Przed burzą – UFC 171, Hendricks vs Lawler

Wielkimi krokami zbliża się kapitalnie zapowiadająca się gala UFC 171, po której dywizja półśrednia już nigdy nie będzie taka sama.

KARTA GŁÓWNA

170 lbs: Johny Hendricks vs Robbie Lawler

W walce wieczoru dwóch kowadło-rękich mańkutów stanie naprzeciw siebie w oktagonie, gdzie przy pomocy pięści ustalą hierarchię dywizji półśredniej w UFC po tym, jak dotychczasowy dominator w osobie Georgesa Saint-Pierre’a zwakował pas mistrzowski. Johny Hendricks (15-2, 10-2 UFC) stanie w szranki z Robbie Lawlerem (22-9, 7-3 UFC).

Uważam, że w płaszczyźnie stójkowej przewagą dysponować będzie Robbie Lawler – kiedyś agresywny brawler, dziś agresywny fighter. Obaj zawodnicy dysponują nokautującym uderzeniem, choć być może nieco twardszą szczękę posiada Johny Hendricks, który nigdy nie przegrał przez nokaut, ale… Zdecydowanie bogatszym arsenałem stójkowym dysponuje Ruthless, nawet pomimo tego, że w swojej ostatniej potyczce Hendricks w pięściarskim aspekcie zademonstrował pewną poprawę, częściej korzystając choćby z prawego prostego (jaba). Lawler może nie korzysta szczególnie często z ciosów prostych, a gdy to robi, służą one przede wszystkim przejściu do półdystansu, ale – w przeciwieństwie do nadal polegającego głównie na swojej lewicy Hendricksa – Robbie zagraża rywalowi uderzeniami z obu rąk. Zarówno jego prawe sierpowy, jak i lewy sierpowy (często w kombinacji z prawym podbródkowym) mogą decydować o zwycięstwie. Zwróćmy też uwagę, że gdy Johny wyprowadza szarże, rzuca na ogół ciosy z biodra, zostawiając odsłoniętą szczękę – Lawler natomiast potrafi błyskotliwie kontrować z obu rąk. To coś, czego bardzo wyraźnie brakuje Hendricksowi, którego siła tkwi w szalonym ataku, a takowy stanowi bardzo dobrą okazję do kontry – co wielokrotnie zademonstrował GSP. Jeśli dodamy do tego, iż odrodzony Lawler do swojego stójkowego arsenału wplótł też kopnięcia, którymi utłukł Bobby’ego Voelkera, to trudno nie uznać, że jest on lepszym strikerem niż Hendricks, choć, oczywiście, trzeba zaznaczyć, że w walce dwóch ciężkorękich zawodników najmniejszy nawet błąd zadecydować może o rozstrzygnięciu – co oznacza, że Johny zdecydowanie nie będzie stał na straconej pozycji.

Nie zmienia to faktu, że Hendricks swoich szans powinien szukać w obaleniach. Biorąc pod uwagę, że Lawlera obalali niemal wszyscy, a ofensywne zapasy Bigg Rigga prezentują się nadzwyczaj dobrze, spodziewam się, że będzie on w stanie bez większych problemów kłaść na plecach swojego rywala, ewentualnie wciskać go w siatkę. Nie sądzę jednak, by surowe BJJ Hendricksa jakoś szczególnie zagrażało Lawlerowi – Johny obala bowiem przede wszystkim, by punktować, nie zagrażając swoim rywalom ani jakimś morderczym gnp, ani też poddaniami.

Myślę, że sztab Bigg Rigga i on sam zdają sobie doskonale sprawę z tego, że wymiany w stójce z Lawlerem mogą być niebezpieczne, a obalanie go i przytrzymywanie w parterze to najprostsza droga do zwycięstwa. Rodzi się jednak w tym miejscu kluczowe pytanie – jak kondycyjnie prezentować będą się obaj zawodnicy? Kondycja bowiem determinować będzie, zwłaszcza w późniejszych rundach, skuteczność obaleń w wykonaniu Hendricksa i ich obrony w wykonaniu Lawlera.

Robbie tytanem kondycji nigdy nie był. Nawet w pojedynku z Rorym MacDonaldem w trzeciej rundzie był już mocno zmęczony. Większość pojedynków w karierze wygrywał w pierwszej lub drugiej rundzie, nigdy nie przewalczył pełnych pięciu rund. Jeśli zaś chodzi o Johny’ego Hendricksa, to i on w trzecich rundach prezentował się przeciętnie, ale w pojedynku z GSP przewalczył pełen dystans mistrzowski i nawet w ostatniej odsłonie prezentował się bardzo dobrze. Sugerować może to, iż i tym razem jego cardio spisze się na medal, ale fakt, że nie zrobił wagi za pierwszym podejściem i musiał ścinać, musi prowokować do pewnych wątpliwości. Jak dodatkowe ścinanie wpłynęło na Hendricksa? Dlaczego nie zrobił wagi za pierwszym podejściem?

O ile jak najbardziej jestem sobie w stanie wyobrazić scenariusz, w którym Ruthless wygrywa, to mam wrażenie, że zapasy Hendricksa okażą się decydujące, stawiając jednocześnie na to, iż kondycja po raz drugi z rzędu go nie zawiedzie. Nawet jeśli bowiem pod tym względem prezentował będzie się nieco gorzej niż w ostatnim pojedynku – co mogą sugerować problemy ze ścinaniem wagi – to nie sądzę, by Lawler był w stanie wznieść się na swoje wyżyny wydolnościowe, by zatrzymać szukającego raz po raz obalenia Hendricksa.

Zwycięzca: Johny Hendricks przez decyzję.

BUKMACHER MMA

Bardzo wyraźnym faworytem tego starcia jest Johny Hendricks – bukmacherzy płacą za jego wygraną ledwie 1.25, co absolutnie nie zachęca do postawienia nań pieniędzy. Za to kurs w okolicach 4.00 na Lawlera wygląda bardzo obiecująco. O ile uważam Hendricksa za faworyta, to zdecydowanie nie aż tak wyraźnego, jak mogłoby wynikać z wystawionych kursów.

Propozycja – Robbie Lawler (4.00)

170 lbs: Carlos Condit vs Tyron Woodley

W eliminatorze do walki o pas mistrzowski kategorii półśredniej archetyp finishera Carlos Condit (29-7, 6-3 UFC) zmierzy się z Tyronem Woodley’em (12-2, 2-1 UFC).

Teoretycznie starcie to zapowiada się intrygująco, choć gdy przyjrzeć się mu odrobinę bliżej, wydaje się, przynajmniej mnie, że nie do końca zasługuje ono na takie miano.

Tyron Woodley to kawał zapaśnika dysponującego nokautującym uderzeniem. W czasach Strikeforce ze swoich atutów stójkowych nie zdawał sobie prawdopodobnie sprawy, zdecydowanie preferując lay and pray. Przez kilka chwil był wręcz archetypem absolutnego nudziarza, przy którym Jon Fitch wyglądał jak nie lada wirtuoz. Momentem zwrotnym w stylu toczenia przezeń bojów w klatce było jego starcie z Natem Marquardtem, w którym Woodley znaczniechętniej zaczął korzystać ze swojej stójki. Pomimo tego, że naruszył dwukrotnie rywala, skończył nieprzytomny na deskach. Przyjrzyjmy się, jak pod względem obaleń – czynnika kluczowego w starciu z Conditem – prezentował się Woodley w bliższej i dalszej przeszłości.

Otóż, w UFC, mierząc się z Jay’em Hieronem, Jakiem Shieldsem i Joshem Koscheckiem, nie spróbował jeszcze ani jednego obalenia, w pełni ufając swoim pięściom, które dały mu wygrane z tym pierwszym i ostatnim, nie ustrzegając go jednak przed porażką z Shieldsem. A jak pod względem ofensywnych zapasów Woodley prezentował się wcześniej?

• Marquardt – 1/3
• Mein – 3/7
• Daley – 2/14
• Saffiedine – 3/7
• Łącznie – 9/31 udanych obaleń, skuteczność – 29%

Czy naprawdę tak prezentują się statystyki doskonałego, rzekomo, a co najmniej – dobrego zapaśnika w MMA? Oczywiście, zdaję sobie doskonale sprawę, że piętą achillesową Condita są właśnie jego defensywne zapasy, ale grzechem byłoby nie odnotować, że dobre ofensywne zapasy Woodley’a to mit. Jeśli nie mit, to przynajmniej mamy solidne podstawy do tego, by je kwestionować. Jasne, Condita kładł na plecach niemal każdy, ale pokonywali go ostatnimi czasy tylko najlepsi – Georges Saint-Pierre oraz Johny Hendricks. Czy może dołączyć do nich Tyron Woodley?

W mojej opinii jeśli nawet w pierwszej rundzie zdoła utrzymać na plecach Condita (w co bardzo wątpię, bo mało kto potrafi tak doskonale powracać do stójki jak Condit), to będzie wówczas potwornie zmęczony – Natural Born Killer to bowiem niezwykle aktywny i kreatywny zawodnik, gdy znajdzie się na plecach. Doświadczyli tego zarówno Martin Kampmann, który obaleniami i próbą kontroli z góry w pierwszej rundzie tak bardzo się zmęczył, że Carlos od drugiej wyraźnie przejął inicjatywę, ostatecznie ubijając rywala, oraz Johny Hendricks, który może i obalał Condita, ale nie był w stanie utrzymać go w parterze. Czy Woodley ma lepszą kondycję niż Kampmann lub lepszą kontrolę z góry niż Hendricks? Szczerze wątpię.

W płaszczyźnie stójkowej, w której od drugiej rundy zacznie toczyć się walka (po tym jak w pierwszej Woodley będzie dążył do klinczu i obaleń), wyraźną przewagę powinien mieć znacznie bardziej kreatywny i technicznie poukładany Carlos Condit. Jeśli nawet Woodley trafi jedną ze swoich bomb, w sukurs podopiecznemu Grega Jacksona powinna przyjść tytanowa szczęka. O przewadze kondycyjnej po stronie Condita wspominać wręcz nie wypada – taka to bowiem oczywista oczywistość.

Trudno jest mi sobie wyobrazić scenariusz, w którym zwycięsko z oktagonu wychodzi Tyron Woodley. Może jeśli punktowo wygra pierwszą rundę dzięki obaleniom, starczy mu jeszcze paliwa, by kontynuować tę taktykę w ciągu pierwszych trzech minut kolejnej, ostatecznie również ją wygrywając i jakimś cudem nie dając się znokautować w trzeciej, by końcowym rozrachunku zwyciężyć na kartach sędziowskich? Taki scenariusz może się ziścić, ale biorąc pod uwagę przewagę kickbokserską dysponującego znacznie bogatszym arsenałem ofensywnym Condita, jego żelazną kondycję, tytanową szczękę, świetną walkę z pleców i umiejętność powracania do stójki, a także fakt, że intensywnie trenuje od pewnego czasu defensywne zapasy, wydaje mi się, że powinien odprawić Woodley’a z kwitkiem, nokautując go w trzeciej rundzie i tym samym uzyskując prawo do walki o pas mistrzowski.
Łącznie – 9/31, skuteczność obaleń – 29%

Zwycięzca: Carlos Condit przez (T)KO.

BUKMACHER MMA

Aktualnie kurs na Condita waha się granicach 1.50, natomiast na Woodley’a w okolicach 2.50. Ani jeden, ani drugi nie jest szczególnie zachęcający, choć zdecydowanie bliżej mi do tego pierwszego. Tym niemniej, podziękuję.

Propozycja – no bet.

155 lbs: Diego Sanchez vs Myles Jury

Niepokonany, mający na koncie cztery kolejne zwycięstwa w UFC Myles Jury (13-0, 4-0 UFC) zmierzy się z berserkerem Diego Sanchezem (24-6, 13-6 UFC).

Nie mogę oprzeć się myśli, że stylistycznie jest to kapitalne zestawienie dla Jury’ego. Myles dobrze radzi sobie z agresywnie walczącymi zawodnikami, wykorzystując momenty ich agresji, aby a to ich obalać (Michael Johnson), a to nokautować (Ramsey Nijem). Diego Sanchez idealnie wpisuje się w ten schemat – jest potwornie agresywny, nie dysponuje też szczególnie dobrymi defensywnymi zapasami. Myślę, że Jury nie będzie miał problemów z tym, aby kontrować Sancheza lub kłaść go na plecach, gdy ten ostatni rzuci się do ataku – a rzuci się na pewno. Nie wierzę w to, że Myles przyjmie te warunki i wda się w szalone wymiany ze swoim rywalem, jak to ostatnio uczynił Gilbert Melendez. Jury to inteligentnie walczący zawodnik, rozegra to na zimno, taktycznie, nawet jeśli oznaczać to będzie głośne zawodzenia fanów i narzekania Dany White’a.

Istnieje co prawda możliwość, że doskonale przygotowany kondycyjnie, nieustannie podążający do przodu i rzucający masę ciosów Sanchez wywalczy sobie tym sposobem uznanie w oczach sędziów punktowych, tym bardziej, że nawet jeśli będzie lądował na plecach, to nie sądzę, by Jury był w stanie go poddać, a o nokaut, jak wiemy, łatwo nie będzie, ale taki scenariusz uważam za mało realny. Dysponujący przewagą w każdym niemal elemencie Myles Jury – może poza kondycją i aktywnością – powinien uporać się z mającym ostatnimi czasy wiele szczęścia przy kontrowersyjnych decyzjach sędziowskich (Takanori Gomi, Martin Kampmann) Diego Sanchezem. Uważam, że jego ostatnia wojna z Gilbertem Melendezem i fakt, że przez 20 sekund miał przewagę a w pozostałej części zbierał niemiłosierne baty, nie powinien przysłaniać nam rzeczywistego obrazu Sancheza – to bowiem szalenie efektowny, ale aktualnie co najwyżej przeciętny zawodnik MMA, z którym głodny sukcesów Jury powinien sobie poradzić.

Zwycięzca: Myles Jury przez decyzję.

BUKMACHER MMA

Bukmacherzy wystawili kursy na zwycięstwo Jury’ego w okolicach 1.60, co wygląda całkiem nieźle. Istnieje co prawda ryzyko, że Myles pęknie pod nieustanną presją Sancheza, ale póki co brak podstaw do uznania takiego scenariusza za prawdopodobny. Jak wspominałem, 1.60 nie powala na deski, ale za drobną kwotę, dlaczego nie. Ja się skusiłem.

Propozycja – Myles Jury (1.60)

170 lbs: Hector Lombard vs Jake Shields

Nie ukrywam, że w mojej ocenia ta walka zapowiada się arcyciekawie i już nie mogę się doczekać, gdy efektywny do granic możliwości Jake Shields (29-6-1, 4-2 UFC) wejdzie do oktagonu, by zmierzyć się z ciężkorękim Hectorem Lombardem (33-4-1, 2-2 UFC).

W mojej ocenie istnieje tutaj kilka scenariuszy, według których potoczyć może się ten bardzo istotny dla hierarchii dywizji półśredniej pojedynek. Spróbujmy jednak wyłuskać trzy, które wydają się bardziej prawdopodobne niż pozostałe.

• Jake Shields zaczyna w swoim stylu, rzucając dużo ciosów prostych i lowkingów, które nie niosą ze sobą żadnej siły, ale.. trafiają. Lombard, standardowo, czai się, czai, by w końcu wystrzelić. Shields pada na deski nieprzytomny.
• Walka toczy się jak wyżej, prawie cały czas w stójce, z tą jednak różnicą, że Lombard jest pasywny do granic absurdu, nieustannie wyczekując na TEN moment. Ma jednak z tym przeogromny problem, bo zachowawczo walczący Shields prztykając ciosy proste w ogromnej ilości, praktycznie w ogóle się nie odsłania, bardzo mocno utrudniając zadanie Lombardowi – tak mocno, że sporadyczne ataki w wykonaniu Lombarda w ogóle nie dochodzą celu. Od połowy drugiej rundy inicjatywę stopniowo zaczyna przejmować lepszy kondycyjnie Shields, a rzeczone przejmowanie inicjatywy polega na tym, że coraz więcej uderzeń Amerykanina dochodzi celu, a Kubańczyk zamyka się w sobie, ograniczając swoje ataki do absolutnego, absurdalnego minimum. Shields wygrywa na punkty.
• Jake pyka sobie ciosy proste w swoim stylu, nieustannie jednak poszukując klinczu i sprowadzenia. Ma z tym co prawda poważne problemy, ale praca w klinczu gra na jego korzyść, bo to on wciska Kubańczyka w siatkę – nie odwrotnie. Również w stójce pozostaje bardzo uważny, wyprowadzając masę lekkich ciosów z ogromną dozą ostrożności – a więc rękami zawsze gotowymi do uformowania gardy, nogami zawsze gotowymi do odejścia.

Pierwszy scenariusz jest relatywnie najprostszy, ale i w mojej ocennie najbardziej prawdopodobny. Uważam bowiem, że Hector Lombard dysponuje idealnym zestawem narzędziam do pokonania Jake’a Shieldsa. Nigdy nie przegrał przed czasem, ma twardą szczękę, co w połączeniu z watą w rękach Shieldsa czyni ciosy tego ostatniego zupełnie niegroźnymi. Jest znacznie bardziej dynamiczny, dysponuje świetnym Judo, które w konfrontacji z fatalnymi ofensywnymi zapasami Amerykanina powinny z ogromną łatwością dusić w zarodku wszelkie próby sprowadzenia walki do parteru w wykonaniu Shieldsa. Ba, z klinczu to Lombard powinien być w stanie rzucać na deski Shieldsa, choć pomimo tego, że Kubańczyk jest naprawdę sprawnym grapplerem, to nie spodziewam się, żeby ochoczo wchodził do gardy Amerykanina, który w płaszczyźnie parterowej zademonstrował swoją wyższość nad nie lada przeciwnikiem w osobie Demiana Mai.

Jedyny – acz bardzo poważny! – problem Hectora Lombarda leży, mam wrażenie, po stronie jego psychiki – Kubańczyk w pojedynkach z Timem Boetschem i Yushinem Okamim czekał zdecydowanie zbyt długo na wyprowadzenie jakiejkolwiek ofensywy, co przypłacił porażkami (z Amerykaninem kontrowersyjną, z Japończykiem zasłużoną). Mając na uwadze dynamit, jakim w pięściach dysponuje Lombard, trudno nie frustrować się tak pasywnymi pojedynkami w jego wykonaniu – „No, nooooo, na co czekasz, chłopie, a ruszże się w końcu, przestań tuptać!”.

Moim zdaniem jednak te walki w UFC, które Lombard miał przegrać przez pasywność i oszczędność w wyprowadzanych ciosach, już przegrał – i zdaje sobie z tego sprawę. Jeśli zatem w starciu z Shieldsem poszukiwał będzie skończenia tak aktywnie jak w bojach z Natem Marquardtem i Rousimarem Palharesem, to swój moment znajdzie w pierwszej połowie walki – później bowiem dobra kondycja Shieldsa w połączeniu z dużą ilością kilogramów, które zbija Lombard oraz faktem, że to dopiero jego druga walka w kategorii półśredniej, mogą oznaczać dla niego nie lada problemy. Z drugiej jednak strony, w walce z Okamim Lombard wygrał właśnie trzecią rundę, więc być może obawy o jego kondycję są odrobinę przesadzone, wynikając przede wszystkim z założenia, że wyglądający jak kulturysta zawodnik MMA nie może mieć dobrego cardio.

Szanuję i cenię Shieldsa. Jego umiejętności kickbokserskie są, co prawda, bardzo, delikatnie mówiąc, przeciętne, ale jeśli mielibyśmy wskazać kogoś, kto z bardzo ograniczonych zasobów wyciska absolutnie wszystko, co można, to takim zawodnikiem będzie właśnie Shields. Uderza bardzo dużo, jest cały czas aktywny, przeplata ciosy proste dużą ilością lowkingów – pomimo tego, że jego uderzenia ważą tyle co nic, to niemal zawsze jest bardziej aktywny od swojego rywala, co pozwala mu zdobyć uznanie w oczach sędziów punktowych. Cóż z tego, że od wielu, wielu lat nie wygrał przez nokaut, skoro jedyne porażki w tym czasie ponosił z Georgesem Saint-Pierrem, co żadnej ujmy nie przynosi, oraz z Jakiem Ellenbergerem, przed którą to walką zmarł jego ojciec. Amerykanin umiejętnie korzysta też z klinczu, a gdy walka przenosi się do parteru, w końcu może uruchomić swój grappling – jeden z najlepszych w dywizji. Ta cała mieszanka ostrożnej stójki, rozsądnego klinczu i dominującego parteru stanowi doskonały przepis na zwyciężanie. Wiktorie Shieldsa może nie smakują najlepiej i mogą zwłaszcza spragnionych krwi fanów przyprawiać o mdłości, ale warto zdać sobie sprawę, że taki a nie inny dobór składników w przypadku Amerykanina jest konieczny. Nie zacznie przecież nagle rzucać sierpami na lewo i prawo. Starego psa nie nauczy się nowych sztuczek, co, nawiasem mówiąc, odnosi się równie do Lombarda.

Wszystko to nie zmienia jednak faktu, że o ile dawałem Shieldsowi duże szanse na pokonanie Tyrone’a Woodley’a i Demiana Mai, to w pojedynku z ze znacznie bardziej uznanym od Woodley’a strikerem w osobie Hectora Lombarda faworyzuję właśnie tego ostatniego. Dynamika w stójce w połączeniu z doskonałą obroną przed obaleniami i siłą w ewentualnym klinczu stanowić powinny receptę na pokonanie Shieldsa – pod warunkiem wszak, że Lombard będzie wyprowadzał ciosy.

Zwycięzca: Hector Lombard przez (T)KO.

BUKMACHER MMA

Uważam, że kurs w granicach 1.45 na Lombarda jest kuszący. Znacznie bardziej kuszący niż około 2.75 na Shieldsa, ale… Jeszcze lepiej wygląda kurs na wygraną Amerykanina przez decyzję – wynosi aż 4.00! Lombard nigdy w swojej bogatej karierze nie przegrał przed czasem, Shields ostatnie sześć zwycięstw zanotował przez decyzję. Przecież nie znokautuje Lombarda! Poddanie jest odrobinę bardziej prawdopodobne, ale myślę, że po pierwsze – powalenie Lombarda będzie cholernie trudne, po drugie – defensywny grappling Kubańczyka wystarczy do tego, by nie dać się poddać.

Propozycja – Jake Shields przez decyzję (4.00)

205 lbs: Ovince St. Preux vs Nikita Krylov

Ovince St. Preux (14-5, 2-0 UFC) spróbuje przedłużyć pasmo zwycięstw w UFC do trzech w starciu z Nikitą Krylovem (16-3, 1-1 UFC).

Zdaję sobie sprawę, jakim underdogiem w swoim poprzednim starciu był Nikita – a jednak w 25 sekund rozmontował znacznie większego Waltera Harrisa. Niespełna pół minuty nie może jednak przesłaniać dyspozycji Krylova z jego debiutu w UFC, w którym zaprezentował się naprawdę fatalnie. Powiedziałbym, że prawdziwszym Krylovem jest ten z pierwszego pojedynku niż ten z drugiego.

Ovince St. Preux nie jest może wybitny w żadnej płaszczyźnie, ale jest silny, szybki i solidny w niemal każdym elemencie. Ukrainiec wziął tą walkę w zastępstwie Thiago Silvy, nie ma zatem za sobą pełnego obozu przygotowawczego, dodatkowo debiutuje w kategorii półciężkiej, gdzie przyjdzie mu zmierzyć się z rywalem znacznie szybszym niż pozostali i prawdopodobnie dysponującym przewagą kondycyjną. Spodziewam się dość wyraźnej przewagi kickbokserskiej OSP, a także sporadycznych prób przeniesienia walki do parteru. Pomimo tego, że Ukrainiec aktywnie szuka poddania, nawet walcząc z dołu, to pojedynek z Soa Paleleiem pokazał, że wyraźnie brakuje mu szlifów BJJ. Amerykanin z kolei w ostatnie potyczce zaprezentował rewelacyjne gnp, nokautując z góry Cody’ego Donovana.

Myślę, że znacznie bardziej doświadczony w rywalizacji na najwyższym poziomie oraz mający za sobą pełen okres przygotowawczy St. Preux nie będzie miał większych problemów z odprawieniem Krylova. Mając jednak w pamięci ostatni występ Ukraińca i nie lada niespodziankę (sensację?), którą sprawił, pozwalam sobie przyznać mu minimalne – ale jednak – szanse na wygraną.

Zwycięzca: Ovince St. Preux przez (T)KO.

BUKMACHER MMA

OSP – 1.20, Krylov – 4.00. Żaden z tych kursów nie jest w mojej ocenie interesujący. Za 1.20 szkoda ryzykować, za 4.00 – nie warto.

Propozycja – no bet.