Jones pod pręgierzem zamiast Zuffy

Po konferencji Dany White’a, w której odpowiedzialnością za odwołania gali UFC 151 obarczył Jona Jonesa, zastępy ekspertów większych i ekspertów mniejszych do spółki z rozgoryczonymi fanami rzuciły się na mistrza LHW z niespotykaną dotąd zajadłością. Odsądzaniu Jonesa od czci i wiary nie było końca.

Pomimo tego, że wraz z upływem czasu coraz więcej ludzi zdaje się zauważać oczywisty fakt, iż to nie Jones jest głównym winowajcą w całej tej sprawie, to nadal zdecydowana większość fanów zarzuca mu, delikatnie to ujmijmy, posunięte do granic absurdu kunktatorstwo i nadmierną ostrożność. Kto tak naprawdę odpowiada za to, że gala UFC 151 została odwołana?

Zyski vs straty

Jon Jones mógł zdecydować się na walkę z Chaelem Sonnenem – niewątpliwie miałby kilka, bardzo skromnie licząc, atutów po swojej stronie. Sonnen nie przygotowywał się do walki, nie był w treningu, poza tym byłaby to jego pierwsza walka w kategorii półciężkiej od wielu lat – kategorii, w której nigdy nic godnego uwagi nie zaprezentował. Jako że w oktagonie swoboda, z jaką dany zawodnik się wysławia podczas wywiadów, nie ma żadnego znaczenia – może z wyjątkiem walk Nicka Diaza – szanse Sonnena należałoby w potencjalnym boju z zawodnikiem, który kompletnie zdemolował Mauricio Ruę, uśpił Lyoto Machidę i poddał Quintona Jacksona, ocenić jako co najwyżej iluzoryczne.

Dlaczego zatem Jones odmówił? Bo mógł. Deklasacją dotychczasowych legend zapracował sobie na to. W walce z Chaelem Sonnenem mistrz LHW miałby bardzo niewiele do zyskania. Nie oszukujmy się bowiem – przyjęcie tej walki przez Jonesa wcale nie spowodowałoby, że w czyichkolwiek oczach stałby się bohaterem, w żaden sposób nie poprawiłoby to jego nadszarpniętego ostatnimi czasy wizerunku. Zgoda na walkę z nieprzygotowanym ale wyszczekanym „nowicjuszem” byłaby odczytana jako psi obowiązek mistrza. Bohaterem, bez względu na wynik, byłby Chael Sonnen, który, akceptując ofertę walki z championem i tym samym podejmując się misji ratowania gali i portfeli biedaków z undercardu, postawił się w sytuacji win-win.

Jon Jones natomiast niejako skopiował, z zastrzeżeniem wszystkich różnic, rzecz jasna, wyczyn Mauricio Shoguna Ruy, który niedawno odmówił walki z Gloverem Teixeirą. Mistrz w walce z Sonnenem miałby bardzo niewiele do zyskania, bardzo dużo do stracenia. Nie trzeba bowiem nikomu tłumaczyć, co stałoby się, gdyby Jones jakimś cudem – a wieloletnie obserwacje przekonują nas, że cuda w klatce są jednak zjawiskiem częstszym niż poza nią – przegrał. Mit o superfighterze, wszystko, na co Jones pracował latami, rozpadłyby się jak domek z kart.

Greg Jackson, odradzając Jonesowi przyjęcie walki, zachował się w sposób racjonalny. W przeciwieństwie bowiem do teoretyków, którzy w Jonesie widzieliby murowanego kandydata do bezproblemowego zwycięstwa nad Sonnenem nawet gdyby temu pierwszemu zawiązać oczy podczas walki, Jackson podszedł do sprawy zdroworozsądkowo i, jak to czasami u niego bywa, „bezpiecznie” – jego podopieczny całe miesiące przygotowywał się na H-bomby Hendersona, by teraz, w ciągu kilku ledwie dni, albo i nie, przestawić się na zawodnika, którego z Danem Hendersonem łączy niewiele więcej poza tym samym obywatelstwem? Greg Jackson tak nie gra – on gra przede wszystkim skutecznie. Czy można dziwić się Jonesowi, że zaufał swojemu trenerowi, któremu w ogromnej mierze zawdzięcza miejsce, w którym się znajduje? Czy dziwić może, że w kwestiach sportowych zaufał właśnie Jacksonowi, a nie swojemu menadżerowi Malki Kawie, który, podobno, zachęcał go do przyjęcia oferty walki z Sonnenem?

Zuffa vs Jones

Kto odwołał galę UFC 151? Jones? Nie. Zdecydowała o tym Zuffa. Czy dlatego, że Jones odmówił pojedynku z Sonnenem, jak przedstawiał to Dana White? Nie. Dlatego, że poza pojedynkiem mistrzowskim UFC 151 nie miało absolutnie niczego godnego uwagi do zaoferowania. Karta walk była dramatycznie słaba, chyba nawet słabsza niż „legendarne” UFC 147. Słaba na tyle, że odwołanie main eventu musiało doprowadzić do odwołania całego wydarzenia.

To nie Jon Bones Jones odpowiada za układania karty walk na galach amerykańskiej organizacji. To nie jego obowiązkiem jest dbanie o to, by zawodnicy UFC byli opłacani – warto w tym miejscu odnotować, że oni sami dali popis niezłej ignorancji, oskarżając Jonesa o uszczerbek na swoich finansach w związku z odwołaniem gali. Nie on winien jest coraz częstszych sytuacji, że o atrakcyjności gal PPV – których sprzedaż, nawiasem mówiąc, nie przedstawia się najciekawiej – decyduje jeden tylko pojedynek.

Można śmiało stwierdzić, że odwołanie UFC 151 to spory cios dla coraz popularniejszej ostatnimi czasy polityki Zuffy w zakresie gal PPV, na które niejako na przystawkę, i to na ogół mocno nieświeżą, do głównego dania w postaci main eventu wciska się mało znanych, niemedialnych zawodników. W końcu musiało dojść do sytuacji, że opieranie gali tylko na dwóch zawodnikach doprowadzi do dramatu – i tak też się stało w tym wypadku. Pozostaje nam mieć nadzieję, że da to nieco do myślenia właścicielom Zuffy, choć na poczekaniu można wymyślić co najmniej kilka powodów, dla których do zmian jednak wcale nie musi dojść.

Dana vs Jones

Jak dalej będzie układała się współpraca Jona Jonesa z Daną Whitem, zwłaszcza po ostrych słowach tego ostatniego? Będzie dobrze. Jasne, White jeszcze nie raz, nie dwa wypomni Jonesowi sytuację z UFC 151, ale nie zapominajmy, że aktualny mistrz LHW jest wielką nadzieją UFC i fighterem, który w perspektywie dwóch lat, a może i wcześniej, będzie sprzedawał gale PPV w ilościach przekraczających milion. Zuffę stać być może na to, żeby obrazić się na Jonesa, ale z pewnością górę wezmą jednak liczby i potencjalne bucksy, którymi Jones może napchać kieszenie swojego pracodawcy oraz, rzecz jasna, swoje własne przy okazji. Im bardziej fani będą go nienawidzić, tym chętniej będą go oglądać, licząc na to, że w końcu trafi na równego sobie i ktoś spuści mu łomot. Duże pieniądze zarabia się także, a może przede wszystkim, na negatywnych emocjach, których Jones ostatnio dostarcza w ilościach znacznie przekraczających popyt, wspierany mocno w niecnym tym procederze przez Danę White’a odsądzajacego młodego mistrza od czci i wiary.

Wizerunek medialny Jona Jonesa jest wyjątkowo kiepski, ma multum zagorzałych wrogów – ale są to kwestie mimo wszystko drugorzędne. Dobrze zarobić można także na byciu znienawidzonym. Wątpliwe, czy taki właśnie plan przyświeca młodemu Amerykaninowi – aż tak bowiem wyrachowanym sukinsynem raczej nie jest. Z pewnością jednak efekt końcowy w postaci zasobności kieszeni młodego mistrza jest bardziej niż zadowalający i z nawiązką rekompensuje wątpliwą popularność mistrza.

Oczywiście, byłoby ciekawie, gdyby Jones zaakceptował ofertę walki z Sonnenem, ale, powiedzmy sobie szczerze, czasy herosów MMA, którzy nie kalkulują, odeszły w zapomnienie i prawdopodobnie nie wrócą nigdy. Wraz z rozwojem MMA na świecie awersja do podejmowania ryzyka, zwłaszcza na najwyższym poziomie, rośnie i nie zanosi się na zmianę tego trendu.

fot. mmadiehards.com