Dramaty wrześniowe

Ledwie przelewająca czarę goryczy gala spod szyldu KSW obrosła mchem historii, pozostawiając za sobą nieznośny fetor i niekończące się utyskiwania fanów, jak grom z jasnego nieba gruchnęły dwie doniosłe dla nadwiślańskiego MMA nowiny.

Trudno nie zauważyć, że nasze skromne dotychczas podwórko mieszanych sztuk walki naruszane jest ostatnimi czasy potężnymi ruchami tektonicznymi z częstotliwością niespotykaną nigdy wcześniej. Raz po raz skrzydlaty posłaniec przynosi nam wieści, które u każdego żywnie zainteresowanego fana rodzimego MMA wywoływać muszą lawinę myśli, słów i emocji. Ostatnimi czasy, głównie za sprawą włodarzy światowego hegemona UFC, którzy po latach polskiej tęsknoty za ośmiokątem dostrzegli w końcu, że i nasi wojownicy reprezentują sobą potencjał wystarczający na zaproszenie ich do występów przed nie lada wymagająca amerykańską publiką – co zresztą nasi w osobach Piotra Hallmanna oraz Daniela Omielańczuka potwierdzili, wychodząc z tarczą ze swoich bojów! – otóż, właśnie za sprawą amerykańskiego giganta wieści, które poruszały polskim MMA, wywoływać musiały szeroki uśmiech na twarzach niemal wszystkich, którym na sercu leży – różnie rozumiane, rzecz jasna – dobro rodzimej sceny. We wczorajszej huśtawce nastrojów Dana White & co również maczali palce, ale… Po kolei.

Skazani na kicz

Nie byłem z całą pewnością jedynym, który na gali MMA-Attack 4 powetować sobie chciał uszczerbki na zdrowiu psychicznym wywołane feralną obecnością na festynie z elementami MMA, który to pod szyldem trzech magicznych liter odbył się dni temu kilka w Łodzi. Wszystko to jednak na nic, pejzaż sielskiej ostatnimi czasy rzeczywistości polskiego MMA został wczoraj mocno przeorany, gdy po raz dwudziesty ósmy dowiedzieliśmy się, iż organizowanie dużych gal mieszanych sztuk walki wykastrowanych nieopatrznie z elementów folwarczno-celebryckich stanowi najkrótszą drogę do pieniędzy marnotrawienia. A czyjaż sakiewka jest bez dna? Dariusz Cholewa po raz kolejny zmuszony jest zweryfikować model biznesowy, który tak bliski był sercom nielicznych konserwatywnych fanów a tak obcy bezkresnym oceanom pozostałych Polaków, którym nazwiska Tomasza Drwala czy Damian Grabowskiego nie mówią absolutnie nic. Jak wieść gminna niesie, poprzednia odsłona gali MMA-Attack oznaczona numerkiem 3 przyniosła spore straty, a poszukiwanie sponsorów stanowiło nie lada wyzwanie. Zresztą, wcale nie inaczej było przy okazji ostatnich gal.. wróć, znaczy – wydarzeń organizowanych przez w tym momencie diabolicznie chichoczących gdzieś w oddali Martina Lewandowskiego i Macieja Kawulskiego – PPV miało być – i prawdopodobnie rzeczywiście było – remedium na opieszałość, z jaką do przeznaczania srebrników na szczytne cele rozwoju polskiego MMA podchodzili sponsorzy więksi i mniejsi.

Cholewa nie zdołał wynająć żadnego clowna, który byłby w stanie zgromadzić masę Kowalskich na hali i przed telewizorami, wejść do klatki, popajacować, wyjść i zainkasować sowite wynagrodzenie. Trudno jednak jakoś specjalnie się temu dziwić – by dobrze bowiem poruszać się w środowisku ulokowanym na styku kiczu i wielkich pieniędzy potrzeba dysponować specyficznym zestawem umiejętności, którego z całą pewnością nie brakuje włodarzom KSW, ale najwyraźniej brakuje właścicielowi MMA-Attack. Na niwie moralnej – że tak ją nazwiemy – rzeczona nieumiejętność może i być zaletą, ale my tu o biznesie… W każdym razie fiasko negocjacji z bitnymi celebrytami MMA-Attack postanowiło zrekompensować, formując rewelacyjnie zapowiadającą się, sportową kartę walk, całkowicie jednocześnie przenosząc ciężar udźwignięcia gali na może i bardzo zdeterminowaną, może i nie szczędzącą grosza, ale przy tym wszystkim przetrzebioną jak dobry szwajcarski ser gwardię konserwatywnych fanów MMA w Polsce. Gwardię, która mimo szczerych wysiłków – w co nie wątpię, i piszę szczerze – wyzwaniu nie podołała.

Dariusz Cholewa wszedł z ogromnym przytupem do polskiego MMA, słuchając konserwatywnych fanów i tracąc pieniądze. Nie sądzę, by był on człowiekiem, który nagle zweryfikuje swój model biznesowy, zacznie organizować mniejsze gale, być może bez udziału Polsatu. W pewnym momencie, po doskonałej drugiej gali MMA-Attack był niemalże na Mount Everest – prędzej z niego zejdzie do samego podnóża, aniżeli przeskoczy na jabłonkę, organizując mniejsze gale w lokalnych MOSiRach. Albo wielki rozmach – albo nic. Czy można zmartwychwstać dwukrotnie? Sztuka ta, którą jednak Cholewa zapowiada – odżegnując się od pogrzebania żywcem swojego produktu, zanim zdołał on na dobre zagościć na rynku – będzie nie lada wyzwaniem. Trudno oczekiwać, by wszyscy zawodnicy, którzy do tej pory znajdowali się pod skrzydłami Ataku, nadal pod nimi pozostali, oczekując nie wiadomo jak długo na niepewną przyszłość. Chwalebne jest, że Cholewa zapowiada rekompensatę dla wszystkich fighterów, którzy poświęcili masę czasu i nie mniej pieniędzy, przygotowując się do gali – i jakże kontrastuje to z wypowiedziami Martina Lewandowskiego zasłaniającego się „ustaleniami kontraktowymi”, gdy zapytany został o rekompensatę dla Oliego Thompsona za to, że wypadł on z nieswojej winy z rozpiski KSW 24 – ale w ostatecznym rozrachunku niewiele to zmienia. Niewprawione oko podpowiada mi, iż jeśli, daj im, Panie, MMA-Attack zorganizuje kolejną galę, to opierać się ona będzie musiała w 95% na niedzielnych fanach, którzy MMA interesują się od jednego KSW do drugiego. Ilu z tych 1700 zapaleńców – niech będzie im chwała! – którzy wykupili bilety na zniszczone w zarodku MMA-Attack 4 ponownie zakupi bilet, gdy za kilka miesięcy odtrąbiony zostanie wielki powrót organizacji Dariusza Cholewy? Osobiście zapewne nie oprę się pokusie, ale z całą pewnością nie będę kupował rzeczonego biletu na kilka miesięcy przed galą, jak to uczyniłem tym razem – zaopatrzony w cały bagaż wątpliwości w wyniku odwołania już dwóch gal MMA-Attack wstrzymam się pewnie do ostatnich chwil, coby mieć pewność, że wydarzenie rzeczywiście się odbędzie. Wydaje mi się, że nie ja jeden i właśnie dlatego – nadzieja cała spoczywać będzie w niskich celebryckich fascynacjach Kowalskich, tak jak zresztą dzieje się to na każdej niemal gali KSW.

Nie ukrywam, że życzyłbym sobie, by MMA-Attack nie siliło się na rywalizowanie z Konfrontacją pod względem rozmachu gal, aby Cholewa nie próbował w rok wejść tam, gdzie KSW wchodziło przez kilka lat. Nie miałbym nic przeciwko, gdyby fightcard był słabszy od tego zaplanowanego na „czwórkę”, by wynajmowane były znacznie mniejsze hale, by było nawet i te osiem walk zamiast dwunastu, by całe wydarzenie transmitowane było w Orange Sport a nie w Polsacie. By MMA-Attack było tylko odrobinę większe aniżeli wyszydzana z każdej strony Profesjonalna Liga MMA. Czy jednak podobne zdanie będzie miał Dariusz Cholewa?

Trzej muszkieterowie

Jeszcze nie opadł kurz bitewny po spustoszeniu, jakie wywołała tragiczna wieść o losach MMA-Attack 4, a tymczasem portal MMARocks – powszechnie cytowany jako „portal branżowy” – ogłosił, że Krzysztof Jotko ożenku dostąpił zaszczytnego z partią nie lada z Ameryki – z UFC. W całej sprawie z jednej strony bawić musi niechęć do wymieniania nazwy MMARocks przez wszystkich innych uczestników branżowego rynku medialnego w Polsce, z drugiej niechęć autorów tejże rewelacji o kolejnym transferze do UFC do opublikowania oświadczenia samego zainteresowanego, w którym dementuje on informacje, jakoby kontrakt został podpisany. Jak to mawiał Aleksander Gorczakow, nie można wierzyć informacjom, które nie zostały zdementowane – podzielający takie podejście Czytelnik musiał być jednak mocno zaskoczony, gdy ten sam portal ogłosił czasu swego przejście Mameda Khalidova do Strikeforce, która to informacja została błyskawicznie zdementowana i – wbrew logice Gorczakowa – zdementowana prawdziwie, że tak to ujmiemy. Nie spodziewam się jednak, by podobnie było i w tym wypadku – prawdopodobnie bowiem obóz Krzysztofa Jotko, zaskoczony długimi mackami Rocksów, sam chce ogłosić o tym doniosłym wydarzeniu i nie jest wykluczone, że stanie się to lada dzień. Poza tym podopieczny Mirosława Oknińskiego na papierze ma wszelkie atrybuty predestynujące go do angażu w UFC, co czyni informację podana przez MMARocks jeszcze bardziej wiarygodną. Ale właśnie – czy tylko na papierze Jotko pasuje do UFC?

Jak pamiętamy, radości fanów nie było końca, gdy do ligi mistrzów mieszanych sztuk walki trafiali Daniel Omielańczuk i Piotr Hallmann. Ludzie zdawali sobie sprawę, że kategoria ciężka nie składa się tylko z Caina Velasqueza i Juniora dos Santosa, ale także z Nandora Guelmino i Soa Paleleia, wiedzieli, że w dywizji lekkiej występują nie tylko Benson Henderson i Anthony Pettis, ale też Mitch Clarke i Quinn Mulhern. Tymczasem fala nienawiści, jaka zalewa niektórym oczy w stosunku do Mirosława Oknińskiego i wszystkiego, co z nim związane, nie pozwala dostrzec tymże nienawistnikom, że w dywizji średniej UFC rywalizują nie tylko Victor Belfort i Ronaldo Souza (nie wspominając o czołowej dwójce), ale też Jared Hamman, Brad Scott czy Michael Kuiper. Nikt nie będzie wysyłał Jotki na starcie z czołówką! Oczywiście, można rzec, że ocena wątpiących w umiejętności Krzysztofa wcale nie wynika z niechęci do Oknińskiego, ale z oceny jego walk – może i tak być, choć szczerze wątpię w to, by zmasowana propaganda pod tytułem „Okniński to największy szkodnik polskiego MMA!” nie wpłynęła na chłodne, delikatnie rzecz ujmując, podejście polskich fanów do angażu kolejnego Polaka za oceanem. Sam nie uważam Krzysztofa za talent klasy światowej, za to jego zwycięstwo nad naprawdę utalentowanym Bojanem Velickovicem (jego walki znaleźć można w sieci) stanowiło dowód na to, że twardość charakteru Jotki w połączeniu z tytaniczną pracą i ciągle poprawiającymi się umiejętnościami powodują, że absolutnie nie stawiałbym go na przegranej pozycji z kilkoma co najmniej zawodnikami dywizji średniej UFC.

Zamiast radości wśród polskich fanów MMA możemy obserwować jednak zawiść osobników, którym sukces Krzysztofa Jotki przesłania przeszywająca do szpiku kości niechęć do ujrzenia znienawidzonego Mirosława Oknińskiego w ukochanym oktagonie UFC. Jakby sam Diabeł Wcielony wkroczyć miał do Królestwa Niebieskiego… Jakże to tak! Nie jest ważne, że trzeci Polak trafia do UFC, nie ma znaczenia, iż czekają, przynajmniej niektórych, kolejne nieprawdopodobne emocje związane z występem naszego zawodnika w ośmiokątnym raju. Najgorsze bowiem jest to, że ten szkodnik, ta zaraz polskiego MMA, który prowadzi drugą najlepszą organizacją w Polsce, który wprowadził najmłodszego w historii polskiego zawodnika do UFC, który od niepamiętnych czasów wykonuje tytaniczną pracę u podstaw, szkoląc młodych adeptów MMA, najgorsze zatem jest to, że ten właśnie osobnik osiągnął wielki sukces. To właśnie przeboleć najtrudniej wszelkiej maści troglodytom, których czerwone od zawiści ślepia radośnie płoną na samą myśl o tym, że a nuż jednak Oknińskiego nie zobaczą w oktagonie, bo przecież siedział w więzieniu, więc do Stanów Zjednoczonych dziada nie wpuszczą! Co tam kolejny Polak w UFC, co tam jakiś Jotko, liczy się, by szkodnik pozostał dalej w swojej norze i trzymał się z dala od salonów dostępnych dla tonącej pod naporem fal oceanu zgryzoty wyedukowanej elity. Zawistnej elyty.

fot. ravenswoodelementary.org