Przed burzą – UFC 168, Weidman vs Silva II

UFC zakończy rok bardzo mocnym akcentem – na gali oznaczonej numerem 168 dojdzie do prawdopodobnie najbardziej wyczekiwanego rewanżu w tym roku pomiędzy Andersonem Silvą i Chrisem Weidmanem.

Wszelkie podsumowania 2013 roku w UFC bez uwzględniania gali UFC 168 mogą okazać się zdecydowanie przedwczesne – jeśli bowiem Spider sterroryzuje w oktagonie Chrisa Weidmana, czy nie zasłuży na występ (KO?) roku? Jeśli natomiast Amerykanin po raz drugi ubije legendarnego Brazylijczyka, czy nie stanie się mocnym kandydatem do tytułu zawodnika roku? Po 28 grudnia będziemy znać odpowiedzi na wszystkie te i wiele innych pytań.

Przypominam, że poszczególne ikony przy przewidywanych rezultatach walk w lekkim uproszczeniu oznaczają:

Ikona	Opis
	Tylko kataklizm mógłby sprawić, że mój faworyt przegra.
	Jestem przekonany do swojego typu, ale nie skreślam całkowicie jego rywala, bo ma narzędzia, by zwyciężyć – choć szanse na to są niewielkie.
	Zawodnik, na którego postawiłem powinien to bez większych problemów wygrać, choć jego rywal może stawić spory opór, który może zaprowadzić go nawet do zwycięstwa.
	Nie jestem przekonany, bliżej mi, rzecz jasna, do zawodnika, na którego postawiłem, ale jego oponent ma umiejętności, by to wygrać.
	Absolutnie nie będę zdziwiony, jeśli wytypowany przeze mnie zawodnik polegnie z kretesem, szalenie wyrównana walka, może pójść w dwie strony.

WALKA WIECZORU

185 lbs: Chris Weidman vs Anderson Silva

Nie będę ukrywał, że w mojej ocenie wynik tego starcia jest cholernie trudny do przewidzenia. Nie jestem absolutnie w obozie tych, którzy Andersona Silvę uznają za bożka, bezwiednie zachwycając się jego umiejętnościami, które przez lata prezentował na tle zawodników znacznie gorszych niż chociażby ci, których pokonywał od niedawna emerytowany Georges Saint-Pierre. Nie jestem zwolennikiem teorii luckypunchowych, doszukiwania się przyczyn ostatniej porażki Silvy jedynie w aspektach psychologicznych. Nie jestem zwolennikiem zaklinania rzeczywistości, gdy wygląda tak, jak wygląda.

Działa to również w drugą stronę – wcale bowiem nie twierdzę, że Chris Weidman stał się dominatorem, który zniszczył dotychczasowego mistrza i rządził będzie w dywizji średniej przez kolejne lata. W mojej ocenie to cholernie solidny, pracowity i na pewno nie pozbawiony pewnej dozy talentu rzemieślnik. Czasami zaskoczy, jak na przykład w walce z Markiem Munozem, którego potraktował przepięknym łokciem, ale to raczej wyjątek potwierdzający regułę. Zestaw umiejętności Amerykanina, a zatem solidna stójka wraz ze świetnymi zapasami i kapitalną grą parterową, a wszystko to wsparte doskonałym, jak sądzę, nastawieniem psychicznym, powodują, że Weidman stanowił będzie bardzo trudny test dla każdego zawodnika w dywizji średniej.

Chris Weidman trafia kilkoma mocnymi ciosami Andersona Silvę na początku ich pierwszego starcia. Moim zdaniem to klucz do zrozumienia dalszego przebiegu tej walki. Zwróćmy uwagę, Brazylijczyk przed sprowadzeniem trzymał ręce wysoko. Po powrocie do stójki opuścił je zupełnie – czy tylko dlatego, że miał w głębokim poważaniu umiejętności kickbokserskie Weidmana, czy też także (głównie?) dlatego, że z rękami na dole łatwiej bronić obaleń?

Mam wrażenie, że taki dystans do obu zawodników powoduje, iż mogę w miarę nieskażonym emocjami okiem spojrzeć na ich rewanżowe starcie. Nie ulega wątpliwości, że ich pierwsza walka w kontekście zbliżającego się pojedynku na UFC 168 daje tyle samo odpowiedzi, co stawia pytań.

W pierwszym boju nie mający nic do stracenia a mogący zyskać wszystko Chris Weidman nie dał się wciągnąć w gierki Andersona, ani razu nie wcielając się w postać bezgłowego jeźdźca, którym wcześniej byli liczni przeciwnicy Brazylijczyka. Ba, dzięki udanemu sprowadzeniu na samym początku walki i zaaplikowaniu tam rywalowi kilku solidnych razów spowodował, że rzeczony teatrzyk Pająka przybrał niebywałe rozmiary. Pisząc to, nie mam na myśli stopnia pajacowania Brazylijczyka, bo to robi w zasadzie zawsze – chodzi o fakt, że Pająk nie był w stanie zrobić tego, co przez lata zapewniało mu sukcesy – skontrować. Przyczyny tego były, jak sądzę, dwie. Po pierwsze – ryzyko kolejnego wylądowania na plecach, gdzie na początku starcia Brazylijczyk przyjął kilka soczystych ciosów. Po drugie, istotniejsze – postawa Amerykanina. Chris Weidman nie otwierał się, nie atakował w ciemno złożonymi kombinacjami, co najwyżej pojedynczymi uderzeniami. W starciu z takim chociażby Forrestem Griffinem Anderson Silva miał masę okazji do wyprowadzenia kontr. Jeśli nie udało się teraz, mogło udać się za chwilę. Nie było tego w pierwszej walce Silvy z Weidmanem – okazje, w których wyprowadzić swoje zabójcze kontry mógł Brazylijczyk, zostały ograniczone do minimum. W rezultacie w całej walce ani razu nie zdołał skontrować Amerykanina. Owszem, trafił kilkoma pojedynczymi ciosami, ale Silva nie nokautuje ludzi stojących przed nim i spodziewających się ciosu – a takim zawsze pozostawał na UFC 162 zdyscyplinowany Weidman. Brazylijczyk nokautuje tych, którzy zapominają się w ataku, nie trzymają gardy, nie widzą, skąd nadchodzi cios. Po szczegółową analizę pierwszego starcia sobotnich bohaterów zapraszam do 19. odcinka cyklu Sierpem.

Znajdujący się plecami do siatki i myślący raczej o obronie obalenia Anderson Silva przyjmuje dwa mocne ciosy Chrisa Weidmana. W kolejnej akcji widzimy, jak Amerykanin lewym prostym trafia, nieznacznie, ale jednak, Spidera – ten zakłada ręce na biodra, prowokując Weidmana do kolejnego ataku i.. pomimo próby odejścia dostaje prawy prosty na szczękę, samemu nie wyprowadzając żadnej kontrofensywy.

Uważam, że taktyka Amerykanina będzie podobna do tego, co zaprezentował w pierwszej walce – być może tylko częściej próbował będzie sprowadzeń. W stójce jednak nadal będzie uważnym, bezpiecznie walczącym zawodnikiem, który rygorystycznie przestrzega nakreślonych przed walką założeń taktycznych, nie dając się sprowokować. Na jego korzyść powinno działać to, że nie wraca już po kontuzji, jak to było przy okazji ich pierwszego starcia. Tym razem jednak to Amerykanin jest mistrzem, a jak ciężka jest korona, przekonało się przed nim już wielu innych zawodników. Wcześniej Weidman nie miał nic do stracenia, teraz ma. Czy to wpłynie na niego motywująco czy destrukcyjnie?

Zdecydowanie ciekawiej sytuacja przedstawia się po stronie Andersona Silvy, bo ten w kontekście pierwszego starcia zmienić może wiele. Nie spodziewam się, by nagle zaczął atakować, bo nie jest on zawodnikiem, który dobrze się czuje, samemu inicjując wymiany. Pojedynczymi prostymi, które działają u niego nieźle, Amerykanina jednak nie ubije, ani nawet prawdopodobnie nie sfrustruje na tyle, by ten ostatni zapomniał się w jakimś nieprzygotowanym ataku będącym idealną okazją do kontry. Pająk zapewne zaprzęgnie chętniej do boju lowkingi, którymi kilka razy trafił ówczesnego pretendenta w ich pierwszym boju, ale… jestem pewien, że Weidman będzie na nie przygotowany. W swoich poprzednich walkach doskonale potrafił przechwytywać niskie kopnięcia swoich rywali, choć… lowking Demiana Mai a ten Pająka to jednak spora różnica.

Kluczowe pytanie co do Andersona Silvy w moim przekonaniu brzmi następująco – na ile gotowy będzie do wyprowadzania kontr za cenę ryzyka wylądowania na plecach? Jak wspominałem, okazji ku kontrom będzie mieć prawdopodobnie bardzo niewiele, bo Weidman udowodnił już wcześniej, że potrafi doskonale realizować założenia taktyczne, a jednym z nich z pewnością jest to mówiące, by nie szarżować na Brazylijczyka. Szacuję, że być może Pająk będzie miał jedną, króciutką okazję do kontry na 2-3 minuty walki. Czy wystrzeli wówczas, ryzykując wylądowanie na plecach, czy też czekał będzie na dogodniejszą? A potem na jeszcze dogodniejszą…?

Bilans pierwszego gifa: Weidman – dwa ciosy celne, jeden niecelny. Silva – jeden cios niecelny. Brazylijczyk wyraźnie nie był w stanie wyczuć dystansu – może to szwankujący refleks, może zaskoczenia zasięgiem ramion Amerykanina? Na drugim fragmencie przykład bezładnej szarży sfrustrowanego Brazylijczyka – dlaczego nie robił tego w walkach z Maią i Leitesem? Dlatego, że tamci dwaj nie powalili go i nie obili na początku pierwszej rundy. W walce z Weidmanem Silva sprawiał wrażenie sfrustrowanego z jednej strony udanym początkiem walki w wykonaniu Amerykanina, z drugiej natomiast – jego uważną stójką, która nie dawała szans na kontry, a gdy już się nadarzały… Silva, pomny doświadczeń z początku walki, wolał być pewnym, że nie wyląduje znowu na plecach niż ryzykować wyprowadzenie kontry.

Jak wielokrotnie pisałem, Anderson Silva nie jest zawodnikiem, który ochoczo atakuje, nawet jeśli walka jest, delikatnie rzecz ujmując, mało widowiskowa. Wystarczy przypomnieć sobie jego starcia z wspomnianym już tu Demianem Maią czy też Thalesem Leitesem. Jeśli Weidman nie będzie w stanie położyć na plecach Silvy (z klinczu pod siatką wydaje się to praktycznie niemożliwe i zdecydowanie swojej szansy Amerykanin szukać powinien na środku oktagonu), a ten odrobinę choćby przesunie środek ciężkości z prowokowania na kontrowanie (choć, pamiętajmy, to są naczynia powiązane – im lepsza prowokacja, tym łatwiejsza kontra…), to sobotnia walka może okazać się „widowiskiem” podobnym do dwóch wspomnianych tu poprzednich walk Brazylijczyka ze swoimi krajanami. Pracujący jedynie pojedynczymi prostymi i kopnięciami, niejako unikający walki Silva trzymający na dystans Weidmana? Nie można takiego scenariusza wykluczyć, chociaż… Tylko ślepiec nie zauważy, że kontrola dystansu w wykonaniu Silvy w pierwszym starciu z Weidmanem wyraźnie szwankowała – Brazylijczyk dawał się trafiać, a w zasadzie był trafiany, nie będąc w stanie samemu ustrzelić Weidmana. Wszyscy zwolennicy Pająka, mam wrażenie, ignorują te fakty, wymazują ze swojej świadomości fragmenty, w których nieudolnie balansującego Brazylijczyka trafiał Weidman. A przecież wątpliwości nie ulega, że Silva szybszy już nie będzie. We wcześniejszych pojedynkach Pająk w swoim tańcu był znacznie sprawniejszy – samemu nie będąc trafianym, trafiał i nokautował swoich rywali. Refleks i praca nóg (kontrolowanie dystansu) nie są jak wino, co warto mieć na uwadze.

Kogo faworyzuje 5-rundowe starcie? Weidman w tym aspekcie ma zerowe doświadczenie. Jest co prawda młodszy, a oddychanie przez usta (prawdopodobnie) wynika z jego problemów z nosem a nie deficytów kondycyjnych, ale… 25-minutowa walka faworyzować będzie pretendenta. Nie dlatego, że wydolnościowo góruje nad Weidmanem – dlatego jednak, że od strony technicznej w stójce wyraźnie przewyższa Amerykanina. To jest właśnie przyczyna świetnej wytrzymałości Brazylijczyka – techniczna maestria gwarantuje mu, że żaden z jego mięśni nie jest napięty, gdy nie ma takiej potrzeby, jego ciało jest nieustannie rozluźnione i, chciałoby się rzec, pływa. Rewelacyjna technika jest kluczem do doskonałej wytrzymałości i spodziewam się, że każda kolejna runda – pod warunkiem, że toczona będzie w stójce – działać będzie na korzyść Pająka.

Powyżej dwie najlepsze (!) akcje Andersona Silvy z pierwsze walki. Zwróćmy uwagę, jak daleko od Weidmana trzyma biodra na drugiej akcji w obawie przed ewentualnym obaleniem. W rewanżu spodziewam się znacznie więcej tego typu pojedynczych ciosów pretendenta, choć, jak widać, nie niosą one za sobą ryzyka nokautu. Takowe Pająk serwuje tym, którzy dają się wciągnąć w jego gierki, ruszając z samobójczymi szarżami, po których wąchają deski. Brak przesłanek, by stwierdzić, że porwie się na to Amerykanin.

Myślę, że pierwsza runda rozstrzygnie losy tego pojedynku, ale nie, nie sądzę, że jeden z zawodników padnie w trakcie otwierających walkę pięciu minut. Kluczem będą zapasy – jeśli Weidman w pierwszej odsłonie zdoła przenieść walkę do parteru, oczami wyobraźni widzę ponownie sfrustrowanego Silvę, który znów skupia się na prowokowaniu rywala kosztem kontrowania. Jeśli natomiast walka toczyć się będzie w stójce, a próby sprowadzeń w wykonaniu Amerykanina spełzną na niczym, nadejdą dla tego ostatniego bardzo ciężkie chwile. Owszem, może on nawiązać walkę kickbokserską z Andersonem Silvą – w końcu go znokautował! – pod warunkiem wszakże, iż rzeczywiście zagraża Pająkowi sprowadzeniami. Ten sam czynnik powodował, że GSP w stójce prezentował się lepiej niż Thiago Alves, choć w kickbokserskim boju zostałby prawdopodobnie zjedzony. Jeśli zatem zapasy Weidmana stanowić będą realne zagrożenie, jego szanse na zwycięstwo wzrosną. Statystyki działają na korzyść mistrza, który notuje średnio 4,2 sprowadzenia na 15 minut walki przy doskonałej skuteczności na poziomie 67% – to zdecydowanie najlepsze liczby w całej dywizji średniej. Z drugiej strony natomiast, z trzech „oficjalnych” prób obaleń przeciwko Silvie Weidman wykończył tylko jedno. Z trzeciej jednak – wspomniane dwie nieudane próby trudno nawet określić mianem „prób”.

Podsumowując wszystko powyższe, stanę na bardzo kruchym i niepewnym stanowisku, stwierdzając, że, owszem, w pierwszej, może także w drugiej rundzie zapasy Weidmana będą stanowić problem dla Andersona Silvy, ale Brazylijczyk tym razem ograniczy swoje zapędy teatralne do poziomu, który przynajmniej pozwoli mu nie zostać ponownie znokautowanym. Może i refleks już nie ten, ale jeśli Pająk weźmie poprawkę na to, jak bezkarnie momentami trafiał go Weidman w pierwszej walce, to powinien być w stanie tych większości z tych ciosów unikać. Tymczasem Amerykaninowi każde kolejne obalenie będzie przychodziło coraz trudniej, aż w końcu od drugiej, trzeciej rundy nie będzie on w stanie kłaść na plecach Pająka, co zadecyduje o wyniku starcia. Brazylijczyk zwycięży na kartach sędziowskich.

Zwycięzca: Anderson Silva przez decyzję.

fot. Zuffa / UFC