Przed burzą – UFC FN 37, Gustafsson vs Manuwa

WALKA WIECZORU

205 lbs: Alexander Gustafsson vs Jimi Manuwa

Oj, smakowicie zapowiada się danie główne sobotniej gali UFC! Nie ukrywam, że jestem bardzo ciekawy, jak potoczy się pojedynek niepokonanego, dysponującego prawdziwym dynamitem w pięściach Jimiego Manuwy (14-0, 3-0 UFC) z tytanoszczękim Szwedem, który sprowadził Jona Jonesa do roli człowieka, Alexandrem Gustafssonem (15-2, 7-2 UFC).

W płaszczyźnie stójkowej obaj zawodnicy prezentują krańcowo odmienne style. Szwed korzysta przede wszystkim z ataków bokserskich, bardzo często odwołując się do ciosów prostych na głowę i korpus, przeplatając je rozmaitymi kombinacjami. Lubi także korzystać z prawego podbródkowego, którym kontruje szarżujących rywali. Jest niezwykle mobilny, nieustannie tańcząc wokół swoich przeciwników w poszukiwaniu najlepszego kąta do wyprowadzenia ataku. Uderza dużo, niekoniecznie mocno. Kopie tylko od wielkiego dzwona.

Przeciwieństwem Szweda jest Jimi Manuwa. Poster Boy to swego rodzaju taran, który metodycznie, ale i niespiesznie wywiera presję na rywalach, uderzając przeokrutnie mocno, rzadko w kombinacjach wykraczających poza dwa ciosy. W każde niemal uderzenie wkłada maksimum mocy, rzucając je z prawdziwie złymi intencjami, co z jednej strony oznacza ogromne ryzyko dla obrońcy, z drugiej natomiast daje temu ostatniemu także okazję (wobec odsłoniętego wówczas Manuwy) do kontry, jednocześnie mocno nadwyrężając zasoby kondycyjne Brytyjczyka. Manuwa jest znacznie mniej mobilny niż Szwed, co jest zrozumiałe, biorąc pod uwagę styl jego walki polegający na zamiarze ubicia rywala każdym ciosem – gdyby stał się bardziej ruchliwy, paliwa starczyłoby mu na pół rundy. W przeciwieństwie do Szweda, Manuwa korzysta z kopnięć na nogi, korpus i głowę.

Jimi Manuwa swoim firmowym lewym sierpem usypia Luke’a Blythe’a. To bezwzględnie ulubiona technika Brytyjczyka, którą na powyższej animacji przygotowuje markowanym prawym prostym mającym za cel zmylenie przeciwnika.

Wiemy doskonale, w jaki sposób pojedynek może wygrać Alexander Gustafsson – ma na to kilka co najmniej opcji. Może starać się wykorzystywać o kilka centymetrów większy zasięg ramion, by trzymać Manuwę na dystans i ostrzeliwać go, być może i niezbyt mocnymi, ale precyzyjnymi uderzeniami, może zaprzęgnąć do działania zapasy i ubić lub poddać nieopierzonego w płaszczyźnie parterowej Brytyjczyka, może wreszcie przeczekać bezpiecznie dwie pierwsze rundy i od trzeciej przejąć ster walki w swoje ręce, wykorzystując zmęczenie Poster Boy’a. W jaki sposób jednak zwycięsko z tej batalii może wyjść skreślany przez wszystkich Manuwa?

Pojedynek Jonesa z Gustafssonem pokazał ogromny progres w płaszczyźnie stójkowej Szweda w porównaniu z jego poprzednią walką z Mauricio Ruą, w której przyjął sporo ciosów, średnio kontrolując dystans. Jego występ z mistrzem nie był jednak bezbłędny. Nisko opuszczone ręce Gustafssona powodowały, że nie był w stanie blokować wysokich kopnięć wyprowadzanych przez Amerykanina. Towarzyszyło temu schodzenie Szweda do swojej prawej strony, prosto na rzeczone kopnięcie – notabene z tego właśnie powodu w czwartej rundzie przyjął potężny obrotowy łokieć, który zmienił obraz tamtego pojedynku. Brytyjczyk wie, jak wykorzystywać tego typu błędy – w swoim debiucie w UFC raz po raz karał za podobny nawyk Kyle’a Kingsbury’ego. Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że różnica poziomów między tym ostatnim a Szwedem jest ogromna, ale Brytyjczyk gdzieś swoich szans poszukiwać musi i uważam, że poza lewym sierpowym, który Manuwa potrafi bardzo dobrze przygotować, właśnie kopnięcia mogą stanowić dla niego największą szansę – pamiętajmy bowiem, że może i Gustafsson ma dłuższe ręce, ale nie są one tak długie jak nogi Manuwy. Pytanie jednak, czy Brytyjczyk będzie ochoczo kopał, mając na uwadze, że Mauler może wówczas spróbować obalenia?

W ostatecznym rozrachunku trudno nie stawiać na dysponującego lepszymi warunkami fizycznymi, mobilniejszego i lepszego kondycyjnie Gustafssona, którego tytanowa szczęka może mu bardzo pomóc w konfrontacji z ciężkimi uderzeniami Manuwy. Nie skreślam całkowicie Poster Boy’a, ale biorąc pod uwagę inteligencję, która w oktagonie cechuje Szweda, spodziewam się, że bezpiecznie zawalczy w pierwszych dwóch rundach, w czasie których Brytyjczyk będzie najgroźniejszy, by przyspieszyć w rundzie trzeciej i ostatecznie ubić zmęczonego Manuwę przed ostatnią syreną.

Zwycięzca: Alexander Gustafsson przez (T)KO.

BUKMACHERSKO?

Zdążyłem już zagrać Manuwę dawno temu po kursie 4.25 – za grosze. Zdaję sobie jednak sprawę, że kurs w okolicach 1.25 na Gustafssona całkiem nieźle może nadawać się do podbicia innego typu, ale uważam, że lepiej postawić na metodę zwycięstwa (T)KO. Jeśli Manuwa zaszokuje świat i zwycięży, to właśnie przez nokaut. Szwed natomiast może rozstrzygnąć tą walkę na dwa sposoby – nokautem lub poddaniem (nie biorę pod uwagę decyzji, bo nie sądzę, by Manuwa miał wystarczająco dobre cardio, by przetrwać pełne 5 rund). Gdy wycieńczony Manuwa znajdzie się na deskach, to spodziewam się, że prędzej Szwed rzuci się na niego z pięściami, wygrywając przez (T)KO, niż spróbuje zapinać jakieś techniki kończące.

Propozycja – Metoda rozstrzygnięcia – (T)KO.