykorzysta twoją własną energię, żeby błyskawicznie przekręcić cię do drugiej strony. Tak jakbyś to tym sam pomagał mu osiągnąć jego cele. Zanim się orientujesz, jesteś już po drugiej stronie i walczysz o to, żeby znów złapać równowagę.

Próbkę tego, o czym mówił Franklin, widzimy na dwóch powyższych gifach. Anderson Silva świetnie broni próby sprowadzenia, przekręcając Weidmana do swojej lewej strony. Obaj zawodnicy częstuję się w kolanami na korpus, choć to te w wykonaniu Brazylijczyka są mocniejsze. Z drugiej jednak strony, Chris udowodnił, że również ten element gry Pająka rozpracował w najdrobniejszym szczególe, o czym niżej.

GIF 6, GIF 7

Na GIFie 6 (oraz powtórce obok) widzimy, jak Anderson Silva zapina klamrę na głowie Amerykanina, ściągając ją do dołu i tym samym próbując kontrolować posturę mistrza, ściągając go na kolana na korpus. Początkowo prawa ręka Weidmana jest uwięziona, ale gdy tylko wyciąga ją spod uścisku Brazylijczyka, nie robi tego, co prawdopodobnie robiłoby większość zawodników – nie koncentruje swojej uwagi na zerwaniu klamry, nie walczy za wszelką cenę z uchwytem Pająka. Role się odwracają! Jak powiedział Franklin, w klinczu to Brazylijczyk wykorzystywał energię swoich rywali do manipulowania nimi – teraz to Weidman wykorzystuje energię, jaką Silva wkłada w ściąganie jego głowy do tego, by wystrzelić ze swoimi ciosami. Najpierw prawym trafia na korpus, by potem krótkim prawym sierpem nad rękami skupionego na kontrolowaniu uchwytu Brazylijczyka powalić go na deski. Pająk, pochłonięty tajskim klinczem, nawet nie widzi tego wyprowadzanego z boku ciosu – co jeszcze potęguje jego destrukcyjną siłę. Nieprzytomny przez chwilę – jak wydaje się na powtórkach – Anderson pada na deski, gdzie z nawałnicą rusza Weidman.

GIF 8, GIF 9, GIF 10, GIF 11

W parterze dominacja mistrza nie podlegała dyskusji. Być może tylko temu, że pojedynek sędziował Herb Dean Brazylijczyk zawdzięcza to, że nie przerwano go po gradzie ciosów, które przyjął zaraz po knockdownie. Z drugiej strony, z perspektywy tego, co wydarzyło się potem, być może lepiej stałoby się, gdyby starcie jednak przerwano właśnie w tym momencie…

Weidman tym razem nie próbował żadnych poddań, które mogłyby kosztować go utratę dominującej pozycji – nie popełnił zatem błędu z ich pierwszego starcia, gdy nieskutecznie poszedł po nogę Spidera. Na GIFie 8 mistrz próbuje duszenia Ezekielem, ale bez gi trudno o wykończenie takiej techniki, jeśli nie nazywasz się Aleksiej Olejnik. Tym niemniej, taka próba nie narażała Weidmana na utratę pozycji.

Na powyższych gifach widzimy, jak świetnie pozycję bezradnego w parterze Pająka kontrolował Chris. Niewiele znaczące ataki z dołu Silvy (vide GIF 11) nie stanowiły żadnego zagrożenia. Być może punktowanie pierwszej rudy 10-8 byłoby przesadą, ale jestem sobie w stanie wyobrazić polskich sędziów, którzy ochoczo by na to przystali.

Warto podkreślić, że Chris prezentuje zupełnie inny styl gnp niż Chael Sonnen. Ten ostatni zadaje masę lekkich ciosów w parterze, czym utrzymuje aktywność, nie dając powodów sędziemu do podniesienia walki. Natomiast chętnie podnoszący pozycję w celu wyprowadzenia potężniejszych ciosów Weidman atakuje z mniejszą częstotliwością, ale znacznie, znacznie mocniej – każde niemal jego uderzenie stanowi duże ryzyko dla zawodnika będącego na dole. Mistrz zademonstrował też rewelacyjną pracę łokciami, a więc coś, co spowoduje, że jego przyszli rywale będą musieli bardzo uważnie kontrolować swoje ofensywne zapędy w stójce, by przypadkiem nie przypłacić ich znalezieniem się na plecach pod gradem ciosów Weidmana.

GIF 12, GIF 13

Na GIFie 12 ponownie widzimy doskonały łokieć w wykonaniu mistrza, natomiast akcja z GIFu 13 potwierdza, że Weidman naprawdę dążył do skończenia Pająka przed czasem. Miała miejsce w samej końcówce rundy, gdy mistrz mógł po prostu poczekać do końcowej syreny, mając otwierającą odsłonę w kieszeni. Weidman jednak rewelacyjnie zanurkował, trafiając potężnym prawym prosto w szczękę Brazylijczyka.

Runda druga

GIF 14, GIF 15

W pierwszym starciu Spidera z Weidmanem (szczegółowa analiza, którą polecam, bo pomaga też zrozumieć to, co wydarzyło się w rewanżu, znajduje się tutaj) jedyną skuteczną ofensywę Silvy stanowiły lowkingi, którymi kilka razy pokarał ówczesnego pretendenta. Przytoczę jednak fragment z mojej zapowiedzi walki rewanżowej.

Pająk zapewne zaprzęgnie chętniej do boju lowkingi, którymi kilka razy trafił ówczesnego pretendenta w ich pierwszym boju, ale… jestem pewien, że Weidman będzie na nie przygotowany.

Dokładnie tak właśnie było – Weidman potrzebował jednak zapalnika, który wprowadzi go w tryb blokowania lowkingów. Tym zapalnikiem było piekielnie mocne niskie kopnięcie Andersona Silvy z początku drugiej rundy (GIF 14). Od tego momentu mistrz wszedł w tryb blokowania lowkingów (w walkach z innymi rywalami po prostu je przechwytywał, ale wobec szybkości Silvy nie było to możliwe), z którego nie wyszedł do końca pojedynku. Brazylijczyk mógł jednak ustrzec się makabrycznej kontuzji, ale o tym powiemy za chwilę.

GIF 15 to ważny moment walki – jedyny fragment, w którym Anderson Silva miał realną – nie tak dużą, jak to z innymi rywalami bywało, ale jednak – szansę na ustrzelenie Chrisa Weidmana. Amerykanin zamarkował prawy i ruszył z lewym ciasnym sierpem, mając głowę niebezpiecznie wysuniętą do przodu, ale kontra prawym Silvy okazała się chybiona (trafił w rękę rywala), a chwilę potem musiał już uciekać spod siatki w obawie przed obaleniem. Swoja drogą, Pająk tą akcją potwierdził, jak dobrze nadal czuje dystans do statycznego oktagonu oraz jak źle działa to już w odniesieniu do poruszającego się celu. Wysoce prawdopodobne jest też, że knockdown z pierwszej rundy zaczął zbierać swoje żniwo w drugiej, objawiając się w wyraźnie gorszej dynamice Brazylijczyka…

GIF 16, GIF 17

Dwa powyższe gify to dobrze znany z pierwszej walki obraz bezradnego Andersona Silvy, który po przegraniu pierwszej rundy i w konfrontacji z rozsądną taktyką Weidmana zmuszony jest sam szukać swoich szans w atakach. A jako, że całe lata skupiony był na kontrowaniu… Nic dziwnego, że jego ciosy z akcji powyżej prują powietrze. Weidman nie tańczy w rytm muzyki Silvy.

GIF 18, GIF 19

GIF 18 to pierwsze i ostatnie ostrzeżenie, jakie otrzymał Anderson Silva. Próbując tym razem zewnętrznego lowkinga, nadział się na blok Weidmana – blok, który prawdopodobnie był mocno dla Spidera bolesny, ale był zwiastunem tego, co nadeszło potem. To, że później Brazylijczyk raz jeszcze zaatakował wewnętrznym (jak na GIFie 14) lowkingiem było prawdopodobnie wynikiem tego, że tamten trafił czysto i soczyście, a zewnętrzny z gifu powyżej został boleśnie zblokowany.

Na GIFie 19 Weidman, znów depcząc po prawej stopie Andersona, atakuje lewym, ale pozostaje czujny, nie otwierając się zanadto – w efekcie nie trafia ani on, ani kontrujący nieśmiało Brazylijczyk – obaj dobrze uchylają się przed ciosami. Chwilę potem widzimy jedyny w tej walce i prawdopodobnie ostatni w historii fragment, może raczej namiastkę, prowokacji, ze strony Pająka, który na sekundę zaczyna tańczyć przed Weidmanem.

GIF 20, GIF 21

Oba powyższe gify obrazują bezradność Andersona Silvy. Na pierwszym z nich próbuje nieprzygotowanego kopnięcia, bez jakiegokolwiek przekonania, że może się ono powieść, na kolejnym natomiast lewym inicjuje akcję Weidman, ale jest bardzo uważny, cały czasu utrzymując kontakt wzrokowy z Brazylijczykiem i będąc w każdej chwili gotowym do odejścia. Spóźniony Silva nie trafia z kontrą, a nawet gdyby trafił, nie uczyniłby prawdopodobnie krzywdy świadomemu zagrożenia Amerykaninowi.

GIF 22

Chwilę przed decydującą akcją pojedynku Chris trafił dobrym kopnięciem na korpus, o który aż się prosi w wypadku walki z odwrotnie ustawionym rywalem.

GIF 23, GIF 24

Wreszcie nadeszła rozstrzygająca całe zawody chwila – Anderson Silva wyprowadził potężnego wewnętrznego lowkinga, którego rewelacyjnie zblokował Chris Weidman, w efekcie czego kość piszczelowa Brazylijczyka nie wytrzymała. Odnotujmy fakt, że z trzech lowkingów Pająka dwa zablokował Amerykanin i już nawet ten pierwszy zblokowany (zewnętrzny) niósł za sobą ryzyko tego, co w makabrycznej scenie zmaterializowało się przy trzecim, ostatnim.

Zwróćmy uwagę, jak w ogóle do tego doszło. Anderson Silva uderza z odwrotnej pozycji wewnętrznym lowkingiem na wykroczną nogę klasycznie ustawionego Chrisa Weidmana. Dlaczego za pierwszym razem trafił soczyście i mocno, za drugim natomiast złamał nogę? Nie chodzi o sam fakt, że przy pierwszej, udanej próbie Amerykanin nie zrobił nic, by zblokować kopnięcie, bo nawet gdyby wtedy uniósł nogę, nadal przyjąłby na udo cały impet uderzenia. Otóż, Weidman tym razem odrobinę – a rzeczona odrobina w warunkach rywalizacji na najwyższym na świecie poziomie decyduje o wszystkim – zmienił swoje ustawienie względem pretendenta, na co Spider nie zareagował prawidłowo, wyprowadzając bliźniacze kopnięcie do tego, którym trafił na GIFie 14. Weidman nie był już jednak ustawiony tak frontalnie względem Brazylijczyka, jak miało to miejsce wcześniej, jego stopa nie była skierowana na środek pozycji Andersona, był odrobinę przesunięty do boku – właśnie dzięki temu wystarczyło, by uniósł nogę i minimalnie skierował je do swojego środka (do prawej), w rezultacie witając piszczel Pająka swoim kolanem, co doprowadzić musiało do takiego a nie innego rozstrzygnięcia.

Spójrzmy na GIFa 24 i wyobraźmy sobie, że w momencie, gdy Silva odrywa lewą nogę od ziemi, wyprowadzając kopnięcie, Chris Weidman znajduje się kilkanaście centymetrów na lewo (względem obrazu) – wtedy miałby znacznie większe trudności z zablokowaniem tego kopnięcie, ergo ryzyko złamania nogi Andersona spadłoby.

Wyprowadzanie wewnętrznego lowkinga na rywala ustawionego odwrotnie jest tym bardziej ryzykowne, im bardziej jego wykroczna noga/stopa skierowana jest do środka (w przypadku Andersona – im bardziej lewa stopa Weidmana skierowana była do prawej strony Amerykanina) – kopiąc wówczas, narażamy się na frontalne trafienie w kolano lub piszczel rywala. W najlepszym wypadku trafimy w udo, ale z uwagi na takie ustawienie prawdopodobnie kopnięcie ześliźnie się po nim, nie czyniąc rywalowi większych szkód.

Jako że jeden obrazek może zastąpić tysiąc słów, spójrzmy na poniższą grafikę.

Żółte koło oznacza Silvę, niebieskie – Weidmana. Czarne zaokrąglone prostokąty to stopy obu zawodników. Na pierwszym przykładzie z lewej strony obaj zawodnicy są swoimi lustrzanymi odbiciami. Jeśli Silva wyprowadzi teraz wewnętrznego lowkinga swoją lewą nogą, ryzyko tego, że Weidman zdoła zablokować je przednią częścią swojego lewego kolana, jest relatywnie niewielkie.

W sytuacji drugiej z powyższego obrazka (środkowej), Weidman delikatnie zmienia położenie swojej wykrocznej stopy, zadzierając ją do środka. Teraz Silva musi być uważniejszy i precyzyjniejszy przy wyprowadzaniu zewnętrznego lowkinga, bo ryzyko frontalnego trafienia w kolano Weidmana zwiększa się.

Feralne kopnięcie Brazylijczyka jednak możemy porównać do ostatniej sytuacji na zaprezentowanym obrazku (porównaj z GIF 24). Weidman nie tylko miał minimalnie zadartą stopę nogi wykrocznej, ale i cały był przesunięty do lewej strony Silvy, co raczej powinno skłonić tego ostatniego do wyprowadzenia zewnętrznego kopnięcia swoją prawą nogą a nie wewnętrznego lewą. Żeby to jeszcze lepiej zrozumieć, wyobraźmy sobie, że na ostatnim przykładzie na grafice przesuwamy Weidmana jeszcze bardziej na prawo, zostawiając Spidera w tym samym miejscu – wówczas kierunek, z którego nadchodzi lowking Silvy pada prosto na przednią część kolana Amerykanina.

Umarł król…

Anderson Silva, przyzwyczajony przez lata do walczenia w jeden i ten sam sposób, nie był w stanie przystosować się do nowych okoliczności, nie był w stanie przeforsować zasieków, które postawił przed nim Chris Weidman. Wobec bardzo uważnej i przemyślanej stójki w wykonaniu Amerykanina Brazylijczykowi z jego całego przebogatego – ale jednak nastawionego na kontry – arsenału pozostały tylko lowkingi. Chris Weidman w Serra-Longy Gym odrobił pracę domową i wyeliminował jedyną technikę, jaką realnie zagrażał mu Brazylijczyk.

Makabryczne zakończenie kariery przez legendę czy kapitalny występ mistrza? Jedno i drugie. Rewelacyjna dyspozycja Chrisa Weidmana, która doprowadziła do spektakularnego i, niestety, mrożącego krew w żyłach upadku niezniszczalnego Andersona Silvy.

fot. Esther Lin / MMAFighting.com
Video – Voranek

…………………

Pozostałe części cyklu Sierpem:

Jotko vs Santos – jak ubić Cariocę?
GSP vs Hendricks – rabunek czy sprawiedliwość?
Iaquinta lepszy od Hallmanna
Hallmann vs Iaquinta – jak ubić Ala?
Velasquez vs JDS III – analiza przed walką
Omielańczuk vs Guelmino – jak ubić Huna?
Hallmann vs Trinaldo – czym dysponuje Massaranduba?
Fenomen Conora McGregora
Machida vs Davis – kontrowersja czy skandal?
Weidman detronizuje Silvę
Analiza stójki Chrisa Weidmana
Szczwany lis Fabricio Werdum
Jak JDS znokautował Hunta?
JDS vs Hunt – analiza przed walką
Czy Daniel Cormier to Fedor 2.0?
Gegard Mousasi – archetyp fightera
Held nie ubił Jansena – analiza
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a cz. II
Held vs Jansen – jak w stójce ubić Dave’a
Machida nieuchwytny dla Hendersona
Aldo vs Edgar – analiza rund mistrzowskich
Aldo vs Edgar – analiza pierwszych 3 rund
Jak Pettis ubił Cerrone
Velasquez vs JDS II – analiza walki
Boks Juniora dos Santosa
Stójkowy arsenał Nate’a Diaza
Te Huna i jego boks
Co na GSP ma Condit