KSW 24 – zgaga

Gala KSW 24 z całą pewnością nie zapisze się złotymi zgłoskami w historii polskiego MMA – w ostatecznym rozrachunku było to widowisko średnio emocjonujące, okraszone momentami żenującymi, festynowymi ozdobnikami.

Umarł Mistrz, niech żyje Mistrz!

Karol Bedorf. Uważam zawodnika Berserkers Team za zdecydowanego bohatera wczorajszej gali, który swoim starciem z Pawłem Nastulą przyćmił wszystko inne, co wydarzyło się na KSW 24 – i za to mu chwała! Przewidywałem, że zwycięży przez TKO, a Slipmych nawet namawiał do postawienia na Coco w Betting Clubie, ale łatwość, z jaką rozprawił się z Nastulą, wzbudziła moje ogromne uznanie. Nie spodziewałem się bowiem tak druzgocącej deklasacji naszego utytułowanego judoki w każdym niemal aspekcie mieszanych sztuk walki. Karol Bedorf całkowicie zdominował pojedynek w stójce, rewelacyjnie dusząc w zarodku każdą próbę przeniesienia walki do parteru przez Pawła. Prawdopodobnie tylko temu, że pojedynek odbywał się w ringu Nastula zawdzięcza to, że w ogóle zdołał na kilka chwil przenosić walkę do klinczu, skąd próbował – całkowicie bezskutecznie – obalać. W oktagonie „złapanie” Bedorfa byłoby znacznie, znacznie trudniejsze.

Coco potwierdza, że rewelacyjne pierwsze dwie rundy z Olim Thompsonem nie były przypadkiem oraz że dysponuje jeszcze sporym potencjałem, który może przekuć na umiejętności. Zdając sobie, rzecz jasna, sprawę z tego, że dzisiejszy Nastula to nie jest zawodnik, którego pokonanie rozważać można w kategorii wielkiego dokonania, stwierdzam, że sposób, w jaki zrobił to Bedorf, znamionuje, iż Coco może jeszcze sporo namieszać nie tylko na scenie polskiej. Już teraz w hipotetycznym starciu Karola z Damianem Grabowskim miałbym poważne wątpliwości ze wskazaniem zwycięzcy, być może nawet skłaniając się delikatnie w kierunku tego pierwszego. Jeśli Bedorf podszlifuje jeszcze odrobinę umiejętności bokserskie – a jestem pewien, że ma i w tym aspekcie spory potencjał – niebawem stanie się bezsprzecznie czołowym polskim ciężkim.

Co zaś się tyczy Pawła Nastuli… Gdy leżał poza linami, wyczerpany, rozbity, ze wzrokiem nieruchomo utkwionym gdzieś w górze, ciarki przebiegły po moich plecach i aż odruchowo spojrzałem, czy aby na pewno jego klatka piersiowa się porusza. Nieprzyjemne, mrożące krew w żyłach uczucie. Jego powrót do ringu po tym, jak znalazł się za linami, wyglądał dziwnie, nie pasował do całej tej sytuacji – wielki, ale leciwy mistrz dostaje lekcję pokory od młodego wilka, ląduje półprzytomny poza ringiem i… ujmując to w kategoriach symbolicznych – winien był tam zostać. Nie chcę go więcej oglądać upokarzanego ani obijającego słabeuszy. Wszystko ma kiedyś swój koniec.

Fight for your Dreams?

Taki podtytuł ma mieć gala organizowana niebawem przez organizację European Fight Masters, na której kolejny bój stoczyć miał Michał Materla. Najtwardszy polski zawodnik musiał jednak uznać wyższość skreślanego przez wszystkich Jay’a Silvy, który nie tylko znokautował naszego zawodnika, ale też przed pojedynkiem robił wszystko, by zainteresować fanów tą walką oraz umiejętnie – już po swoim zwycięstwie – próbował zjednać sobie buczący tłum, namawiając do zorganizowania trzeciego starcia.

Amerykanin przetrwał pierwszą rundę, która została całkowicie zdominowana w parterze przez Cipao. Z wysokości płyty miało się jednak wrażenie w przerwie między pierwszą a drugą rundą, że to Michał jest bardziej wymęczony ciągłym zadawaniem ciosów i kontrolowaniem z góry w pierwszych pięciu minutach, aniżeli Jay Silva ich blokowaniem czy przyjmowaniem. Akcja, która stanowiła gwóźdź do trumny dla Materli zdaje się to potwierdzać – sygnalizowane i wolne zejście po sprowadzenia Michała bez problemów wybronił Silva, a lądujący w narożniku Polak w żółwim tempie jął się odwracać, przyjmując mocne ciosy – pierwszego prawdopodobnie nawet nie widział, a wiemy doskonale, że właśnie takie uderzenia są najgroźniejsze. Gdy po dwóch kolejnych padał na deski, w mgnieniu oka przemknęło mi tysiąc myśli przez głowę – „Chroń głowę! Wstawaj! Odwróć się! Sędzia tego nie przerwie, w końcu to Polak! Materla zaraz się pozbiera, ma przecież twardy łeb” – wszystko to zostało jednak przerwane przez ringowego i chwilę po walce nie miałem już wątpliwości, że była to słuszna decyzja.

Tym samym Michał Materla występem na gali z podtytułem Fight for your Dreams nie zagwarantuje sobie miejsca wśród elity UFC – ba, nie wiadomo nawet, czy na niej zawalczy. Nie można też nie odnotować niesportowego zachowania Cipao, który po walce nie chciał „przybić piątki” z Amerykaninem. Rozumiem emocje, rozumiem, że ta porażka może przekreślać wszystkie plany zawodnicze Materli, ale wyglądało to naprawdę słabo. Jeśli – jak wieść gminna niesie – powodem były kopnięcia Silvy na kolano Materli, których „dopuścił” się on w trakcie pojedynku, to, niestety, nie jest to żadna okoliczność łagodząca dla Michała. Alexander Gustafsson po przyjęciu ich w liczbie dwucyfrowej od Jona Jonesa nie narzekał. Nie ma przepisu zabraniającego tego rodzaju kopnięcia, więc…

Porażka Materli czyni też sytuację w kategorii średniej / Mamed-weight w KSW groteskową. Dzierżący pas mistrz przegrywa, undisputed champion pasa nie posiada, zwycięski Jay Silva – podobnie. Czy oznacza to, że jest to kolejny powód do narzekań na KSW? Absolutnie nie – tak, jak pisałem, dywagując o KSW, trzeba zawsze mieć świadomość, że aspekty sportowe – a pasy mistrzowskie do nich się zaliczają – odgrywają tu całkowicie drugorzędną rolę. Całkowity galimatias z pasami KSW to tylko wynik nieudolnych prób duetu Kawulski i Lewandowski w podłączeniu do show aspektów sportowych, o których włodarze największej polskiej organizacji pojęcia wielkiego zdają się nie mieć.

Daleki jestem od zakładania, że porażka Michała wzbudziła radość włodarzy KSW, natomiast pewny jestem, że pozwoli im uzyskać dominującą pozycję w kwestii wszelkich sporów z menadżerem Materli na temat przyszłości Cipao w ichniejszej organizacji. Michał od dawna zdawał się być zmęczony całym tym KSW, marząc o jak najszybszym transferze do UFC. Teraz co najmniej na 2-3 walki temat ten umarł, a Materla zostaje w objęciach Konfrontacji. Ratunkiem wydają się gale organizowane przez Norberta Sawickiego – choć nie ukrywam, że wizja – jakkolwiek nieprawdopodobna – Materli w MMA-Attack jest szalenie interesująca…

Miód i dziegć

Przyznaję, nie widziałem pierwszej rundy walki Borys Mańkowski vs Ben Lagman (w oczekiwaniu na ohydną zapiekankę…), ale końcowa akcja Borysa w drugiej rundzie była przepiękna! Bardzo cieszy, że ten niezwykle utalentowany a jednocześnie ledwie 24-letni zawodnik doskonale podniósł się po porażce z Aslambekiem Saidovem. Oby tak dalej! Czy biorąc pod uwagę to, że układane przez duet właścicieli KSW zestawienia są wyłącznie obliczone na potrzebę chwili oraz wartości marketingowo-biznesowe, można przewidzieć jego kolejnego rywala? Czy warto w ogóle zajmować się tym tematem? Nie sądzę – gdy przyjdzie pora, Kawulski z Lewandowskim obwieszczą swoją decyzję, znajdując dla niej choćby najbardziej karykaturalne uzasadnienie.

Obie panie zademonstrowały ogromne serce do walki i wielki charakter. Przebieg starcia pokazał jednak, iż kreowana na wielką gwiazdę i zawodniczkę z fantastyczną przyszłością (pomijam wiek, którego paniom się nie wypomina) Karolina Kowalkiewicz bardzo mocno rozczarować musiała tych, którzy śledzą kobiece MMA. Niżej podpisany do nich stety bądź niestety nie należy, co nie zmienia faktu, iż walcząca poprzednio w kategorii niżej, wyraźnie ustępująca warunkami fizycznymi naszej zawodniczce Simona Soukupova, która miała na przygotowania do walki całe 3 dni, mocno obnażyła poziom Karoliny. Przewidywałem zwycięstwo Polki przez decyzję, ale tylko dlatego, że zawsze patrzę z dystansem na kreowanie kogokolwiek z rekordem 3-0 na wielkiego mistrza czy wielką mistrzynię jak w tym wypadku. Czy to oznacza, że Karolina jest słaba? Broń, Boże! Kobiece MMA ledwie raczkuje, a w takim „środowisku” o sukces znacznie łatwiej. Tym niemniej, ta walka – bez względu na kontuzję, której nabawiła się Karolina – mocno zweryfikowała słuszność wszelkich peanów pochwalne, które z każdej niemal strony spływały na Polkę przed tym pojedynkiem. Nieumiejętność radzenia sobie z ciosami prostymi, nieumiejętność wykorzystania przewagi zasięgu i dziurawa garda nie nastrajają optymistycznie w starciach z „Soukupowymi mającymi dwa miesiące obozu przygotowawczego”.

Brawa należą się Marcinowi Różalskiemu, co przyznaję z lekko kwaśną miną, bo od jego pierwszej walki w KSW uważałem, że prezentuje on bardzo słaby poziom. Paweł Słowiński pokazał, co stanie się z nowymi celebryckimi nabytkami KSW w postaci Iwony Guzowskiej czy Rafała Jackiewicza, jeśli przez jakieś niedopatrzenie dostaną kogoś, kto ma minimalne choćby pojęcie o grapplingu.

Anzor Azhiev winien być zdyskwalifikowany, ale niewykluczone, że majestat roztaczany przez stojącego w jego narożniku Mameda Khalidova spowodował, iż pomroczność jasna zstąpiła na Piotra Bagińskiego, który po konsultacjach z Czeczenem uznał, że przewiny w czynie Anzora dostrzec nie może, wobec czego walkę ogłasza za nierozstrzygnięta.

Mateusz Gamrot wypunktował biernego i ospałego Andre Winnera. Walka nie dostarczyła spodziewanych emocji, ale też należy na postawę zawodnika Ankosu spojrzeć ze zrozumieniem – mierzył się z bardzo wymagającym (na papierze) rywalem, założył gameplan gwarantujący zwycięstwo i w pełni go zrealizował. Zwycięstwo – jakkolwiek po bezbarwnej walce – bardzo ważne i mocno windujące notowania Gamrota w polskim MMA.

Co zaś się tyczy oprawy i innych elementów gali. Nie mam żadnych pretensji o to, że nie jest czytana punktacja po walkach, które dotrwały do decyzji sędziowskich. Czy naprawdę przeciętnego Kowalskiego interesują jakieś „29-28”? Liczy się tylko zwycięzca, bez niepotrzebnego mieszania w głowach jakimiś punktami – samo li tylko ogłoszenie zwycięzcy ludziom interesującym się MMA od jednego KSW do drugiego ułatwia odbiór. Lewandowski z Kawulskim nigdy nie ukrywali, do kogo skierowany jest ich produkt, stąd za nieuzasadnione uznaję pretensje wobec nich o to, że oczekiwania konserwatywnych fanów MMA nie są dla nich priorytetem.

KSW 25?

Słowem podsumowania przyznać muszę, że począwszy od gali KSW 22 zaczynam odczuwać pewien przesyt, cała lukrowana otoczka gal organizowanych przez Kawulskiego i Lewandowskiego, prowadzanych na krótkiej, polsatowskiej smyczy, zaczyna mi coraz bardziej doskwierać. Jak wyżej wspomniałem, zdaję sobie sprawę, do kogo ten produkt jest w pierwszej kolejności kierowany, zdaję sobie sprawę, jak sądzę, z wszystkich okoliczności, w jakich organizowane są te gale. Próbuję oddzielić festynowo-karczmianą oprawę od aspektów sportowych, ale muszę ze smutkiem (?) stwierdzić, że sprawia mi to coraz większą trudność. Coraz trudniej zlizywać z obrzydzeniem na twarzy wszystkie te celebryckie sosy, w których upaćkane jest KSW, by dobrać się do tortu. Torciku. Zanim tam docieram, już dopadają mnie mdłości, apetyt słabnie. Jak ryba łaknę wody, oglądając pokaz kiczu, a potem, gdy wreszcie zaczyna się prawdziwa walka, jestem już tak wymęczony obcowaniem w tym obcym sobie środowisku, że z trudem przychodzi mi czerpanie przyjemności z tego, co dla mnie jest esencją a dla KSW, jak mniemam – jeno dodatkiem, koniecznością. Grą pozorów sugerującą w założeniach, że chodzi też o sport a nie tylko sprzedane bilety.

Naprawdę, nie wiem, co musiałoby się wydarzyć, bym zawitał na galę KSW 25.

fot. gwizdek24.se.pl