Betting Club, episode 20 – UFC 168

Anderson Silva
Kurs bukmacherski ≈ 1.67
Waga średnia – 185 lbs
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
	Anderson Silva	vs	Chris Weidman
38	Wiek			29
33-5	Rekord MMA			10-0
……………………………………………………………………………………………………………………………………………

Analiza

Przyznam, że już przy pisaniu pierwszego słowa analizy złapał mnie dreszcz emocji, bo analizowanie drugiego starcia Chrisa Weidmana z Andersonem Silvą jest równie trudne, jak i ekscytujące. Przy pisaniu pierwszej analizy miałem teoretycznie łatwiejsze zadanie, Anderson Silva był królem MMA, który musiał sprostać wyzwaniu w postaci szybko rozwijającego się grapplera mającego nad mistrzem przewagę umiejętności zapaśniczych, co w parzę z jego efektywnym BJJ sprawiało, że przez większość fanów był uważany za największe zagrożenie dla mistrza, jeśli nie w całej karierze, to przynajmniej od UFC 82, kiedy Spider skrzyżował rękawice z Danem Hendersonem. Mistrz natomiast po swojej stronie miał umiejętności stójkowe, które do dnia dzisiejszego są uważane za najlepszy zestaw w historii MMA.

Przebieg pierwszej walki był… dziwny, ale do tego jeszcze wrócimy. Fakty są takie, że Chris Weidman znokautował Andersona Silvę i to nie w parterze przez ground and pound, ale zrobił to w stójce. Akcja, która zadecydowała o końcowym wyniku, była kuriozalna. Wynik walki był sensacyjny, bo mimo że wiele osób typowało wygraną Weidmana, to jej przebieg i zakończenie sprawiło, że jedni czuli ekstazę, drudzy zawód, trzeci niedosyt, a czwarci po prostu nie wiedzieli, co się dzieje i dlaczego tak to się musiało skończyć. Mówiąc pół żartem, pół serio, grupa czwarta myślała najjaśniej. Mimo faktu, że pas zmienił właściciela w uczciwy sposób, bo Weidman najpierw wygrał pierwszą rundę na punkty, po to by w drugiej rundzie znokautować mistrza, to czułem się po wszystkim goły i wesoły jak mysz kościelna. Dlaczego? Bo pisząc z czystym sumieniem i wielkim szacunkiem dla Chrisa Weidmana, nie uważam, aby pierwsza walka pokazała nam, kto z tych dwóch zawodników jest lepszy. Z jednej strony Chris Weidman tą walkę wygrał, ale z drugiej strony Anderson Silva ją przegrał na własne życzenie i nigdy się nie zgodzę z opinią, że tak nie jest.

Czując się jak mrówka, która lada moment stanie do walki ze słoniem, spróbuję przeanalizować ten pojedynek w sposób racjonalny, uprzedzając jednak, że „racjonalizm” w tym konkretnym przypadku to abstrakcja. Każdy z Was musi spróbować wybrać właściwą drogę, ja Wam w tym nie pomogę, jedynie coś podpowiem…

Dlaczego warto postawić na Andersona?

Stójka. Mając większy szacunek do umiejętności stójkowych Chrisa Weidmana niż przed jego pierwszą walką z Andersonem, nadal uważam, że striking jest domeną byłego mistrza. Wszechstronność Andersona Silvy jest w tym aspekcie walki po prostu galaktyczna. Jego szybkość, gibkość, luz, timing i wszechstronność sprawiają, że jest on uważany za najlepszego strikera w historii wszechstylowej walki wręcz i trzeba przyznać, że jest to w pełni uzasadniona renoma. Dla przypomnienia pozwolę sobie napisać kogo i w jaki sposób Anderson Silva nokautował w UFC.

11 – tyle walk w UFC przez (T)KO wygrał Anderson Silva. Nie licząc walki z Patrickiem Cote, wszystkie nokauty były dowodem na to, że Anderson jest genialnym strikerem i w jego ciele ukrywa się boska cząstka, dzięki której osiągnął level nieosiągalny dla innych sportowców. Front kick wykonany w walce z Vitorem Belfortem, taniec śmierci z Forrestem Griffinem, kolano na korpus zakręconego Chaela Sonnena, kontra w walce z Jamesem Irvinem i wszystkie inne akcje są niczym biblia dla fanów MMA, bo tak wyjątkowo walczącego zawodnika jak Anderson Silva już nigdy nie będzie.

Ale chwila, chyba się trochę zagalopowałem. Przecież po drugiej stronie barykady stoi młody zawodnik który w ostatniej walce znokautował Andersona. Tylko ten nokaut był taki… wrócimy jeszcze do niego w dalszej części tekstu.

Doświadczenie. Anderson Silva ma stoczonych 38 zawodowych walk, Chris Weidman okrągłe 10. Doświadczenie walk dla UFC też jest sporo większe po stronie byłego mistrza.

Szybkość. Anderson Silva, żeby wygrać z Chrisem Weidmanem, musi być szybszy od swojego rywala. 38 lat na karku to teoretycznie nienajlepszy wiek na poprawę tego aspektu, ale… Uważam, że Anderson Silva jest szybszym zawodnikiem od Chrisa Weidmana. Ma lepszą pracę nóg, szybsze ręce i dużo szybsze nogi. Jeśli Anderson pokaże odrobinę więcej zdrowego rozumu, niż za pierwszym razem, to powinien w tym aspekcie walki wyglądać dobrze.

Kondycja. Mój mały czynnik X, czyli kondycja Andersona Silvy. Oglądając pierwszą walkę obu Panów, można zauważyć, że Amerykanin w przerwie po pierwszej rundzie łapczywie łapie powietrze do płuc przez usta, podczas gdy Spider był optycznie wyraźnie świeższym zawodnikiem. Jestem przekonany w 90%, że Chris Weidman złapał Andersona swoim desperackim atakiem w jednym z ostatnich momentów, w których mógł to zrobić, bo później jego zasoby kondycyjne i mobilność na systematycznie okopywanych nogach zaczęłyby się wyczerpywać. Teraz czas na drugie starcie. Nie można wykluczyć scenariusza, w którym walka wyjdzie do trzeciej rundy, a nawet do rund mistrzowskich. Czy Chris Weidman jest w stanie dotrzymać kroku Andersonowi w tym aspekcie walki? Nie mając niezbitych dowodów na to, że nie będzie w stanie znieść tempa byłego mistrza, zakładam, że tak się właśnie stanie. Im dłużej będzie trwać walka, tym lepiej będzie wyglądać dla byłego mistrza wagi średniej UFC.

Co Weidman ma na Silvę?

Grappling. Znakomite zapasy + efektywne BJJ to mimo wszystko nadal najgroźniejsza broń Chrisa Weidmana w tym starciu. Amerykanin już udowodnił, że nie warto przed nim tańczyć bez opamiętana przez pół walki i robić sobie drwin z jego umiejętności stójkowych, ale w walce „nie na żarty” tyle szczęścia może już nie mieć. Inaczej sytuacja wygląda w parterze. Weidman w pierwszym starciu udowodnił, że jest w stanie obalić Andersona Silve (chociaż wynik 33.3% udanych obaleń szału nie robi), zafundować mu soczyste ground and pound i przejść do nieporadnej techniki kończącej z której nic nie wyszło. Może i z tej techniki nic nie wyszło, ale cała gra parterowa w pierwszej rundzie pozwoliła Weidmanowi wygrać rundę przez mocne 10-9. Jedno jest pewne – Anderson Silva musi unikać walki w parterze jak ognia, bo jeśli ma wygrać z Chrisem Weidmanem, to musi zrobić to w stójce.

Serra/Longo Fight Team. Wielka praca, którą włożył cały zespół Serra/Longo Fight Team w rozwój umiejętności Chrisa, zaprocentowała nieskazitelnym rekordem MMA i pasem mistrzowskim federacji UFC. Jeśli dodamy do tego fakt, że Weidman z walki na walkę prezentuje się coraz lepiej, to możemy śmiało założyć, że i tym razem zobaczymy mistrza UFC w wybornej formie.

Czynnik X#1 – UFC 162 – Anderson Silva vs Chris Weidman I

Czas przejść do meritum analizy drugiego starcia, czyli oceny walki wieczoru UFC 162, w której Chris Weidman znokautował Andersona Silvę w drugiej rundzie.

Ja osobiście dzielę tą walkę na trzy etapy, czyli:

1. Wydarzenia od czasu udanego obalenia Weidmana, do czasu powrotu do stójki.

2. Walka w stójce do czasu nokautu.

3. Nokaut.

Etap pierwszy miał przebieg zdecydowanie korzystniejszy dla obecnego mistrza. Weidman obalił Andersona już przy pierwszej próbie przeniesienia walki do parteru. Szybko skierował w stronę Andersona mocne ground and pound, po czym nieudolnie szukał gilotyny. Gdy Chris zobaczył, że Anderson swojej szyi mu nie odda, chciał przejść do próby kimury, z której również nic nie wyszło. Bardzo dobrze przygotowany pod kątem defensywnego BJJ Silva nie popełnił błędu w tym aspekcie walki, kosztem przyjęcia na twarz kilku mocnych ciosów, które nie zrobiły mu wielkiej krzywdy fizycznej, ale być może wpłynęły na jego psychikę w dalszej fazie walki. W dodatku w typowy dla siebie sposób nie miał pomysłu na powrót do stójki i musiał czekać na błąd rywala. Moment kulminacyjny w tej fazie walki nadszedł, gdy Weidman nieudolnie chwycił za nogę Andersona. Nie trzeba być specem od BJJ, żeby zauważyć jak nieprzygotowany był to atak. Anderson Silva bez żadnego problemu uciekł z tej techniki i walka wróciła do stójki. Tym samym skończył się etap pierwszy i przyszedł czas na etap drugi.

W chwili gdy Anderson wstał, zaczął się kabaret, z którego Spider jest dobrze znany. Opuszczono nisko ręce + zachęcania rywala do ataku – wygłupów i swawoli nie było końca, aż do etapu trzeciego. Co udowodnił etap drugi?

• Chris Weidman jest w stanie trafiać Andersona, który nie trzyma gardy. Zrobił to nie jeden raz, ale jego rywal jest widocznie słaby w wyciąganiu wniosków i pozwolił mu na to o jeden raz za dużo.
• Chris Weidman bronił niskie niewiele lepiej niż Marcin Najman w walce z Mariuszem Pudzianowskim. Szybkość wyprowadzanych lowkingów Silvy wyraźnie nie służyła Weidmanowi, który przyjmował na wykroczną nogę niemal wszystkie kopnięcia.
• Anderson Silva prawie w ogóle nie atakował uderzeniami bokserskimi i bez grosza szacunku dla umiejętności rywala co chwilę zachęcał rywala do ataku. Niektórzy co prawda uważają, że to Weidman nie pozwolił Andersonowi na ataki, ale uważam, że jest to teoria warta mniej więcej tyle co ta: „Oliver McCall nie atakował Lennoxa Lewisa w 5 rundzie ich rewanżowej walki, bo Lewis mu na to nie pozwolił”.
• Anderson Silva nie jest manekinem do obalania. Po powrocie do stójki Weidman próbował dwa razy obalić Andersona i obie próby zakończyły się fiaskiem.

W etapie drugim to Anderson zrobił na mnie większe wrażenie. Chris wyglądał z sekundy na sekundę coraz gorzej, aż tu nagle…

Przyszedł czas na etap trzeci czyli „nosił wilka razy kilka, ponieśli i wilka”. Anderson Silva zapłacił karę za wszystkie walki, w których ośmieszał rywali. Machający rękami w powietrze Chris Weidman w końcu trafił niefortunnie odchylonego mistrza w „punkt”, wyłączając mu światło i kończąc ten spektakl klasy B. Etap trzeci udowodnił, że Anderson Silva to tylko człowiek. Etap trzeci udowodnił, jak wielkie ryzyko za każdym razem podejmował były mistrz w walce z zawodnikami z czołówki dywizji średniej i półciężkiej. Trzeci etap udowodnił, że Chris Weidman to zawodnik, z którym nie warto grać w kotka i myszkę, bo bliżej mu do kotka, niż do myszki.

Nie da się ukryć, że po pierwszym pojedynku fani podzielili się na dwa obozy.

* Obóz numer jeden składa się z fanów, którzy uważają, że pas mistrzowski zmienił właściciela, ponieważ Chris Weidman dał super walkę, był świetnie dysponowany, skontrolował Andersona i pokazał pazur, który pozwolił mu wygrać.

* W drugim obozie mamy fanów, którzy uważają, że Anderson Silva przegrał tą walkę na własne życzenie. Nie miał umiaru w lekceważeniu swojego rywala. Walczył w sposób nonszalancki, chociaż nie powinien tego robić, bo Weidman był jednym z najgroźniejszych zawodników w dywizji. Po kilku akcjach, w których Weidman zbyt wiele nie zwojował w końcu trafił rywala, który podał mu swoją szczękę na talerzu i zdobył tytuł mistrzowski.

Nie ukrywam, że komentarze na temat świetnej postawy Chrisa Weidmana uważam za nieznacznie chybione. Weidman zawalczył tak, że trudno mu cokolwiek zarzucić, ale zdecydowanie stoję po stronie osób, które zasiedlają obóz numer dwa. Moim zdaniem Anderson Silva przegrał z teoretycznie słabszym zawodnikiem od siebie na własne życzenie. Dał zbyt wiele szans rywalowi do ataku, co w końcu się na nim zemściło.

Fenomenem dla osób, które uważają, że to Weidman „wygrał”, a nie Anderson „przegrał” musi być fakt, że zawodnik, który najpierw wygrał na punkty pierwszą rundę, a w drugiej rundzie znokautował mistrza jest wg bukmacherów underdogiem. Toż to się logiki nie trzyma! Zawodnik, który zawalczył w „bezbłędny” sposób, znalazł receptę na rywala, wyraźnie go pokonał i jest teraz underdogiem? Jak to może tak być? Dlaczego ludzie, którzy zarabiają na naszej naiwności wystawiają wyższy kurs na zawodnika, który był „lepszy”? Odpowiedź jest oczywista. Bukmacherzy uważają, że Chris Weidman wygrał dzięki idiotycznej postawie swojego rywala, a nie dlatego, bo jest lepszym zawodnikiem. Ja się z nimi zgadzam.

Czynnik X#2 – analiza psychologiczna Andersona Silvy

Znana z 5 epizodu BC psycholog o imieniu Anna wróciła do Betting Club w 20 epizodzie, by pomóc mi w przeanalizowaniu osobowości Andersona Silvy, odpowiedzieć na pytanie dlaczego przegrał z Chrisem Weidmanem i czego możemy się po nim spodziewać na UFC 168.

(Slipmych) Pierwszym pytaniem, które chcę Ci zadać, jest pytanie o autentyczność Andersona Silvy. Wiele osób uważa, że najprawdziwszy Anderson Silva, to ten z walki z Chrisem Weidmanem, czyli Anderson prowokujący swojego rywala, lekceważący go i robiący show, kosztem „normalnej” rywalizacji. Z drugiej strony widziałaś pojedynek Andersona z Richem Franklinem na UFC 64 z 2006 roku, kiedy były mistrz UFC wszedł do walki nie po to, żeby się popisywać, ale po to, żeby zniszczyć rywala i bez wygłupów zdemolował ówczesnego mistrza już na początku pierwszej rundy. Twoim zdaniem, która wersja Andersona jest tą najprawdziwszą – ta z walki z Chrisem Weidmanem (2013r), czy wersja z walki z Richem Franklinem (2006r)?

(Anna) Obie. Wygrane podbudowały jego ego i pozwoliły wydobyć z jego wnętrza inną część jego osobowości. Nie można ich rozdzielać, bo to cały czas ten sam człowiek. W 2006 roku był mocno zmotywowany, wiedział, co chce osiągnąć i jak ma to zrobić. Ponownie walczył i bronił pasa, stał się bardziej pyszny i narcystyczny w pokazach, bo za każdym razem osiągał sukces. Zawsze ta cześć była w nim niezależnie w jakiej sytuacji się znalazł i na jakim etapie życia był – tylko teraz miał możliwość ją uaktualnić, dać upust. Niekoniecznie musi być to pozytywna część jego osobowości. Osobowość składa się ze stałych i zmienny cech, ma możliwość adaptacji do warunków, w których się znajdujemy, dopasowuje dla nas role, temperament jest stały. Wiem, ze miał ciężkie życie, ale widocznie potrzebował wielkiego sukcesu i dowartościowania, co niewątpliwie mu pomogło. Nie znam jego dzieciństwa dokładnie, ale jestem pewna, że musiało się to uaktywnić w jakichś sytuacjach, ale zostało stłumione przez bardziej pierwotne instynkty samego przetrwania, zaspokojenia potrzeb na niższych szczeblach piramidy Maslowa. Być może zdetronizowanie wpłynie w ten sposób, ze wróci do postaw z lat wcześniejszych.

(S) Przybliżyłem Ci sytuacje życiową Andersona sprzed 2006 roku i z tego, co się działo później. Co się mogło stać z osobowością Andersona, że w ciągu ostatnich 7 lat tak diametralnie zmienił podejście do walki i oglądamy w akcji człowieka, dla którego popisywanie się w oktagonie stało się priorytetem? Dlaczego mimo dużego ryzyka i braku szacunku dla rywala Anderson pozwala sobie na tego typu zachowania?

(A) W dużej mierze odpowiedziałam już na to pytanie chwilę wcześniej. Rys jest z reguły podobny zawsze. W dzieciństwie przeżywał dużo porażek oraz był spychany, w podobny sposób traktowany. Przez lata walczył o przetrwanie i wyrobienie swojej wartości w oczach innych. Gdy to osiągnął, nie miał już do czego dążyć, przez co przekonany o swojej władzy ignorował i wyśmiewał przeciwników. Osiągnął sukces i przede wszystkim też aprobatę innych ludzi. Wyśmiewanie i obrażanie jest też oznaką słabości z jego strony (nie jest ważne czy on obraża, czy jest obrażany), czego byliśmy sami świadkami. To jest jego słaby punkt, zapalnik, boi się i nie chce powrócić do tego, co było kiedyś. Dlatego wpływa to na jego wzmożoną mobilizacje.

Lekceważenie przeciwnika jest bardzo okrutne, bo podważa jego całą wiarę w swoje umiejętności. Anderson starał się narzucać na innych swoja rzeczywistość, swoje reguły gry.

(S) W 2012 roku mieliśmy jednak wyjątek. W rewanżowej walce z Chaelem Sonnenem zobaczyliśmy w oktagonie Andersona, który odłożył na bok kabaretowe triki i dał z siebie wszystko, żeby po prostu zniszczyć swojego rywala. Widziałaś jak wyglądała ich pierwsza walka, widziałaś wywiady, w których Sonnen obrażał niemal wszystko, co jest związane z Andersonem. Widziałaś spięcia na konferencji i ważeniu. Jak myślisz, co się działo w głowie Brazylijczyka, że druga walka z Sonnenem wyglądała inaczej od tych ostatnich? Od siebie mogę dodać, że Sonnen prezentuje styl, w którym nie pozostawia rywalowi wiele miejsca na wygłupy, ale czy to jedyny powód zmiany „taktyki” u byłego mistrza?

(A) Znów powtórzę, że osoba która kiedyś była wyśmiewana, po osiągnieciu swojego celu nie będzie chciała wrócić do tego i będzie się starała zniszczyć wroga. Mógł się równie dobrze załamać tym, ale było inaczej. Gdyby nie ten motywator dalej by się wygłupiał, ale tutaj chciał po prostu udowodnić swoją wyższość i nauczyć pokory przeciwnika. Widać było, że bardzo dobrze się przygotował i znał przeciwnika. Sonnen od razu chciał walkę prowadzić tylko w parterze, ale Anderson wiedział, czego się po nim spodziewać. To jest jego słaby punkt – wyśmiewanie się z niego. Ale nie każdy jest w stanie tak mocno podejść do tematu. Nie jedna osoba mogłaby się załamać i zwątpić, albo po prostu wybuchnąć i nie myśleć logicznie. Anderson zrobił na odwrót.

Hipokryta – robi to samo (wyśmiewa się, mimo, ze wie co to oznacza).

(S) Czas przejść do pierwszej walki Andersona Silvy z Chrisem Weidmanem. Powiedz czy Twoim zdaniem Anderson dał z siebie 100% i co uważasz za przyczynę porażki największego mistrza w historii UFC?

(A) Dał z siebie wszystko, był dobrze przygotowany – tak jak zawsze, więc braku dobrego przygotowania nie można mu zarzucić. Tym razem jednak schemat, który działał wcześniej w jego walkach został podważony. Zlekceważył przeciwnika, założył, że z nim będzie tak jak z innymi – pobawi się i utrzyma pas. Błąd był w jego ruchach, nie przewidział jednego ruchu przeciwnika, zbyt bardzo się zbliżył. Przeciwnikiem była młoda osoba, która kontrolowała sprawę.

Chris wiedział, czego ma się po mistrzu spodziewać i po prostu to wykorzystał. Znalazł moment nieuwagi. Bezsprzeczne jest również to, że osoba była nowa, z dużą różnicą wieku, wiedząca do czego dąży i miała pomysł, jak to osiągnąć. Wiem, ze niektórzy mogą skrytykować moją wypowiedź, ale wnioski wysuwam po parokrotnym przejrzeniu materiałów.

(S) Za tydzień dojdzie do drugiej walki Chrisa Weidmana z Andersonem Silvą. Wiem, że to pytanie, na które nie ma jednoznacznej odpowiedzi, ale powiedz mi jakiego Andersona Silvy oczekujesz w tym starciu? Kabareciarza? Mordercy? Zmotywowanego do granic możliwości zawodnika? Czy może znudzonego długą karierą człowieka, który stracił ogień towarzyszący mu podczas wcześniejszych walk? Popisywanie czy dążenie do egzekucji?

(A) Na to pytanie ciężko odpowiedzieć, bo o ile we wcześniejszej pokazówce, przeciwnik go obrażał, ale 2-krotnie z nim przegrał, to Weidman z Andersonem wygrał. O ile będzie to dobrym motywatorem, to myślę, że może zadziałać tak jak w rewanżu z Sonnenem – bez kabaretu. Myślę, że jeśli podejdzie poważnie i faktycznie będzie chciał wrócić na podium, to nie będzie się popisywać, ale będzie dążył do szybkiego zwycięstwa. Przekonamy się o tym już niedługo, ale stawiam na to, że ten scenariusz jest bardziej prawdopodobny. Moje przypuszczenia mogą się okazać też mylne, nie wszystko da się przewidzieć, to są ludzie i sytuacja też ekstremalna.

(S) I ostatnie pytanie. Na podstawie materiałów z którymi się zapoznałaś, jesteś w stanie powiedzieć, kim dla Ciebie jest Anderson Silva?

(A) Wojownikiem, który osiągnął wiele swoją pracą. Jednak na podstawie swoich doświadczeń powinien okazywać większy szacunek rywalom i może dobrze się stało ze przyszedł moment, w którym powinien się nad tym sam zastanowić…

Podsumowanie

Kurs bukmacherski uważam za:

————————————————-
Bezkonkurencyjny
————————————————-
Atrakcyjny
————————————————-
Godny uwagi
————————————————-
Średni
————————————————-
Panie, idź, Pan w …
————————————————-

Jeśli jest w MMA zawodnik, któremu postawiłbym pomnik za osiągnięcia w tym sporcie, to jest nim Anderson Silva. Król może być tylko jeden, a dla mnie z pewnością nie jest nim Chris Weidman. Anderson Silva jest najlepszym zawodnikiem w historii mieszanych sztuk walki i nie mam co do tego wątpliwości. Wierzę w to, że jeśli tym razem Weidman nie dostanie szczęki rywala podanej na tacy, to po prostu sobie nie poradzi i polegnie. Wierzę w wygraną Andersona Silvy i na UFC 168 będę „stał” w narożniku byłego mistrza.