Przed burzą – UFC 168, Weidman vs Silva II

KARTA GŁÓWNA

135 lbs: Ronda Rousey vs Miesha Tate

Byłem i jestem sceptycznie nastawiony do kobiecego MMA. Jeśli kiedyś przestanę być, na co się nie zanosi, to uznam, że dzieje się ze mną coś nie tak, skoro zaczynam czerpać jakąkolwiek przyjemność z oglądania okładających się po twarzach pań. Przechodząc jednak do meritum…

Fakt, że Ronda Rousey tak bardzo zdominowała kobiece MMA świadczy o tym, jak niski poziom ono reprezentuje. Jednowymiarowość w męskim święciła triumfy lata temu. Myślę, że pojedynek z Mieshą Tate nic nie zmieni w układzie sił. Wielka determinacja nie pomoże Tate, która nie będzie w stanie utrzymać walki w stójce na środku oktagonu, prędzej czy później wpadając w klincz, z którego zostanie łatwo obalona przez znacznie silniejszą i dysponującą świetnym judo mistrzynię. W parterze natomiast los Tate będzie przesądzony, choć coś mi mówi, że tym razem może się to skończyć przez (T)KO.

Mam ogromne trudności ze zwizualizowaniem scenariusza, w którym Miesha zwycięża – jest słabsza fizycznie, co na poziomie, na jakim znajduje się kobiece MMA, ma spore znaczenie, nie ma nokautującego ciosu. Nie znamy kondycji mistrzyni, ale nie jestem sobie w stanie wyobrazić, by przewaga pretendentki w tym obszarze była tak duża, że mogłaby zaprowadzić ją do pasa mistrzowskiego. Nie pomoże jej nawet to, że prawdopodobnie będzie bardziej zdeterminowana niż przebąkująca o końcu kariery i angażująca się karierę filmową Ronda Rousey.

Zwycięzca: Ronda Rousey przez TKO.

265 lbs: Travis Browne vs Josh Barnett

Travis Browne powinien zrobić dwie rzeczy, by pokonać Josha Barnetta. Utrzymać walkę w stójce oraz nie dać się zepchnąć na siatkę. Pomimo tego, że Hawajczyk jest lekki na nogach, zwłaszcza jak na kolosa, jakim jest, to ma wyraźne problemy nie tylko z kontrolowaniem dystansu, ale przede wszystkim unikaniu walki pod siatką – na którą cofa się niemalże w linii prostej. W walce z Antonio Silvą, Gabrielem Gonzaga i zwłaszcza Alistairem Overeemem Hapa zaprezentował się od tej strony fatalnie, a przecież doskonale zdawał sobie sprawę, że wchodzenie w klincz z Holendrem nie jest najlepszym pomysłem. Jestem niemal przekonany, że twardoszczęki Barnett nie będzie miał większych problemów ze spychaniem na siatkę Browne’a, skoro pozostała trójka czyniła to bez większych przeszkód. Tam natomiast jego przewaga powinna być wyraźna, nawet pomimo tego, że zdaję sobie doskonale sprawę, że ubicie Franka Mira w klinczu to naprawdę nie jest wielka sztuka (vide jego walki z Shanem Carwinem, Antonio Rodrigo Nogueirą czy Danielem Cormierem). Nie wiem, czy będzie w stanie obalać Hawajczyka, ale nawet jeśli będzie tylko utrzymywał walkę w klinczu, powinien mieć przewagę. Jeśli dodamy do tego, że przewaga kondycyjna oraz ogromna przewaga doświadczenia a także inteligencja w oktagonie, którą zawsze prezentuje Barnett, będą po stronie Josha, to mam wrażenie, że ten ostatni słusznie jest tak wyraźnym faworytem. Zgadza się, jeśli Browne popracował solidnie nad footworkiem, to być może będzie w stanie odchodzić od siatki, kąsając Barnetta prostymi i kopnięciami, ale uważam taki scenariusz za mało prawdopodobny.

Z jednej strony, owszem, jeśli weźmiemy pod uwagę, że Travis nabawił się kontuzji w walce z BigFootem, która poniekąd usprawiedliwia jego porażkę, to można stwierdzić, że jeszcze nikt go tak naprawdę nie ubił, ale… Przecież w wygranej walce z Overeemem zaprezentował się bardzo słabo – błyszczał tak naprawdę tylko od strony psychicznej, podnosząc się po ciężkim laniu, jakie dostał na początku. Gdyby Holender skorzystał wówczas z kolana na korpus zwiniętego w żółwia Browne’a (cenna umiejętność, której brakuje wielu!), to dzisiaj Hawajczyk znajdowałby się w innym, gorszym miejscu. Wszystko to skłania mnie do tezy, że tak naprawdę Browne nie potwierdził jeszcze swojego statusu czołowego zawodnika dywizji ciężkiej UFC, choć starcie z Barnettem będzie na to doskonałą okazją. Okazją, którą Hapa jednak zaprzepaści.

Zwycięzca: Josh Barnett przez poddanie.

155 lbs: Jim Miller vs Fabricio Camoes

Jeszcze niedawno Jim Miller walczył ze ścisłą czołówką dywizji lekkiej, a teraz przyjdzie zmierzyć mu się z aspirującym ledwie do miana solidnego Fabricio Camoesem.

Będącego jednym z najpasywniejszych w stójce zawodników w kategorii lekkiej Brazylijczyka czeka trudna przeprawa z szalenie aktywnym w każdej niemal walce Amerykaninem. Defensywne zapasy obu leżą i kwiczą, ale to Camoes zdecydowanie lepiej prezentuje się z pleców, aktywnie szukając wówczas poddań. Z drugiej jednak strony w Millera w całej jego bogatej karierze zdołał poddać tylko Nate Diaz po tym, jak wcześniej go zamroczył. Camoes natomiast był w dosiadzie dramatycznie słabego parterowo Melivna Guillarda i… nic z tego nie wynikło! Nie widzę zatem możliwości na to, by Brazylijczyk poddał Amerykanina.

Kondycja nie jest najmocniejszą stroną Millera, ale dzieje się tak głównie z uwagi na szalone tempo, które narzuca na początku. Myślę, że odbije się to także na Camoesie, który z Guillardem stoczył relatywnie spokojną potyczkę – jeśli Amerykanin od początku ruszy zdecydowanie, zasoby kondycyjne Brazylijczyka zaczną się kurczyć bardzo szybko.

Obaj nie są dobrymi stójkowiczami, ale to Miller jest zdecydowanie aktywniejszy, co powinno zaprocentować w oczach sędziów. Ma też ogromną przewagę doświadczenia w starciach z najlepszymi na świecie zawodnikami, co również działa na jego korzyść. Jeśli przegra tą walkę, to prawdopodobnie na własne życzenie, nieumiejętnie rozkładając siły.

Zwycięzca: Jim Miller przez decyzję.

145 lbs: Dustin Poirier vs Diego Brandao

W starciu Dustina Poiriera z Diego Brandao możemy spodziewać się nie lada fajerwerków. Obaj zawodnicy w każdej niemal walce dążą do skończenia swoich rywali, co czasami odbija im się, zwłaszcza Brazylijczykowi, czkawką.

Amerykanin będzie dysponował imponującą, aż 22-centymetrową przewagą zasięgu ramion. Może i nie jest to wielka nowość dla Brandao, bo walczył niedawno z gigantycznym Pablo Garzą, ale Poirier to jednak zupełnie inna klasa zawodnika. Amerykanina bardzo wyraźnie przewyższa Brazylijczyka pod względem poziomu rywali, z którymi się mierzył – dla tego ostatniego będzie to tak naprawdę pierwszy naprawdę poważny test w jego dotychczasowej karierze w UFC.

W stójce sporą rolę powinny odegrać dużo lepsze warunki fizyczne Poiriera – dzięki przewadze zasięgu prawdopodobnie będzie w stanie trzymać Brandao na dystans. Pomoże mu w tym także lepsza technika – w przeciwieństwie do Brazylijczyka Amerykanin często korzysta z ciosów prostych co przy przewadze zasięgu, jaką będzie dysponował, powoduje, że Brazylijczyka czeka niezwykle trudne zadanie. Pamiętajmy jednak, że Brandao ma bardzo ciężkie ręce (połowa zwycięstw przez T/KO), a Poirier czasami wdaje się w bezsensowne brawle, żeby przypomnieć choćby jego starcie z Jonathanem Brookinsem. Jeśli jakiś potężny sierp spadnie na jego szczękę, nastaną dla niego ciężkie chwile, co wcale nie jest jakoś szczególnie nieprawdopodobne, biorąc pod uwagę, jak dynamiczny jest w pierwszej rundzie Brazylijczyk.

Brandao często i efektywnie korzysta ze swoich zapasów, choć cały czas musimy mieć na uwadze, że nazwiska takie jak Joey Gambino, Pablo Garza czy Daniel Pineda to zupełnie inna półka niż Chan Sung Jung, Cub Swanson czy Erik Koch. Biorąc pod uwagę, że defensywne zapasy Poiriera są co najwyżej przyzwoite, jestem jednak w stanie wyobrazić sobie, że Brazylijczyk w pierwszej i być może na początku drugiej rundy będzie w stanie kłaść na plecach Amerykanina, ale od połowy pojedynku znacznie efektywniejszy w kontrolowaniu swojego agresywnego stylu i zarządzaniu zasobami kondycyjnymi Luizjańczyk powinien narzucić swoją grę zmęczonemu już wówczas Brazylijczykowi. Jeśli tylko przetrwa pierwszą rundę – w czym ogromne serce do walki może mu bardzo pomóc w wypadku przyjęcia jakiejś bomby od Brandao – wyjdzie zwycięsko z tego pojedynku.

Zwycięzca: Dustin Poirier przez decyzję.