KSW 27 – wyniki i podsumowanie

Podsumowanie i analizy wszystkich walk gali KSW 27.

84 kg: Mamed Khalidov > Maiquel Falcao (balacha)

Maiquel Falcao sprawił sporo problemów Mamedowi Khalidovowi, co nie zmienia faktu, że w żadnym momencie nie zagroził mu poważnie. Brazylijczyk zdecydował się na szybkie przeniesienie walki do parteru, co było jak igranie z ogniem. Falcao na początku radził sobie całkiem nieźle, nie uderzając może dużo, ale dobrze kontrolując Mameda z góry, ale w momencie, gdy Czeczen odzyskał gardę, sytuacja zaczęła wymykać się Brazylijczykowi spod kontroli. Khalidov nieustannie poszukiwał poddania z pleców, ale ostatecznie udało mu się przenieść walkę do stójki. Dobre obalenie w wykonaniu rozdrażnionego takim a nie innym obrotem spraw Khalidova stanowiło początek końca Falcao. Mamed ustabilizował pozycję boczną, serwując Brazylijczykowi kilka potężnych kolan na żebra, by w samej końcówce walki złapać przeciwnika w balachę, zmuszając go do poddania pojedynku.

Podsumowując, Falcao stawił opór i dobrze unikał sztuczek parterowych Khalidova przez całą niemal rundę, ale wystarczyła jedna chwila nieuwagi i zmuszony był klepać. Czeczen potwierdza tym samym, że śmiało można zaliczyć go do szerokiej światowej czołówki kategorii średniej na świecie, jeszcze raz udowadniając swoją parterową maestrię.

120 kg: Mariusz Pudzianowski > Oli Thompson (decyzja jednogłośna)

Mariusz Pudzianowski zaliczył udany początek wali, trafiając kilkoma ciosami Oliego Thompsona, ale z każdą sekundą to Anglik delikatnie zyskiwał na przewadze i w mojej ocenie zwyciężył otwierającą starcie rundę, będąc na jej przestrzeni precyzyjniejszym zawodnikiem. Na pochwałę zasługuje Tomasz Bronder, który zareagował na przechwycenie siatki przez Polaka w momencie, gdy niechybnie zmierzał na deski. Pytanie, czy powinien też wówczas odjąć punkt Mariuszowi?

Druga runda stała pod znakiem lay and pray w wykonaniu zmordowanego Pudziana, który większość czasu spędził kontrolując z góry Anglika – Polak jednak bardzo niewiele robił z góry i Bóg jeden raczy wiedzieć, czy to nie Thompson zadał więcej ciosów z dołu niż Pudzianowski z góry. W końcówce Anglik odwrócił pozycję i próbował atakować z góry, ale kilka ledwie uderzeń dosięgło szczęki Polaka. W mojej ocenie nie ma możliwości, by Pudzianowski przegrał tą rundę, a i punktacja 10-9 dla niego broni się jednak całkiem nieźle.

Sędziowie pomimo tego orzekli jednogłośną wygraną byłego strongmana, uznając, że nie przegrał/wygrał pierwszą rundę. Naturalnie, taka punktacja nie pokrywa się z tym, co widziałem w klatce. Sporna pozostaje, oczywiście, pierwsza odsłona, której Thompson z całą pewnością nie przegrał. W mojej ocenie powinna zostać przyznana Anglikowi, a punktowanie jej jako remisu uważam za bardzo kontrowersyjne, choć czy skandaliczne? Chyba raczej nie, przynajmniej po jednym obejrzeniu tego pojedynku.

77 kg: Borys Mańkowski > Aslambek Saidov (trójkąt nogami)

Borys Mańkowski zademonstrował kapitalną formę, w pierwszej rundzie doskonale bujając się na boki oraz a to podnosząc, a to opuszczając pozycję i dzięki wykorzystaniu niebywałej dynamiki, trafiając kilkoma mocnymi ciosami Aslambeka Saidova. Czeczen nie był w stanie poradzić sobie z mocnymi lowkingami, szybkością i mobilnością poznaniaka, raz po raz dając sobie zachodzić wykroczną nogę, co stawiało go w bardzo trudnych sytuacjach. Swoją dominację w pierwszej rundzie Borys podkreślił doskonałym obaleniem w końcówce rundy.

Druga runda była znacznie bardziej wyrównana – Mańkowski nie prezentował już tej samej eksplozywności co w pierwszej odsłonie, zapominając chwilami o odpowiedniej pracy nóg w konfrontacji z mańkutem. Saidov w pewnym momencie przeniósł jednak pojedynek do parteru, co okazało się jego gwoździem do trumny – Tasmański Diabeł nie leżał bezczynnie na plecach, ale od razu poszukał trójkąta nogami, który chwilę potem bardzo mocno zapiął, zmuszając mistrza do odklepania – kiepsko ustawiony Herb Dean zupełnie nie zauważył tego i przerwał walkę nieco zbyt późno, ale na szczęście nic złego ze zdrowiem Czeczena się nie stało.

Borys Mańkowski zaprezentował świetną dyspozycję – piekielna dynamika wsparta dużą mobilnością, wyraźnie poprawione przygotowanie siłowe (ani przez moment człowiek nie miał wrażenia, że to Saidov jest – o ile jest – silniejszy) oraz duża wszechstronność objawiająca się bardzo dobrą stójką, ofensywnymi zapasami i kreatywną walką z pleców znamionują najwyższą klasę. Przyszłość podopiecznego Andrzeja Kościelskiego rysuje się w bardzo ciekawie!

52 kg: Karolina Kowalkiewicz > Jasminka Cive (balacha)

Zgodnie z przewidywaniami Karolina Kowalkiewicz bez problemu uporała się z Jasminką Cive, dominując i poddając swoją rywalkę w parterze. Walka bez większej historii. Polka nie zlekceważyła jednak swojej przeciwniczki, za co należą się jej brawa.

84 kg: Piotr Strus = Abu Azaitar (większościowy remis)

Piotr Strus postanowił przetrwać pierwsze 5 minut – był bardzo uważny, całą niemal uwagę poświęcając temu, by nie dać się ustrzelić niebezpiecznemu na początku Abu Azaitarowi. Kilka ciosów jednak przyjął, nie odpowiadając niemal niczym, co zadecydowało o tym, że to niemiecki Marokańczyk wygrał pierwszą rundę.

W drugiej odsłonie natomiast Polak był już znacznie aktywniejszy, mocno okopując wykroczną nogę wyraźnie już zmęczonego Azaitara, a także nadwyrężając jego siły w morderczym klinczu. Nie ulega wątpliwości, że będący już na wstecznym Marokańczyk nie wygrał tej rundy. Miał co prawda swoje krótkie momenty, ale przyjął kilka mocnych lowkingów oraz pozostawał bezradny w klinczu.

Ostatnia odsłona była wyrównana w stójce, ale to Piotrek przez około 2-3 minuty dociskał rywala do siatki w klinczu, od czasu do czasu zaprzęgając do działania kopnięcia i zapewniając sobie tym samym, przynajmniej w moich oczach, wygraną w tej od odsłonie.

Polak wykorzystał kiepską kondycję Marokańczyka i przetrwawszy pierwszą, przegraną – prawdopodobnie 10-9, choć byłbym w stanie przystać też na 10-8 Azaitar – rundę, zapewnił sobie… remis. Punktowałem na żywo 29-28 Strus, choć byłbym w stanie przystać też na 29-29 (10-8 Azaitar, 10-9 Strus, 10-9 Strus lub też 10-9 Azaitar, 10-10, 10-9 Strus). Jakim cudem Pani Irena Preiss punktowała tą walkę 30-28 dla Azaitara, pozostaje dla mnie tajemnicą. Domyślam się, że uznała, iż pierwsza runda to 10-8 Azaitar, a dwie kolejne remisowe, ale… Mój Boże Przenajświętszy… Zgodzę się, że pierwsza runda mogła pójść 10-8 albo 10-9 dla Azaitara, ale jakim cudem ostatnia mogła nie pójść na konto Polaka, jest dla mnie niezrozumiałe.

Strus zawalczył zachowawczo, ale trudno było oczekiwać, by wdawał się w szalone wymiany z Azaitarem. Bardzo podobała mi się werbalna agresja w klatce w wykonaniu Polaka – widać było, że nie zamierza ustąpić pola Marokańczykowi. Niezbyt duża aktywność Piotra nie zyskała jednak uznania w oczach sędziów. Remis nie jest skandalicznym rezultatem, ale punktacja Pani Preiss – z całą pewnością. Podobnie sprawa ma się z sędzią punktującym walkę 30-30, który musiał zatem pierwszą rundę ocenić na remis. Niebywałe.

Podsumowując, remis nie jest skandalicznym wynikiem, a co najwyżej kontrowersyjnym, ale punktacja, która się nań złożyła, pozostawia naprawdę WIELE do życzenia.

70 kg: Mateusz Gamrot > Jefferson George (decyzja jednogłośna)

Mateusz Gamrot zawstydził mnie za stwierdzenie z zapowiedzi walki, że „nie jest ryzykolubnym zawodnikiem”, rozpoczynając pojedynek od latającego kopnięcia. Gamer od samego początku ruszył mocno na Jeffersona George’a, przenosząc od razu walkę do parteru, ale tam dał się złapać w bardzo niebezpieczny trójkąt nogami – nasz zawodnik jednak dał radę wydostać się z zagrożenia, choć wydawało się, że Anglik bliski był sprawienia sensacji. Walka przeniosła się wówczas do stójki, gdzie odrobinę lepiej pracował George, trafiając kilka razy Gamrota. Runda najpewniej na remis.

W drugiej odsłonie jednak Polak narzucił mordercze tempo rywalowi, bardzo mocno naruszając go w stójce (byłem pod wrażeniem tego, że mając przed sobą tańczącego po ciosach Anglika, Gamer powściągnął emocje i unikając chaotycznych kontr, poszukał kolejnych ciosów – to rzadkość znamionująca kapitalną inteligencję w klatce!). Później przeniósł walkę do parteru, gdzie doskonale kontrolując Jeffersona, raz po raz raził go świetnymi ciosami z góry. Bardzo mocna runda w wykonaniu Polaka, bezwzględnie 10-8 (10-7 Pawlęga style).

Ostatnia odsłona przyniosła jednak ponownie chwile grozy wszystkim fanom zebranym w Ergo Arenie – Anglik kilkoma mocnymi ciosami zamroczył Gamrota, ale ten odwołując się do doskonałych zapasów, zdołał uniknąć zagrożenia i przenieść walkę do parteru, gdzie znów nie miał większych problemów z kontrolowaniem przeciwnika. Dzięki temu ostatecznie wygrał także i trzecią rundę.

Walka stała na bardzo dobrym poziomie. Anglik zaprezentował się z bardzo dobrej strony – zarówno w stójce, jak i w parterze miał swoje momenty, które mogły zadecydować o jego zwycięstwie. Również jednak i Gamrot stanął na wysokości zadania, prezentując doskonałe zapasy, kreatywne sprowadzenia, świetną kontrolę w parterze, bardzo dobrą kondycję oraz umiejętność wydostawania się z tarapatów (trójkąt nogami w pierwszej rundzie, zamroczenie po kilku przyjętych ciosach w trzeciej). Mateusz zawalczył też bardzo inteligentnie, a zarazem efektownie. Innymi słowy, nie mogę doczekać się kolejnych bojów poznaniaka!

93 kg: Tomasz Narkun > Charles Andrade (skrętówka)

Tomasz Narkun wykorzystał bez najmniejszych problemów uszkodzone lewe kolano Charlesa Andrade w walce sprzed tygodnia, szybko łapiąc skrętówkę po tym, jak Brazylijczyk przeniósł pojedynek do parteru. Żyrafa nie puścił od razu poddania, ale błąd popełnił Tomasz Bronder, który przerywając walkę, znajdował się za plecami Narkuna.

Tomasz zrobił to, co powinien. Miejmy nadzieję, że w przyszłości oglądać będziemy nieco lepszych zawodników w zastępstwie tych, którzy wypadli (Virgil Zwicker) – a przynajmniej takich, którzy walczą w tej kategorii wagowej, w której odbywa się pojedynek.

77 kg: Rafał Błachuta > Patrick Vallee (dźwignia na rękę)

Rafał Błachura całkiem nieźle rozpoczął pojedynek z Patrickiem Vallee, nieźle kąsając Francuza ciosami prostymi. Sam przyjął co prawda kilka ciosów, ale po jednej z akcji miał szanse ubić rywala w parterze, co ostatecznie się jednak nie udało. Końcówka rundy należała już jednak do Francuza, który zdobył obalenie i dosiad, zasypując Błachutę ciosami. Polak spróbował co prawda ekwilibrystycznego poddania, ale Vallee dobrze się wywinął, odzyskując kontrolę z góry. W mojej ocenie runda na remis.

W drugiej odsłonie mający w kościach 3-rundowy pojedynek sprzed miesiąca Francuz był już bardzo mocno zmęczony, poszukując obalenia. Mający więcej sił Błachuta znalazł jednak drogę do przeniesienia walki do parteru po świetnym rzucie, by następnie założyć nogami doskonałą dźwignię na staw łokciowy, po której Patrickowi nie pozostało nic innego jak odklepać. Rewelacyjne poddanie w wykonaniu Błachuty! Tym samym Rafał dołożył siódmą technikę kończącą do swojego CV, co czyni go najwszechstronniejszym – obok Marcina Helda, Mameda Khalidova i Antoniego Chmielewskiego – polskim grapplerem w MMA.

Pomimo tego, że Polak nie zachwycił swoją dyspozycją, to udowodnił, że w parterze jest w stanie wyczyniać prawdziwe cuda.

70 kg: Łukasz Chlewicki > Łukasz Rajewski (decyzja jednogłośna)

Łukasz Rajewski zgodnie z moimi oczekiwaniami, które przedstawiłem w zapowiedzi tej walki, postawił Łukaszowi Chlewickiemu bardzo trudne warunki. Na początku pojedynku był nawet bliski skończenia Saszy, ale krakowianin przetrwał trochę chaotyczną nawałnicę Rajewskiego, przegrywając jednak pierwszą rundę. Raju, będąc zawodnikiem wyższym, bardzo dobrze obniżał pozycję, zrównując się z Chlewickim i tym samym mogąc lepiej wykorzystać dłuższe ramiona oraz przygotować się do obrony sprowadzeń.

Druga runda była już bardziej wyrównana, w stójce odrobinę precyzyjniejszy był Rajewski, ale Sasza zaliczył udane sprowadzenie, które mogło mieć kluczowe znaczenie dla punktowania rundy. Osobiście wydawało mi się, że można ją ocenić jako remisową, ale jeśli miałbym ją przyznać któremuś zawodnikowi, nie sugerując się komentarzem duetu Łukasz Jurkowski & Andrzej Janisz, to byłby to jednak Sasza.

W trzeciej odsłonie natomiast obaj zawodnicy byli już bardzo zmęczeni. Będący na ciągłym wstecznym Chlewicki szukał swojej szansy w sprowadzeniach, kładąc raz po raz na plecach Rajewskiego, ale nie będąc w stanie w żaden sposób zagrozić mu w parterze – zawodnik Ankosu Zapasy bez większych problemów za każdym razem powracał do stójki. Trafiał tam mocniej, ale kilka udanych obaleń Chlewickiego zadecydowało o zwycięstwie w tej rundzie.

Sędziowie orzekli jednogłośne zwycięstwo Saszy i raczej kontrowersji tutaj nie było.

Rajewski zaprezentował się bardzo dobrze na tle weterana Chlewickiego. Zawiodła kondycja oraz jednak defensywne zapasy, których deficyty zadecydowały o wyniku walki. Sasza udanie rozpoczął drugą przygodę z KSW, choć jego występ pozostawił trochę do życzenia.

fot. sherdog.com