Nadwiślańska Vendetta

Lepko i cuchnąco zrobiło się w polskim MMA po tym, jak na gali Profesjonalnej Ligi MMA doszło do pierwszej w historii mieszanych sztuk walki w Polsce kontroli antydopingowej.

Słowem wstępu, zanim włożymy kij w mrowisko, wywołując nerwowe reakcje mrówek, wyjaśnijmy jedną kwestię, która z pewnością zostanie podniesiona po tym, jak niektórzy Czytelnicy dobrną do końca tego tekstu. Otóż, portal MMARocks.pl jest zdecydowanie największym a przez to i najbardziej opiniotwórczym medium nie tylko dla przygodnych, takim mianem ich określmy, fanów MMA, ale i dla dużej części tych konserwatywnych, którzy lepiej niż reszta orientują się w czasami mocno skomplikowanych meandrach polskiego MMA. Wynika z tego, ni mniej, ni więcej, że nierzadko opinie, czy to w formie pisanej czy mówionej, formułowane przez tamtejszych redaktorów odbijają się szerokim – czasem szerszym niż powinny, a czasami niewystarczająco szerokim – echem w środowisku. Ergo, w pełni zrozumiałym jest, iż w konsekwencji stanowić mogą asumpt do dalszych dywagacji czy komentarzy, a także krytyki – i w takich kategoriach należy rozpatrywać niniejszy tekst. Jestem w pełni świadom, że być może część Czytelników każde słowo krytyki wobec MMARocks, choćby nie wiem jak mocno uargumentowane, będzie postrzegać przez pryzmat wcześniejszych, powiedzmy, „niejasności” między Dawidem (Lowking.pl) a Goliatem (MMARocks). Zawsze wobec tego dwa razy zastanawiam się, zanim skieruję swoją szablę w kierunku, z którego ustrzelić może mnie tysiąc armat, ale uznaję, że tym razem innego wyjścia nie ma i o kilku sprawach trzeba powiedzieć głośno. Co niniejszym czynię…

Wszystko, co złe

Mirosław Okniński stał się, wydaje się – a podstaw do takich założeń szukać daleko nie musimy, vide ostatnia wszechobecna krytyka jego osoby i jego organizacji – najbardziej znienawidzoną postacią w polskim MMA. Onegdaj wyglądało to zupełnie inaczej, ale pan trener popełnił sprośny błąd niebu obrzydły i bezpardonowo piórem, zdaje się, nie swoim zaatakował rozdających medialne karty przy kanciastym stole nadwiślańskiego MMA redaktorów MMARocks, pichcąc ni to oświadczenie, ni to manifest. Przyznać trzeba, że forma, jak i część argumentów Oknińskiego były tak fatalnie dobrane i opisane, że spuszczenie psów wojny na nieporadnego napastnika przez rodzimego monopolistę wydawało się tylko kwestią czasu. Co miało się wydarzyć, to się i wydarzyło i od tego czasu końca nie widać szyderstw z do tamtej pory postrzeganego w kategoriach dziwaka z wielką pasją do MMA Oknińskiego. Zresztą, że „partia nie przebacza” jeszcze dobitniej przekonał nas później casus Mameda Khalidova, któremu przy tej okazji warto poświęcić dwa zdania – być może o dwa za dużo, ale niech tam… Dopóki małostkowy Czeczen w burżuazyjnym, jak możemy się domyślać, tonie nie odmówił udzielenia wywiadu MMARocks, czym, nawiasem mówiąc, udowodnił, jak kiepsko rozumie jeszcze trochę topornie działające mechanizmy rządzące mediami w naszym kraju; otóż, zanim dopuścił się tego grzechu potępieńczego, zostawiając z pewnością nie lada zaskoczonego redaktora największego polskiego portalu branżowego sam na sam z mikrofonem, hołubiony był z miar wszech, a za publiczne zarzucenie mu braku ambicji sportowych wobec odrzucenia zalotów UFC, czego czasami próbowali dopuszczać się złośliwi czytelnicy, grożono permanentnym wyrzuceniem poza nawias. Jakże prędko zmieniają się jednak czasy, jak szybko mielą czasami koła sprawiedliwości, jak wywiad jeden, a w zasadzie jego brak, może wszystko zmienić – od tego bowiem czasu psy wojny spuszczono również na nietaktownego Czeczena, pozwalając czytelnikom jechać po nim jak po burej suce, nie szczędząc mu złośliwych przytyków w każdym niemal artykule, jaki ukazał się później na łamach MMARocks. Nie chodzi, rzecz jasna, o to, żeby kogokolwiek z czytających przekonywać, że wcześniejsze podejście i otoczenie Khalidova parasolem ochronnym przed „nienawistymi” fanami było dobre, a aktualne jest złe – albo odwrotnie. Chodzi raczej o ukazanie, że złamanie linii partyjnej dla każdego, kto nie podąża za jedynie słusznym głosem partii, będzie oznaczało wieczne potępienie. No, może nie wieczne, bo zawsze można się pokajać i wrócić, ale to największy portal w Polsce uzna, kiedy można tego czy tamtego grzesznika z powrotem przyjąć do grona ludzi (zawodników czy organizatorów) porządnych. Duży wpływ i duży zasięg MMARocks to potężne narzędzie, które można wykorzystywać nie tylko do popularyzowania MMA i szerzenia szczytnych idei, których, nie przeczę, jest tam multum – w tak małym jednak środowisku, jakie reprezentuje polska scena mieszanych sztuk walki, daje to też możliwości równania z błotem każdego, kto się sprzeniewierzy.

Lucyper

Wracając jednak do zła w postaci najczystszej obleczonego w ludzką skórę, wracając do Mirosława Oknińskiego. Ileż teraz szyderstw jest z tego człeka małego i zawistnego! Już wiemy, kto będzie odpowiedzialnym, kogo ustawimy pod pręgierzem, gdy państwowy Lewiatan wyciągnie swoje lepkie macki, żeby zagarnąć „nasze” MMA. To już przesądzone. Winnym może być, rzecz jasna, tylko Mirosław Okniński, który podstępnie ściągnął na swoją ostatnią galę Profesjonalnej Ligi MMA jakąś kontrolę antydopingową podpiętą pod państwową pierś broczącą wyszlamowanymi z kieszeni podatników pieniędzmi. Czy trener zrobił dobrze, ściągając państwowców? Ależ, naturalnie, że uczynek ten można traktować tylko i wyłącznie w kategoriach szkodnictwa niepospolitego. Szkodnictwa, które uderzy – ciężko jeszcze oszacować, z jaką siłą – w nasze rodzime MMA. Jasne, Okniński utarł nosa, przynajmniej na chwil kilka, włodarzom KSW – i być może tylko o te kilka chwil „władzy” mu chodziło – ale w długofalowej perspektywie nic dobrego dla kondycji naszej sceny z tego nie wyniknie. Tyle że – i to jest prawdziwy objaw wylewającej się w potopowych ilościach hipokryzji, którą raczą nas eksperci więksi i mniejsi – przecież to właśnie nie kto inny, ale jego najzagorzalszy wróg w osobie Pawła Kowalika z MMARocks – doskonałego matchmakera, nawiasem mówiąc, chapeu bas bez krzty ironii, bo lepszego w Polsce ze świecą szukać – otóż, właśnie on, oczarowany komunistyczną wizją szwedzkiego związku MMA, wprowadził do przestrzeni publicznej na skalę nieporównywalną z niczym wcześniejszym całą dyskusję o utworzeniu związku regulującego mieszane sztuki walki nad Wisłą (tutaj). To przecież on, wspierany ochoczo przez swojego naczelnego – z czego, na marginesie, ten ostatni potem, gdy już swoją równie karykaturalną wizję związku jął przedstawiać Okniński, próbował wycofywać się rakiem – gloryfikował idiotyczny model szwedzki, zachwalając jego rzekome korzyści, czym sprowadziłby zagładę na nasze MMA. Jakże można teraz całą odpowiedzialność zrzucać na Oknińskiego, nie dostrzegając, gdzie zakiełkowała i trafiła do przestrzeni medialnej cała myśl o upaństwowieniu rodzimej sceny! Czy chcę przez to powiedzieć, że to Paweł Kowalik jest największym szkodnikiem? Ależ broń, Boże! Byłoby to absolutnie niedorzeczne, bo akurat Kowalik robi tak wiele dobrego dla polskiego MMA, że z niemożliwą do wyrażenia słowami nawiązką rekompensuje wszelkie błędy, które pojawiać się muszą, gdy działa się na tylu polach. Nie zmienia to faktu, że tamtejszy artykuł spod jego pióra uważam za najbardziej szkodliwy w historii polskiego MMA i to w nim trzeba upatrywać tego zakażonego ziarna, z którego potem kiełkowały chore idee, w pewnej części personifikowane przez niecne zamiary Mirosława Oknińskiego. To prawdopodobnie tamten artykuł – być może będący swego rodzaju uderzeniem wyprzedzającym wobec planów utworzenia związku przez trenera – przyspieszył i zdeterminował do działania Mirosława Oknińskiego. Czymże bowiem różnią się będący rzekomo w konflikcie Kowalik i Okniński w kwestii podejścia do związku MMA w Polsce, jeśli wykastrujemy ich opinie z wszelkich mącących rzeczywisty obraz ozdobników? Otóż, jeden chciałby model szwedzki, drugi – swój własny. Jeden proponuje polskiemu MMA grypę, drugi cholerę. Zacna różnica, doprawdy.

Z lewej, z prawej

Ataki na Mirosława Oknińskiego przybrały rozmiary monstrualne i pomimo, że część – być może słusznie – uważa je za w pełni uzasadnione i może nawet niewystarczające w porównaniu do rozmiaru szkód, jakie może on wyrządzić w dłuższej perspektywie polskiemu MMA – choć tu bym polemizował – to jednak hipokryzją jest nie wspomnieć o ogromnej wybiórczości w tym względzie. Wszelkiej maści eksperci więksi i mniejsi, którym tak mocno za skórę zaszedł Okniński, o niczym innym nie mówią i nie piszą tak chętnie jak o marnych zarobkach fighterów na PLMMA, o tych 500 złotych czy oponach, które dostają, albo i nie, zawodnicy za stoczoną walkę na tamtejszych galach. O tym, ile i jak zarabia (a to cwaniak!) na „franczyzie” trener. Zaprawdę, gdy chodzi o kwestie finansowe przy organizacji PLMMA, wiemy niemal wszystko, bo eksperci nie postrzegają rozmowy o nich w kategoriach braku savoir vivre’u – a raczej traktują je jako okazję, by dopiec i skompromitować Oknińskiego. Co innego, gdy chodzi o finanse innych organizacji, o, tutaj morda w kubeł, bo nie zagląda się innym do kieszeni. Ujawnimy wszystkich, którzy zarabiają 500 zł lub mniej za walkę, ale cicho sza o tych, którzy inkasują po kilka tysięcy. Jeśli gadka o kasie, to tylko w kontekście jej żałosnych rozmiarów na galach PLMMA. I żebym nie został źle zrozumiany, co wydarzyć się może, nie jest problemem to, że w o galach PLMMA mówi się niemal wszystko, odzierając ją z finansowych tajemnic. Problemem jest wybiórczość w podejściu do tego tematu i traktowanie tej kwestii instrumentalnie.

Nie inaczej jest w przypadku niejakiego Andrzeja Parzęckiego, który z ramienia, jak się wydaje, Oknińskiego piastuje funkcję szefa Polskiego Związku MMA, czymkolwiek toto jest. Uff, jakże chętnie przypomina się jego niechlubną przeszłość, z jakim błyskiem w oku, chciałoby się napisać – i, w sumie, słusznie, przyznaję, bo dla takich ludzi nie powinno być miejsca w sporcie. Ale chwila, moment, czy tymi jedynymi sprawiedliwymi, mędrcami wytykającymi palcem winnego nie są ci sami, którzy wcześniej tak ochoczo współpracowali i tak dzielnie bronili Ryszarda Adamusa, organizatora śp. Superligi MMA, który do tej pory zalega zawodnikom z wypłatami? Gdzie jakieś dziennikarskie śledztwo, gdzie bijące na alarm artykuły? No, nie ma. Cóż, Adamus może i spieprzył sprawę – chociaż płytę Piaska kiedyś wydał! – okradając tego czy tamtego, ale… spuśćmy na to zasłonę milczenia, bo, jak to mawia Michalkiewicz – inne są potrzeby obecnego etapu! Nie czas rozpamiętywać Adamusa, jak Parzęcki pod domem.

Zapominać nie można także o Krzysztofie Jotko, który na galach organizowanych przez Mirosława Oknińskiego sędziuje w klatce walki swoim kolegom, czym – owszem – nie tylko ustawia się w bardzo niekorzystnej pozycji względem wszelkiej maści krytyków, ale też, pragnąc stawić im czoło i wykazać bezstronność, może narażać na szwank zdrowie walczących. To prawda i jest to złe, ale, na litość Boską, czy sytuacja, w której Jotko sędziuje walki kolegów z klubu, tak mocno różni się od sytuacji, gdy naczelny największego polskiego portalu MMA siedzi w kieszeni największej organizacji w Polsce? Jakkolwiek by to rozpatrywać, jakichkolwiek kryteriów i miar nie przykładać, to obie sytuacje śmierdzą na kilometr. Jasne, brakuje w Polsce ludzi, którzy potrafiliby zająć się wieloma aspektami organizacji gal MMA i dlatego tak wszechobecna jest często rodząca konflikty interesów multifunkcyjność; i piszący te słowa doskonale zdaje sobie z tego sprawę, ale akurat oskarżenia płynące z obozu MMARocks pod adresem Krzysztofa Jotki są przejawem bezwstydnej hipokryzji. Oczywiście, i tam ukazują się krytyczne teksty pod adresem KSW, zaburzające linię i wprowadzające wielogłos na różne tematy, ale, odbijając piłeczkę, i Jotko w kilku walkach pokazał doskonałą pracę sędziowską. W chęci zbesztania i zmasakrowania Profesjonalnej Ligi MMA ktoś tu się mocno zapędza, wykorzystując obosieczny miecz. You can’t smell your own shit on your knees?

Czy wszystko to oznacza, że nie można krytykować PLMMA? Absolutnie nie, bo przecież, odnosząc się tylko do wyżej wymienionych, i postać Andrzeja Parzęckiego, i fakt sędziowania walk kolegów przez Krzysztofa Jotko są doskonałą bazą do konstruktywnej krytyki. Pozostaje jednak kwestia tego, kto i jak to czyni, bo wydaje się, że nie każdy ma moralne (tak, wiem, słowo zbyt górnolotnie w sporcie, w którym celem jest obicie mordy przeciwnika) prawo do takowej krytyki.

Przyszłość

Na koniec warto odnieść się do powszechnie panującej opinii, jakoby MMA było „bezpieczne”, bo nie ma nań konkretnego „paragrafu”. Otóż, po pierwsze, w mętnej wodzie łowi się najlepsze ryby. Po drugie natomiast – czy naprawdę Czytelnicy uważają, że Polska jest państwem prawa? To, że gdzieś nie ma jakiegoś zapisu, absolutnie nie oznacza, że Lewiatan ma związane ręce. Swego czasu w konstytucji widniał zapis o zakazie ekstradycji polskiego obywatela i nikomu nawet przez myśl nie przeszło, aby to respektować. Pamiętajmy, że, parafrazując, nie ma takiego okrucieństwa, jakiego nie dopuściłby się łagodny skądinąd rząd, gdy idzie o „zapewnienie” bezpieczeństwa poprzez regulacje (związek MMA) oraz zapewnienie równości (kontrole antydopingowe).

Przyszłość rysuje się arcyciekawie. Jej dotychczasowe różowe barwy zostały nieco zmącone, co nie zmienia faktu, że jeśli nawet – odpukać! – będzie źle, to z całą pewnością nie będzie nudno. Jakkolwiek nie spojrzeć na czołowy konflikt w polskim MMA między największym branżowym portalem z jednej strony oraz Mirosławem Oknińskim i jego otoczeniem z drugiej, nie da się ukryć, że oba te zwalczające się obozy czynią niewyobrażalnie dużo dobrego dla polskiego MMA za sprawą swojej tytanicznej pracy u podstaw. Nie oznacza to jednak, że są świętymi krowami, którym należy tylko przytakiwać, zwłaszcza jeśli ichniejszy konflikt momentami przyjmuje karykaturalne formy.