Betting Club, episode 5 – UFC on Fox 8

„Co dwie głowy to nie jedna”. Pierwszy raz w swojej krótkiej historii Betting Club doczekał się tematu, który nie jest w całości moim dziełem. Z dużą dozą satysfakcji informuję, że udało mi się nakłonić do współpracy psychologa. Wspólnymi siłami z Anną (bo tak ma na imię mój dzisiejszy gość) przeanalizowaliśmy osobowość Rory’ego MacDonalda, który jest niekwestionowanym bohaterem tego odcinka. Zapraszam wszystkich do lektury.

Prolog

Dywizja półśrednia w UFC jest dywizją wyjątkową i o tym nie trzeba chyba nikogo przekonywać. Wysoki poziom walk, wielu utalentowanych zawodników i GSP w roli króla, który rządzi i dzieli już od kilku lat. 19 kwietnia 2008 roku Matt Serra przekonał się na własnej skórze o tym, jak wiele miał szczęścia, że znokautował lepszego od siebie rywala. Georges St. Pierre odzyskał tytuł w wielkim stylu i nie oddał go do dnia dzisiejszego. Wiosna życia nie może jednak trwać w nieskończoność. O tym, że nic jest wieczne, przekonali się już byli mistrzowie takich organizacji jak:

Strikeforce – Gilbert Melendez, Nick Diaz, Jake Shields, Alistair Overeem
WEC – Urijah Faber, Miguel Torres
Pride – Wanderlei Silva, Fedor Emelianenko, Takanori Gomi
UFC – Tito Ortiz, Matt Hughes, Chuck Liddell, Bj Penn i na ostatniej gali największy z największych – Anderson Silva

GSP ma nad czym rozmyślać, ponieważ waga półśrednia została dotknięta epidemią wysypu wielu młodych zawodników, którzy lada moment mogą dojrzeć do przejęcia korony i zdobycia tego, co będzie na nich czekać w najważniejszej walce w karierze – pasa mistrzowskiego federacji UFC.

***

Team Leader ( Typ Dnia )
Rory MacDonald
Kursy
1.40	1.48	1.40	1.433	1.38
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Waga półśrednia – 170 lbs
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
	Rory MacDonald	vs	Jake Ellenberger
24	Wiek			28
183 cm	Wzrost			178 cm
194 cm	Zasięg			185 cm
14-1	Rekord MMA			29-6
(UD) BJ Penn – Z (TKO) Ch. Mills – Z (TKO) M. Pyle – Z	Ostatnie 3 walki			Z – N. Marquardt (KO) Z – J. Hieron (UD) P – M. Kampmann (TKO)
……………………………………………………………………………………………………………………………………………

Analiza

1. Kelvin Gastelum (Lat 21) Rekord w UFC (1-0)
2. Robert Whittaker (Lat 22) Rekord w UFC (2-0)
3. Jordan Mein (Lat 23) Rekord w UFC (1-1)
4. Gunnar Nelson (Lat 24) Rekord w UFC (2-0)
5. Neil Magny (Lat 25) Rekord w UFC (1-0)
6. T.J. Waldburger (Lat 25) Rekord w UFC (4-2)
7. Tarec Saffiedine (Lat 26) Rekord w UFC (0-0)
8. John Hathaway (Lat 26) Rekord w UFC (7-1)

Lista, którą przedstawiłem powyżej, jest spisem kilku spośród najmłodszych zawodników w tej dywizji, którzy mimo młodego wieku posiadają już spore umiejętności i z pewnością w przyszłości mogą namieszać w wadze półśredniej. Nie wiem, ilu z nich może się przebić do top 10 tej dywizji, nie wiem, ilu z nich może dojść do walki o pas i nie wiem, który z nich może ten pas zdobyć. Wiem jednak, że za kilka lat dojdzie do zmiany warty w rankingach i kto wie, czy to nie właśnie ktoś z tej listy nie okaże się jednym z najlepszych zawodników na świecie. Jest jednak jeszcze ktoś. Jest jeszcze jeden młody zawodnik nie posiadający pasa, którego uważam za najlepszego ze wszystkich młodych zawodników, nie tylko w wadze półśredniej, ale również w całym światowym MMA. Kanadyjczyk, który w wieku 20 lat wygrał dwie rundy z Carlosem Conditem. Zawodnik, który w wieku 21 lat ośmieszył umiejętności sportowe młodszego z braci Diaz. Sparingpartner GSP, który walcząc jak na treningu, zdemolował jednego z najwybitniejszych mistrzów ostatnich lat w UFC – BJ Penna. Tym zawodnikiem jest Rory MacDonald, człowiek, który przez wielu jest typowany nie tylko na przyszłego mistrza tej dywizji wagowej, ale również wieloletniego dominatora mieszanych sztuk walki. O tym, ile warte są te przepowiednie, będziemy mieli okazję się przekonać już w najbliższy weekend, bo tym razem Rory nie będzie miał taryfy ulgowej. Młody talent zostanie zamknięty w klatce z zawodnikiem, który nie bije po to, żeby punktować rywala, tylko bije po to, żeby pozbawić rywala przytomności. Rywalem MacDonalda będzie Jake Ellenberger. Jeden z najmocniej bijących zawodników bez podziału na kategorie wagowe przetestuje umiejętności młodego Kanadyjczyka. O tym, kto będzie mordercą, a kto ofiarą, o tym, kto wyjdzie cało z tego boju, a kogo trzeba będzie wynosić z pola bitwy na noszach i w końcu o tym, co można przewidzieć, a czego nie, postaram się opisać w poniższej analizie.

Rory MacDonald 22 lipca świętował swoje 24 urodziny. Nie mam wątpliwości co do tego, że zdmuchując płomyk ognia tlący się na knocie świeczki, życzył sobie wygranej w najbliższej walce. Czy jego życzenie się spełni? Trenujący na co dzień w Tristar Gym Kanadyjczyk ma wszystkie atuty ku temu, żeby tą walkę wygrać. Najlepsi na świecie sparingpartnerzy i trenerzy, gigantyczne jak na swój wiek umiejętności i czynnik X, o którym napiszę w analizie.

Jake Ellenberger to prawdziwy mistrz pierwszych 5 minut walki. Jeśli Jake wygrywa, to często robi to w pierwszej rundzie (11 wygranych w pierwszej rundzie po uderzeniach). Nieprawdopodobna siła ciosu to największa broń tego zawodnika. Oprócz tego Ellenberger może się pochwalić rewelacyjnymi zapasami i dużym doświadczeniem zawodowym, co pozwoliło mu wygrać w UFC z między innymi z takimi zawodnikami jak Jake Shields, Diego Sanchez i Nate Marquardt. Czas przejść do analizy tej walki i zaczynamy od stójki.

Stójka

Wszechstronność, precyzja i rzadko spotykana u młodych zawodników imponująca cierpliwość to cechy rozpoznawcze trenującego w Tristar zawodnika. Różnorodność kombinacji, którą mogliśmy zobaczyć na tle BJ Penna była dla mnie niemal szokująca. Zróżnicowane kombinację bokserskie, uderzenia łokciem, kopnięcia zarówno na głowę jak i wątrobę były mordercze. Do tego Rory zaprezentował dużo ośmieszających swojego rywala zachowań i ogromną pewność siebie, która towarzyszyła mu od początku do końca walki. Oglądając tą walkę, miałem wrażenie, że MacDonald czuje się jak na treningu. Można śmiało powiedzieć, że co chwilę wykonywał inną kombinację, która spełniała swoje zadanie. W dodatku w drugiej rundzie Rory widocznie obił wątrobę byłego mistrza i przeszła mi przez głowę myśl, że on może skończyć tą walkę, ale nie chce tego zrobić. W moim osobistym rankingu był to jeden z najlepszych występów stójkowych w MMA ostatnich lat. A co najlepsze w tym wszystkim, w mojej głowie rodzi się pytanie, czy ten kosmiczny występ był zaledwie próbką możliwości tego zawodnika? Mam wrażenie, że tak! Mam wrażenie, że zawodnik, który zrobił sobie worek treningowy z BJ Penna nie daje z siebie 100% i kryje jeszcze nieznane nam umiejętności na kolejne walki. Warto również przypomnieć sobie pojedynek 21-letniego MacDonalda w walce z Diazem, w której Kanadyjczyk niemal całkowicie wyeliminował boks dużo bardziej doświadczonego rywala, systematycznie go punktując i neutralizując jego najgroźniejsze akcje. Wiem, że nie powinno się chwalić dnia przed zachodem słońca, ale uważam, że Rory MacDonald jest aktualnie jednym z najlepszych strikerów w MMA i z ogromnym zainteresowaniem będę obserwował jego poczynania w najbliższym pojedynku. Stójka Ellenbergera jest dużo bardziej ograniczona. Jake nie jest wszechstronnym stójkowiczem, jednak jest skuteczny. Wspomniana już wyżej ogromna siła uderzenia, świetny timing i duża szybkość pozwoliły mu odprawiać przez KO naprawdę solidnych zawodników. Pytanie tylko czy Rory da się nabrać na któryś z sierpów Amerykanina? Nikomu nie mogę nic zagwarantować, w MMA wszystko się może zdarzyć. Ellenberger ma szansę wygrać przez KO i jak trafi czysto, to bardzo możliwe, że walka się skończy. Nie wydaje mi się jednak, aby MacDonald był łatwym celem do namierzenia. Kanadyjczyk potrafi neutralizować największe atuty swoich rywali i narzucać swój styl walki. Z każdą kolejną minutą Rory powinien mieć coraz większą przewagę, dawać popis swoich umiejętności i opanowania. Na koniec warto również zwrócić uwagę na wyraźną przewagę zasięgu Kanadyjczyka, która również może mieć spore znaczenie w wymianach bokserskich. W stójce zdecydowanie stawiam na MacDonalda, będąc jednocześnie świadomym tego, że każdy celny cios Amerykanina może odwrócić losy walki w stójce. Technika, różnorodność kombinacji, przewaga w kopnięciach i lepszy zasięg to zabójczy zestaw zasługujący na słowa największego uznania.

Zapasy

Tutaj mam największy problem. Ciężko mi wskazać faworyta walki w tej płaszczyźnie, dlatego posłużę się statystykami i domysłami. Zarówno Jake Ellenberger, jak i Rory MacDonald mają rewelacyjną obronę przed obaleniami. Amerykanin obronił w UFC aż 93% prób sprowadzeń walki do parteru!!! Ostatnim zawodnikiem, któremu udało się położyć w parterze Ellenbergera, był Carlos Condit w walce, która odbyła się we wrześniu 2009 roku. Od blisko 4 lat nikt nie znalazł sposobu na defensywne zapasy Ellenbergera, co najlepiej świadczy o tym, jak trudne zadanie czeka w tej płaszczyźnie młodego Kanadyjczyka. Jake jest kapitalnym defensorem, jednak w ataku jak to często bywa, nie jest już tak skuteczny. 58% skuteczności i częste braki kondycyjne, przez które ten zawodnik w drugiej fazie opada z sił są dowodem na to, że nie jest on mistrzem sprowadzeń walki do parteru. Czym w odpowiedzi może pochwalić się Rory MacDonald? Ares posiada 89% skuteczności obron przed obaleniami, warto jednak zaznaczyć, że jedynymi klasowymi „zapaśnikami” z którymi przyszło mu walczyć byli Mike Pyle i Bj Penn. Pyle znalazł w tej płaszczyźnie sposób na MacDonalda i potrafił przenieść walkę do parteru w 2/4 próbach sprowadzeń. Jak to jednak bywa u wielu młodych zawodników szybko rozwijają swoje umiejętności i w walce z Pennem, która odbyła się 2 lata później, MacDonald bez problemu wybronił wszystkie próby obaleń w wykonaniu Hawajczyka, dając dowód na to, że jego defensywa zapaśnicza jest coraz lepsza. Ofensywa MacDonalda jest tak samo skuteczna jak jego rywala. Również 58% skuteczności, co pokazuje, że Rory musi jeszcze trochę popracować nad zapasami – nie jest to natomiast zły wynik. I teraz czas na domysły. Wydaje mi się, że w początkowej fazie walki nieznaczną przewagę w zapasach może mieć Ellenberger. Po pierwszej rundzie ta nieznaczna przewaga powinna jednak topnieć i to Rory może okazać się lepszym zapaśnikiem w dalszej fazie pojedynku. Czy młody Kanadyjczyk może być pierwszym od blisko 4 lat zawodnikiem, który obali Ellenbergera? Trudno powiedzieć – nie będzie to jednak żadną sensacją.

Parter

BJJ, kontrola w parterze, ground and pound to czynniki, które mogą przechylić w tej walce szale zwycięstwa na jedną ze stron. Moim faworytem tej płaszczyzny jak Rory MacDonald. Jake Ellenberger przegrał raz przez poddanie, miało to miejsce w 2007 roku, kiedy przez dźwignie na staw łokciowy pokonał go Delson Heleno. Mimo tego ciężko zarzucić temu zawodnikowi jakieś większe luki w brazylijskim Ju-Jitsu. Ellenberger nie wygrywa przez poddania, ale nie jest też łatwym łupem w tej płaszczyźnie. Najmniej prawdopodobnym scenariuszem w tej walce jest wygrana Amerykanina przez poddanie. Uważam, że to Rory może być zawodnikiem, który podda rywala, ale też nie jest to wysoko prawdopodobne. Ares nigdy nie przegrał przez poddanie i potrafi wiele w parterze jak na swój wiek. Rory żeby poddać rywala, powinien go wcześniej wymęczyć. Czy tak się stanie? Mam jednak inną wizję na tą walkę. Co do kontroli w parterze to obaj są mocni w tym aspekcie, stawiam jednak na przewagę Kanadyjczyka, który z każdą minutą walki może mieć większe pole do manewru nad słabnącym rywalem. I na koniec gry parterowej zostawiłem uderzenia w parterze, gdzie kolosalną przewagę powinien mieć MacDonald. Ellenberger rzadko walczy z pleców, jeśli jednak już na nich leży, to wygląda słabo, momentami nawet bezbronnie. Warto sobie przypomnieć, jak dużą przewagę mieli w górnej pozycji Diego Sanchez i Carlos Condit. Jeśli Ellenberger osłabnie i odda dominującą pozycję MacDonaldowi to możemy się spodziewać krwawej egzekucji, którą mieliśmy okazję oglądać na całkowicie bezbronnych rywalach Kanadyjczyka (mowa tutaj o takich zawodnikach jak Mike Pyle i Che Mills, którzy przeżyli prawdziwy horror, kiedy musieli bronić się przed zabójczym gnp MacDonalda). To, jak mocno i bezlitośnie bije Kanadyjczyk, będąc z góry, jest jedną z jego wizytówek i kto wie, czy to nie zadecyduje o wyniku walki. Ellenberger również potrafi mocno bić z dominującej pozycji, nie robi jednak tego w tak imponujący sposób jak jego rywal, nie wydaje mi się też, żeby potrafił Aresa utrzymać w parterze dłużej niż kilka sekund.

Kondycja

Nie wykluczam, że kondycja odegra kluczową rolę w tej walce. Jake Ellenberger często posiada paliwo na 5 lub 10 minut walki. Dużo zależy od tego, jakie tempo będzie miał pojedynek, jednak już teraz się domyślam, że przewaga kondycyjna MacDonalda może zadecydować o wyniku tego starcia. Podejrzewam, że Rory narzuci z premedytacją tempo, które pozwoli wyszaleć się płucom Amerykanina. Mogę się domyślać, że gdy tylko Jake weźmie pierwszy głębszy wdech, to wyrachowany Kanadyjczyk wprowadzi w życie swoją wizję egzekucji rywala i zacznie zdobywać coraz większą przewagę. Kto wie, może Ellenberger po tej walce zmieni swój pseudonim z The Juggernaut na Jake Five Minutes Ellenberger, i nie będzie tu chodzić o wyczyny łóżkowe.

Czynnik X – Psychika Rory’ego MacDonalda

Kim jest Rory MacDonald? To, że jego umiejętności są na najwyższym poziom, nie powinno być dla nikogo tajemnicą. Inaczej jest z jego osobowością. Destrukcja rywali przy całkowitej narkozie emocjonalnej, mrożące krew w żyłach spojrzenie i niedwuznaczne wywiady wskazują na to, że Rory skrywa mroczną naturę. Ponowną burzę wokół jego osobowości wywołały fragmenty wywiadu, które opublikowała strona MMAjunkie.com. Oto kilka cytatów:

-„He was talking a little bit of trash, so I figured I might just hurt him a little bit more.”,

-„The B.J. fight, I was having fun just beating on him.„,

-“Sometimes it’s just a little more fun. Sometimes, you just want to hurt someone and devastate their lives fast.”

Takim wywiadem Rory dał nam solidny argument, aby uznać, że jego osobowość jest makabryczna. Pytanie tylko, ile w tym prawdy, a ile fałszu? Co jest prawdziwe, a gdzie może zaczynać się gra aktorska? W celu rozwikłania zagadki osobowości Rory’ego MacDonalda zaprosiłem do współpracy psychologa, który pracując w zawodzie, ma olbrzymią wiedzę na temat mechanizmu ludzkiej psychiki. Na podstawie przesłanych przeze mnie materiałów i wspólnych rozmów sfinalizowaliśmy naszą współpracę w poniższym wywiadzie.

Slipmych (S) – Zaczniemy od historii pojedynku z BJ Pennem. Na konferencji przed walką Hawajczyk odgrażał się Rory’emu i dał mu jasno do zrozumienia, że się go nie boi. Ich starcie było popisem MacDonalda, Bj Penn przez 15 minut był całkowicie bezradny. Mimo okazji do skończenia walki, Rory tego nie zrobił i postanowił się pastwić nad przeciwnikiem. W niedawnym wywiadzie MacDonald stwierdził, że czasami po prostu chce kogoś skrzywdzić i bijąc Bj Penna, miał dobrą zabawę. Skąd u Rory’ego bierze się potrzeba ośmieszenia rywala? Co to powoduje, co to napędza?

Anna (A) – Chęć zwycięstwa. Udowadnia sobie i innym, że może wiele i robi to w sposób inteligentny. Można przypuszczać, że doświadczył kiedyś takiego zachowania na sobie, że był gnębiony, albo wychowywany na zasadzie małego robota. I teraz na zasadzie spirali może sam wykonywać to samo i grać kata, a nie ofiarę. Jak sam stwierdził, mało ma takich sytuacji (walk w roku, a trwają one krótko) do których się przygotowuje, a narcyz, który chce się zaprezentować, nie pozwoli, by stało się to mało efektowne, bądź zauważone i docenione w małym stopniu. Jeśli siedzi w nim mały psychopata, to daje upust sile fizycznej w klatce. Do walki przygotowuje się nie tylko fizycznie, ale na pewno rozpracowuje zawodnika na czynniki pierwsze z bardzo dużą starannością i wnikliwością. Przewagę daje mu to, że zna tego z kim walczy, a jego ciężko rozpracować, bo nie daje do siebie dojść innym osobą.

(S) – Brak emocji i wyrachowanie podczas walk MacDonalda to charakterystyka tego zawodnika widoczna gołym okiem. Co takiego ma ten Rory, że w przeciwieństwie do swoich rywali potrafi zachować stoicki spokój i nie udzielają mu się emocję?

(A) – Ponieważ on nie ma emocji, blokuje je, nie przejawia zachowań na wyższym szczeblu. Szczególnie tyczy się to lęku, nie odczuwa go, nawet jakby krwawił, to mechanizmy wypracowane przez lata stłumią ból i strach. To samo tyczy się współodczuwania i empatii. Inny zawodnik może podczas walki przerazić się lub zwątpić. Osoby z osobowością antyspołeczną nie umieją tego odczuwać. Przekonany jest też o swojej wartości i wielkości, że jest lepszy. Nie jest ważne, że może być słabszy od rywala, on po prostu samą swoją postawą może wgnieść w ziemię. Lubi wzbudzać lęk, a zachowując się jak robot podczas walki, może przerazić każdego.

(S) – Przy takich odpowiedziach nie pozostaje mi nic innego, jak zapytać prosto z mostu o następujący aspekt. Czy Rory to podręcznikowy przykład socjopaty?

(A) – To bardzo mocne stwierdzenie. Na podstawie materiałów, które widziałam, nie jestem w stanie tego potwierdzić w takim zakresie, jakim ode mnie oczekujesz. Proces diagnozy wygląda również trochę inaczej. Jeszcze się nie narodziła osoba którą można nazwać 100% podręcznikowym przypadkiem psychopaty. W większości osoby te posiadają po prostu parę cech z zakresu zaburzeń osobowościowych, które mogą ją klasyfikować. Jednak tak jak rozmawialiśmy wcześniej, są przesłanki do rysu osobowości psychopatycznej. Rory na pewno jest narcyzem, co przedstawia swoja postawą, pedantyzmem i przekonaniem o swojej wielkości. Zdecydowanie można wziąć ten przypadek pod mikroskop i być może uzyskać odpowiedź na to pytanie w postaci „tak”, chociaż ja póki co zostanę przy miarkowaniu tego stwierdzenia. Dodam od siebie, że cząstka psychopaty może być w każdym z nas, od nas samych i czynników środowiskowych należy decyzja, kiedy ta cząstka się uaktywni.

(S) – Najbliższy rywal Rory’ego MacDonalda – Jake Ellenberger, przy użyciu Twittera postanowił obrazić swojego rywala nazywając go głupkiem, wyśmiewając jego pisownię i przewidując swoje zwycięstwo przed czasem. Jaki to może mieć wpływ na postawę w tej walce obu zawodników? Mogę Ci powiedzieć, że Ellenberger to bardzo pewny siebie zawodnik, który słynie z tego, że brutalnie nokautuje swoich przeciwników, ma jednak problemy kondycyjne i może szybko osłabnąć.

(A) – Pewność siebie Ellenbergera może też być przykrywką dla strachu i lęku. Zawodnik powinien ukazywać takie uczucia, być po prostu ludzki w swoim zachowaniu. Mogę domniemać, że może prowokować specjalnie, by odnieść potem podwójne zwycięstwo, emocjonalne i fizyczne. Ellenberger chce mu pokazać, kto tu rządzi, ale przez to może być tak, że nie będzie się skupiał na walce i rozpracowaniu MacDonalda, a na udowodnieniu wielkości, po prostu szybkim zwycięstwie. Może się pogubić w swojej ocenie. Według mnie jego pozorna pewność siebie może go wpędzić w ślepy zaułek, bo jestem przekonana, że Rory ma wszystko wykalkulowane i na pewno będzie chciał nauczyć pokory swojego przeciwnika. Jeśli ktoś mu wytyka błędy, to biorąc pod uwagę brak odczuwania poczucia winy z jego strony, nie będzie nic czuł robiąc nawet miazgę z rywala, a wręcz wzmożoną satysfakcje przelewającą się przez wszystkie komórki ciała. Zracjonalizuje sobie swoje poczynania i efekt swoje pracy stwierdzeniem „że tak musiało się stać” i nikt nie będzie w stanie go przekonać, że zrobił źle, nawet jakby doprowadził do kalectwa drugą osobę. W tym wypadku osobowość antyspołeczna ma jeden lęk, przed kompromitacją, i nie dopuści do tego, by na oczach innych ludzi odnieść porażkę. To będzie taniec w klatce, ale prowadzić może w bardzo dużym stopniu Rory.

(S) – Podsumowując to, co powiedziałaś, uważasz zatem, że Ellenberger popełnił błąd, prowokując swojego rywala i możliwe, że zaszkodził sam sobie?

(A) – Być może podpisał na siebie w tym momencie wyrok. Siła Rory’ego polega na oporze wewnętrznym, tzn. emocjonalnym, poprzez wypracowane bariery nie dopuszcza do siebie faktu, że coś by mogło być nie tak, jak zaplanował. To daje mu też motywację do wzmożonych ćwiczeń i wystawiania swojego ciała na różne obrażenia nawet podczas treningów, by osiągnąć zamierzony efekt. Wbrew pozorom to zachowanie i sposób działania też jest schematyczny, ale nie stereotypowy. Rory jest inteligentny, jest młodą osobą, ale wie, do czego dąży. Będzie się starał zniszczyć po drodze wszelkie przeciwności. Doceni bądź ominie i odpuści tym, którzy okażą mu respekt. Także takie chwyty jak wyśmiewanie, obrażanie w ogóle w przypadku takiej osobowości nie działają, a powodują większą chęć zemsty. Chyba wszyscy byliśmy świadkami już takiego zachowania. Trzeba doceniać fakt, że Rory naprawdę jest odporny na stres, a swojego partnera traktuje tylko i wyłącznie jako szczebel na drabinie, nawet nie jako człowieka.

(S) – Na koniec chciałbym poruszyć kwestię jego wieku i przyszłości. Wg wielu osób (w tym i moim zdaniem) ten zawodnik ma wszystkie umiejętności, żeby zostać mistrzem. Czy z psychologicznego punktu widzenia Rory ma osobowość mistrza? Czy może długo rządzić i czy jest sposób, żeby go złamać psychicznie?

(A) – Nie będę podawać tutaj recepty na niego, ale niektóre rzeczy można wywnioskować z wcześniejszych odpowiedzi. Może zostać mistrzem, jeżeli go nikt po drodze nie złamie, to będzie nim na pewno. Przeszkodą może być popadnięcie w życie przestępcze lub używanie psychoaktywnych środków. Nie zakładam takiego scenariusza, bo jest to osoba nadmiernie kontrolująca się. Trudno będzie go pokonać, jeśli zdobędzie pas mistrzowski UFC.

Podsumowanie

Na UFC 162, MMA po raz kolejny udowodniło, że jest sportem nieprzewidywalnym – Chris Weidman ciężko znokautował w stójce Andersona Silvę i udowodnił, że nawet najlepsza analiza może nie mieć odzwierciedlenia w wyniku walki. Ta sama zasada tyczy się pojedynku Rory’ego. Jake Ellenberger to zawodnik TOP 3 tej dywizji wagowej i jego siła uderzenia może mu zapewnić wygraną nad każdym przeciwnikiem, dodatkowo jest to zawodnik, który dysponuje świetnymi zapasami i teoretycznie jest wstanie wygrać przez decyzję, ale… oglądam MMA od naprawdę wielu lat. Pamiętam narodziny gwiazd i upadki największych ikon. Oglądając w akcji Rory’ego MacDonalda, mam wrażenie, że ten chłopak jest nie tylko nadzieją tego sportu, ale również obietnicą czegoś wielkiego. Poziom, który reprezentuje w tym wieku, jest dla mnie czymś nieopisanym. Nie mam wątpliwości co do faktu, że narodziła się wielka gwiazda mieszanych sztuk walki. Rory to zawodnik bijący swoimi umiejętnościami Ellenbergera na głowę i jeśli nie da się znokautować (czego nie można wykluczyć), to wielu po tej walce zobaczy w nim numer jeden tej dywizji. Era GSP najprawdopodobniej dobiega końca, bo po kilku latach jego panowania pojawił się zawodnik, który moim zdaniem jest od niego lepszy.

Jake Ellenberger zszedł z twardego lądu na cienki lód. To, co miało mu przynieść jakiegoś rodzaju przewagę, najprawdopodobniej odwróci się przeciwko niemu. Sprowokował na Twitterze osobę, która z jego potencjalnej ofiary, może przeistoczyć się w jego kata, a kiedy Ellenberger zrozumie, że popełnił błąd, będzie już tylko pionkiem w krwawej grze człowieka, który będzie gotów zadać mu ból, o jakim wcześniej Amerykanin nie śnił w najgorszych koszmarach. Gra już się rozpoczęła. Rory MacDonald po raz kolejny będzie chciał pokazać swojemu rywalowi, że zimna kalkulacja jest jego atutem i to on zadecyduje o tym, w jaki sposób ta gra się zakończy. Cytując słowa mojego gościa: „To będzie taniec w klatce, ale prowadzić może w bardzo dużym stopniu Rory.”

Substitutes Bench ( Ławka Rezerwowych )
Melvin Guillard
Kursy
1.80	1.81	1.85	1.885	1.88
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Waga lekka – 155 lbs
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
	Melvin Guillard	vs	Mac Danzig

Analiza

Witamy w Betting Club zawodnika wagi lekkiej, który postara się odbudować po nienajlepszej serii. Melvin Guillard i Mac Danzig będą brać udział w walce, w której przegrany może pożegnać się z posadą w UFC. O tym, dlaczego warto postawić na zawodnika, który z ostatnich pięciu walk wygrał zaledwie jedną, postaram się odpowiedzieć w poniższym tekście.

Melvin Guillard jeszcze dwa lata temu był uważany przez wielu za jednego z najlepszych lekkich na świecie. Bardzo eksplozywny i silny fizycznie zawodnik, trenujący u Grega Jacksona był powoli przymierzany do walki o pas. Będąc niemal pewniakiem bukmacherów, niespodziewanie przegrał w pierwszej rundzie w walce z Joe Lauzonem na UFC 136, po czym jego kariera zmieniła kierunek i teraz przyjdzie temu zawodnikowi walczyć o „życie” w największej organizacji na świecie. Poza sportowymi aspektami Melvin jest również znany z rozregulowanej psychiki i bujnego życia z czasów jego młodości. Kłopoty zarówno z prawem, jak i narkotykami nie wyrokowały mu wielkiej przyszłości. Guillard na swoje szczęście odnalazł azyl na matach treningowych, dzięki czemu nie skończył w więzieniu jako kryminalista i jest teraz członkiem najbardziej elitarnej federacji MMA na świecie.

Mac Danzig nie słynie z tak kolorowego życiorysu jak jego przeciwnik. Kibicom znany jest głównie jako amerykański specjalista od walki w parterze, który potrafi dość sprawnie boksować. Oprócz tego znany jest z umiarkowanie nudnego stylu, wielu przegranych, a jeśli wygranych to z zawodnikami, którzy w większości przypadków nie potrafili utrzymać się w UFC.

Czego możemy się spodziewać w oktagonie?

Stójka

Teoretycznie w stójce Guillard powinien mieć największą przewagę. Jest jednak kilka warunków, które The Young Assassin musi wziąć sobie do serca, żeby tą walkę wygrać. Melvin słynie z potężnych ciosów bokserskich, uderzeń kolanami i niskich kopnięć, eksplozywności na poziomie takich zawodników jak Cub Swanson, ogromnej dynamiki, świetnej szybkości oraz… szklanej szczęki, wielu luk w defensywie i słabej psychiki. Gdyby Melvin wyeliminował swoje braki w obronie, to niemal na pewno byłby stałym bywalcem TOP 10 tej dywizji wagowej. O tym, jak świetnym zawodnikiem w ofensywie jest Guillard przekonali się skończeni przez niego w brutalny sposób Evan Durham, Dennis Siver czy emerytowany już Shane Roller. Oprócz tego Guillard był bliski wygranej, fundując knockdown takim zawodnikom jak Donald Cerrone i Nate Diaz, ponadto wygrał przez decyzje z Gleisonem Tibau i Jeremy Stephensem. Jak widać, Guillard to zawodnik, który dzięki swoim umiejętnościom stójkowym potrafił wygrywać z jednymi z najlepszych zawodników na świecie i uznawanie jego umiejętności ofensywnych za jednych z najlepszych w tej dywizji to nie jest żart. Problem pojawia się, kiedy przyjrzymy się dokładniej defensywie tego zawodnika. Wiele nieprzemyślanych akcji w stójce, po których Melvin ląduje na deskach, ogromne luki w gardzie i również mający od czasu do czasu miejsce, widoczny brak pomysłu na walkę spowodowały, że jeden z najbardziej obiecujących zawodników zamiast walczyć o TS, będzie musiał bić się o posadę w UFC. Mac Danzig to z kolei bardziej przewidywalny zawodnik i analiza jego stójki jest prosta jak budowa cepa. Mac to w miarę poukładany bokser, który najlepiej czuje się, bijąc w klinczu i krótkim dystansie. Kopnięcia w jego wykonaniu są słabe i nie ma ich dużo. Siła jego uderzenia też nie należy do największych, chociaż zdarzały się temu zawodnikowi wygrane przez KO/TKO. Kluczem do sukcesu dla Melvina Guillarda będzie unikanie walki w klinczu i punktowanie rywala mocnymi lowkickami i pojedynczymi uderzeniami bokserskimi. Nie ma wątpliwości, że Danzig będzie dążył do klinczu, bo tam powinien zyskać przewagę. Jeśli Melvin podejdzie do tej walki z chłodną głową (pobożne życzenia?), to jego przewaga w stójce powinna być naprawdę wyraźna. Jest szybszy, bije mocniej i ma ogromną przewagę w kopnięciach. Jeśli nie przypomni fanom, jak słaba jest jego szczęka i sukcesywnie będzie unikał walki w klinczu, to powinien tą walkę wygrać.

Zapasy

No i tutaj mam dość spory dylemat. Teoretycznie lepszym zapaśnikiem jest Melvin Guillard. Mac Danzig nie słynie z najskuteczniejszych zapasów, natomiast zdarza mu się przenosić walkę do parteru. Guillard jest świetnym zapaśnikiem ofensywnym i przyzwoitymi zapaśnikiem defensywnym, nie powinien jednak w tej walce próbować obalać swojego rywala, który ma lepsze BJJ. Wszystko byłoby łatwiejsze w ocenie, gdyby nie ostatnia walka, w której The Young Assassin nie znalazł sposobu na obronę przed sprowadzeniami Jamie’ego Varnera. Na 10 prób obaleń, Melvin wybronił tylko 3, co jasno daje do zrozumienia, że nie jest to teraz jego najmocniejsza strona. Trzeba jednak wziąć pod uwagę, że Varner to lepszy zapaśnik, niż Mac Danzig i zdarzało mu się zamiatać oktagon Donaldem Cerrone i rzucić o matę Bensonem Hendersonem, co bije na głowę wszystkie dotychczasowe osiągnięcia zapaśnicze przyszłego rywala Melvina. Najprawdopodobniej to Danzig będzie agresorem w tej walce, jeśli chodzi o sprowadzenie jej do parteru. Wydaje mi się, że nie będzie to łatwe zadanie, bo Guillard to bardzo silny fizycznie zawodnik, który mimo gorszych dni potrafi bronić wielu prób obaleń. Podobnie jak ze stójką, jeśli Guillard będzie potrafił unikać klinczu i będzie uważny przy zadawaniu niskich kopnięć, to Danzig nie będzie przenosił zbyt często walki do parteru, co będzie działać na korzyść Melvina.

Parter

BJJ to płaszczyzna, w której przewagę ma Mac Danzig. Jest lepszym grapplerem, ma więcej wygranych przez poddanie i to tutaj ma największe szanse na zwycięstwo. Warto jednak zauważyć, że Guillard walczył z takimi specami od poddań jak Gleison Tibau i Evan Durham, którzy nie byli w stanie go poddać. The Young Assassin w ostatnich latach jeśli przegrywa przez poddanie, to w większości przypadków przez swój błąd. Jeśli Melvin nie wpakuje się w gilotynę przy próbie przenoszenia walki do parteru, i jeśli wytrzyma kondycyjnie, to Danzig nie będzie miał łatwego zadania, żeby poddać swojego rywala.

Podsumowanie

Melvin Guillard to chimeryczny człowiek i zawsze obstawienie jego walki jest dużym ryzykiem. Biorąc jednak pod uwagę wszystko, co wiem o tych dwóch lekkich, jedno jest pewne. Guillard musiałby zawalczyć bardzo słabo albo popełnić jakiś głupi błąd, żeby przegrać. Uważam, że Melvin jest lepszym zawodnikiem od Danziga. Ma zdecydowaną przewagę w stójce i na tyle dobre defensywne zapasy, żeby utrzymać ten pojedynek w płaszczyźnie, która pozwoli mu wygrać. Bardzo ważne będzie również unikanie klinczu, do którego będzie dążył Mac Danzig. Rywal Guillarda nigdy mnie do siebie nie przekonywał. Nie podoba mi się styl walki, który reprezentuje i nie uważam jego umiejętności za wystarczająco dobre jak na standardy UFC. Stawiam w tej walce na Melvina i mam nadzieję, że tym razem zobaczymy to, co u niego najlepsze, a nie to, co u niego najgorsze.

Jorge Masvidal
Kursy
1.40	1.39	1.40	1.361	1.35
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Waga lekka – 155 lbs
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
	Jorge Masvidal	vs	Michael Chiesa

Analiza

Drugim zawodnikiem wagi lekkiej, który będzie reprezentował barwy Betting Club na UFC on FOX 8 jest Jorge Masvidal. Walka zapowiada się intrygująco, ponieważ jego rywalem będzie niepokonany Michael Chiesa. Mimo ciekawej konfrontacji stylów, której będziemy świadkami, Jorge Masvidal jest wyraźnym faworytem tego boju.

Stójka

Stójka to płaszczyzna, która w najrealniejszym scenariuszu zadecyduje o wyniku końcowym tego starcia. Jorge Masvidal to utalentowany bokser ze świetnym Muay Thai. Mike Chiesa mimo rewelacyjnych warunków fizycznych nie ma stójki na wysokim poziomie. Masvidal przede wszystkim ma bardzo wyraźną przewagę techniki i szybkości. Znakomite kombinację bokserskie, timing i precyzja to atuty, których nie można mu odmówić. Chiesa nie ma raczej argumentów, żeby czymś zaskoczyć swojego rywala. Niby coś tam boksuje, niby coś tam kopie, ale nie robi to na mnie żadnego wrażenia. Dodatkowo w sezonie Ultimate Fightera, który udało mu się wygrać, regularnie lądował na deskach po uderzeniach na korpus i tylko jego wielkie serce pozwoliło mu wygrać. Pytanie czy tacy zawodnicy jak Justin Lawrence i James Vick to ta sama półka co Masvidal? Zdecydowanie nie. Masvidal jest od nich wyraźnie lepszym i bardziej doświadczonym fighterem, więc nie sądzę, żeby powtórzył błędy tych zawodników. Podsumowując umiejętności stójkowe obu panów, to tak właściwie nie ma się nad czym rozpisywać. Masvidal jest znakomitym strikerem, a Chiesa momentalnie wygląda paralitycznie w tej płaszczyźnie. Jorge ma w stójce wszystkie atuty po swojej stronie.

Zapasy

No i w tej płaszczyźnie zaczyna się fiesta. Masvidal ma oczywistą przewagę w stójce, w zapasach jednak jego rywal ma szanse nadrobić zaległości. Michael Chiesa to potwornie silny zawodnik i walka w klinczu to jego atut. Świetne warunki fizyczne plus wysokie umiejętności zapaśnicze to obok BJJ najgroźniejsza broń tego zawodnika. Maverick to przede wszystkim konsekwentny i cierpliwy zawodnik. Wie, w czym jest najlepszy i potrafi dążyć do celu. Jego skuteczność zapaśnicza nie jest najwyższa, jednak jak dotąd wystarczyła do pokonania wszystkich dotychczasowych rywali. Czy Masvidal ma się czego obawiać? Niekoniecznie. Jorge to bardzo doświadczony zawodnik, którego takedown defence wynosi 84% i biorąc pod uwagę, że jest po prostu lepszym zawodnikiem od wcześniejszych rywali Chiesy, nie powinien dać się zaskoczyć w tej płaszczyźnie. Sam również potrafi skutecznie obalać, stylistyka jego przeciwnika natomiast powinna go od tego odstraszyć. Przyznam, że aspekt zapaśniczy tej walki sprawia, że jest to dla mnie jeden z najciekawszych pojedynków na tej gali. Michael powinien być agresorem zapaśniczym i defensywa Masvidala może być decydująca dla wyniku tej walki.

Parter

W parterze upatruję przewagi Chiesy. Nienaganna technika BJJ (szczególnie w ofensywie) i fakt, że na 9 walk, aż 7 wygrał przez poddanie najlepiej świadczą o tym, jak efektywnym zawodnikiem jest w tej płaszczyźnie. Wspomniana wyżej duża siła fizyczna i konsekwencja sprawiają, że Maverick czuje się w parterze, jak ryba w wodzie. Warto zauważyć, że w obu walkach w UFC Chiesa potrzebował tylko jednego obalenia, żeby wygrać pojedynek. Niczym łowca zakłada sidła na swojego przeciwnika, i kiedy zwierzyna wpadnie w pułapkę, nie ma już z niej ucieczki. Rear-Naked Choke to koronna technika Michaela i smaczku tej walce dodaje fakt, że Jorge Masvidal przegrał tylko raz w życiu przez poddanie i to właśnie przez duszenie za pleców. Oczywiście, trzeba wziąć pod uwagę, że miało to miejsce 8 lat temu i od tego czasu Gamebred jest lepszym fighterem. Nie da się ukryć jednak, że jest to czynnik, który wpływa korzystnie na zainteresowanie tym starciem. O tym, czy ATT znajdzie sposób na wyeliminowanie tego zagrożenia, przekonamy się na najbliższej gali. Jeszcze na koniec analizy parteru dodam, że defensywne BJJ Masvidala wygląda dość przekonująco. Nie ma dużo materiału, aby je dobrze ocenić i wiele teorii może bazować tylko na domysłach. Uważam, że Chiesa zarówno w parterze jak i klinczu będzie polował na plecy rywala i Masvidal musi zrobić wszystko, żeby do tego nie dopuścić.

Doświadczenie

Ostatnie, co biorę pod lupę w tym pojedynku to doświadczenie obu zawodników. Michael Chiesa trenuje teraz w Alpha Male z najlepszymi zapaśnikami z niższych kategorii wagowej. Z pewnością jest to duży plus dla tego zawodnika i jego umiejętności są w fazie rozwoju. Jorge Masvidal szkoli swoje umiejętności głównie w American Top Team, który również słynie z dobrego przygotowania swoich podopiecznych. Uważam, że obaj wyjdą do walki w świetnej formie fizycznej, mając jednocześnie w głowie dobrze poukładany gameplan. Dużą przewagą Masvidala jest jego doświadczenie zawodowe. 31 walk na koncie, przy 9 walkach Chiesy to argument, który z pewnością przemawia na korzyść zawodnika ATT. Biorąc to pod uwagę. myślę, że Jorge będzie zawodnikiem mądrzejszym i bardziej poukładanym od Chiesy, co może być decydujące.

Podsumowanie

Zwycięstwo przybliży jednego z tych zawodników do miejsca w TOP 10 wagi lekkiej. Dla mnie zdecydowanym faworytem jest Jorge Masvidal. Ogromna przewaga w umiejętnościach stójkowych i bardzo dobra obrona przed obaleniami to największa przeszkoda do pokonania w karierze Michaela Chiesy. Znając serce do walki zawodnika Alpha Male, z pewnością nie odda on wygranej Masvidalowi za darmo. Będzie szukał swojej szansy w walce zapaśniczej, tylko tym razem jego umiejętności mogą okazać się niewystarczające. Obstawiam, że Masvidal może odnieść pierwsze zwycięstwo przed czasem od listopada 2009 roku. Chiesa źle znosi uderzenia na korpus i kto wie, czy Jorge nie zrobi z tego użytku.

Wildcard ( Dzika Karta )
Tim Means
Kursy
—	2.75	—	2.950	—
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Waga lekka – 155 lbs
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
	Tim Means	vs	Danny Castillo

Po raz pierwszy w Betting Club pojawia się zawodnik ze statusem dzikiej karty. Jak pewnie wielu z Was wie, pełna oferta kursów pojawia się dopiero na około 5 dni przed galą. Dodatkowo UFC nie omijają kontuzje, przez co często muszę improwizować z dodaniem ostatniego typu do danego epizodu. Receptą na ten problem może okazać się Wildcard. Dzika karta będzie pojawiać się w danym epizodzie w dosłownie ostatniej chwili. Charakteryzować ją będzie krótsza i mniej dokładna analiza od pozostałych. Zapraszam do zapoznania się z nowym komponentem Betting Club. Czekam na Wasze opinie dotyczące Wildcard w komentarzach.

Tim Means jest pierwszym zawodnikiem w historii Betting Club, który będzie reprezentował mój klub, jako zawodnik z sekcji Wildcard. Jego rywal Danny Castillo jest faworytem bukmacherów i większości fachowców. Nie zgadzam się z tym i uważam, że Means może w tej walce pozytywnie zaskoczyć.

Analiza

Castillo jest faworytem ze względu na swoją bazę zapaśniczą. Means nie jest mistrzem obron przed sprowadzeniami i tutaj zawodnik Alpha Male będzie miał znaczącą przewagę. Dodatkowo wydaje się, że w parterze może być w stanie skutecznie kontrolować rywala. Na tym jednak kończy się przewaga Danny’ego. Stójka powinna być królestwem Meansa, który posiada znakomity tajski boks i „Jon Jonesowe” warunki fizyczne. Ogromna przewaga wzrostu i zasięgu z pewnością będzie widocznym elementem w tym starciu. Castillo co prawda dobrze boksuje, jednak nie wydaje mi się, żeby był lepszym zawodnikiem od Masvidala w tej płaszczyźnie, który miał z Timem sporo problemów. Co do BJJ, to nie zakładam, że zobaczymy w tej walce wygraną przez poddanie.

Podsumowanie

Tim Means jest dwa razy lepszym zawodnikiem od Paula Sassa i podejrzewam, że postawi dwa razy większy opór. Uważam, że sytuacja jest analogiczna do tej, którą opisywałem przed walką Gray Maynard vs TJ Grant, czyli widzę dwa prawdopodobne scenariusze:

– zapasy Castillo okażą się skuteczniejsze od stójki Meansa, dzięki czemu zawodnik Alpha Male zdobędzie przychylność sędziów punktowych,
– Tim Means udowodni po raz kolejny, że jego tajski boks, który idzie w parze z rewelacyjnymi warunkami fizycznymi, to zabójczy zestaw i systematycznie obijając swojego rywala, zdobędzie przychylność sędziów po 15 minutach walki lub pokusi się o wygraną przez KO/TKO

Uważam, że szanse dla obu zawodników rozkładają się 50/50, w związku z czym kurs bukmacherski na Tima Meansa wydaje się być atrakcyjny.

***

Wysokość kursów bukmacherskich podanych w temacie jest zgodna z kursami podanymi na stronach internetowych bukmacherów z dnia 24.07.2013r. o godzinie 8.50 czasu polskiego