UFC 2013 &#8211; wielkie proroctwa branży, cz. II

Demian Maia – w lipcu 2012 roku zadebiutował w kategorii półśredniej. Na UFC 148 szybko znokautował Dong Hyun Kima, a zaledwie cztery miesiące później poddał Ricka Story’ego. Na jego drodze stanie teraz Jon Fitch, który ostatnimi czasy nie radzi sobie za dobrze, więc bardzo ważne będzie dla niego zwycięstwo. Maia powinien jednak poradzić sobie z Fitchem, a później ruszyć na podbój pozostałej części swojej dywizji.

Tarec Saffiedine – przez pięć rund idealnie kontrolował starcie z Natem Marquardtem, którego miałem zamiar wpisać w tym zestawieniu. Tarec niespodziewane wygrał z „The Greatem”, co zaskoczyło wszystkich (mnie jednak mocno zdenerwował, bo resztę karty Strikeforce obstawiłem dobrze, a Saffiedine zepsuł mi kupon). Fighter z Teamu Quest będzie mógł śmiało startować na czołówkę dywizji półśredniej w UFC i kto wie, może zaskoczy wszystkich ponownie, wygrywając w starciach, w których nie będzie faworytem?

Gunnar Nelson – moim zdaniem będzie to zawodnik, który odnotuje największy progres w UFC w 2013 roku. W debiucie na UFC on Fuel TV: Struve vs. Miocic szybko poddał DaMarquesa Johnsona. Na następnej gali w Anglii, Nelson skrzyżuje rękawice z Justinem Edwardsem. Nie jest to może wymagający rywal, jednak do końca roku Gunnar będzie moim faworytem w każdym pojedynku. Liczę również na to, że będzie on toczył boje z coraz lepszymi zawodnikami.

Tyron Woodley i Erick Silva prezentują na tyle wysoki poziom, by wejść do pierwszej dziesiątki i najbardziej kasowych walk. Zwycięzca walki Jon Fitch vs Demian Maia także nabierze sporego rozpędu w tej dywizji, ale nie wiem, jakby wypadli w trudnych walkach z Conditem, Marquardtem czy MacDonaldem.

Siyar Bahadurzada – bo to wspaniały wojownik, który wciąż nie miał okazji, by pokazać w UFC swoje możliwości.

Carlos Condit – on nie rozczarowuje nigdy.

Johny Hendricks – zrobi TO, a konkretnie zademonstruje takie samo KO, po raz trzeci!

Gunnar Nelson – europejski powiew świeżości, niekonwencjonalna stójka prosto z karate plus fenomenalny parter to przepis na sukces.

Jon Fitch – po słabej walce z Pennem i ciężkim nokaucie z Hendricksem, wydaje się, że John wraca na swoje tory, to powinien być dla niego dobry rok, pod koniec 2013 powinien znowu być stawiany jako top contender.

Jake Shields – po chudych latach przyjdą tłuste i tak będzie w karierze byłego mistrza Strikeforce.

Rory MacDonald, Jordan Mein, GSP, na którym wielu wiesza krzyżyk a to kanadyjska dywizja i Kanadyjczycy będą w niej rządzić w 2013 roku.

Pascal Krauss – mając za sobą ukończenie studiów i będąc w końcu w pełni zdrów, „Panzer” przeniósł się na stałe do Milwuakee, aby trenować z Anthonym Pettisen, Erikiem Kochem, Benem Askrenem & Co. w Roufusport.

Demian Maia (17-4) za każdym razem, gdy sobie o nim pomyślę, przed oczyma widzę obraz jego katastrofalnego występu przeciwko Andersonowi Silvie. Po zejściu do kategorii 170 lbs Brazylijczyk wydaje się bardzo mocny, a biorąc pod uwagę, że może dostawać zapaśników, jest szansa na to, że będziemy oglądać świetne walki w jego wykonaniu. O ile odmieniony ostatnim zwycięstwem, chyba najbardziej regularny po GSP zawodnik kat półśredniej – John Fitch nie zweryfikuje przydatności Demiana w czołówce tej bardzo mocno obsadzonej kategorii.

Rory MacDonald
Erick Silva
Siyar Bahadurzada

Gunnar Nelson – kapitalne BJJ poparte dobrymi umiejętnościami stójkowymi i niezłymi zapasami, a także spokój i opanowanie podczas walki porównywalne chyba tylko z tymi prezentowanymi przez legendarnego Fedore Emelianenko powodują, że Islandczyk w 2013 roku może zawojować swoją dywizję.

TJ Waldburger – 25-letni specjalista od BJJ nieustannie pracuje nad poprawieniem swoich umiejętności w stójce – i z każdą kolejną walką prezentuje się lepiej. Jeśli utrzyma to tempo rozwoju, w 2013 roku powinien zawitać do szerokiej czołówki dywizji.

Erick Silva – w 2013 rok Brazylijczyk wkracza bogatszy o niezwykle cenne, choć z pewnością niezbyt przyjemne, doświadczenie z kapitalnej, ale przegranej walki z Jonem Fitchem. Niewykluczone, że Erick poświęci w kolejnych swoich starciach nieco efektowności na rzecz chłodnej kalkulacji, ale nie przeszkodzi mu to w szybkim odbudowaniu się w 2013 roku – pod warunkiem, że będą go omijały kontuzje.

Jon Fitch – Amerykanin kapitalnie wypadł przeciwko Erickowi Silvie i być może oznacza to, że powrócił na dobre – i to w lepszym stylu. Jeśli potwierdzi swoją dyspozycję w pojedynku z równie dobrze zapowiadającym się w dywizji półśredniej Demianem Maią, wkrótce wywalczy prawo do walki o pas – o ile sportowy poziom będzie decydował o jej przyznaniu.

Rozczarowanie 2013:

Nick Diaz – mimo porażki z Carlosem Conditem, dostaje walkę z Georgesem St. Pierrem. Nie będzie to dobry rok dla Diaza, szczególnie, gdy zmierzy się po porażce z GSP z kimś ze ścisłej czołówki dywizji półśredniej. Praktycznie taka sama sytuacja, co w przypadku Chaela Sonnena.

Josh Koscheck – na UFC 157 zmierzy się z powracającym do UFC Robbiem Lawlerem. Nie wróżę tutaj zwycięstwa Koscheckowi, który dla mnie jest zawodnikiem dość przeciętnym. Myślę, że Lawler pokona „Kosa”, dla którego 2013 nie będzie dobrym rokiem.

Na szczycie nie powinno dojść do jakichś rozczarowań, poziom dywizji półśredniej jest naprawdę wysoki i tak będą też czuć fani, niezależnie od wyników pojedynków. Problemem będzie raczej brak możliwości wejścia świeżych nazwisk do ciasnej dziesiątki.

Georges St-Pierre – ponieważ przegra walkę stulecia z Andersonem Silvą (pewnie w catchweight, ale to w końcu „półśredni” mistrz)
Nick Diaz – przez nazwisko. Źle nam się kojarzy.
Nate Marquardt – niepotrzebnie wraca do UFC. To nie jest miejsce dla niego. Znów się skompromituje.

Nick Diaz – wielu złapie się za głowę, ale takie mam przeczucie, że po przegranej z GSP kariera Nicka zacznie podupadać, nie twierdze, że zostanie wykluczony z UFC, ale czołówka tej wagi powinna zweryfikować miejsce Nicka w rankingach. Mogą się też zdarzyć wpadki mniej związane z samym sportem…

Carlos Condit

Sytuacja podobna do tej w kategorii wyżej. Czołówka jest bardzo mocna, każdy może wygrać z każdym, rozczarować może Rory „Ares” McDonald (14-1), bo przed nim już nie ma słabych, a nadzieje po pokonaniu w wielkim stylu, nie boję się tutaj użyć słów; nienadającego się do walki z obecną czołówka wagi półśredniej Penna, zostały rozbudzone. Bardziej rozczarować może tylko Dana White (lub inna osoba decyzyjna) nie dając szansy zdobycia tytułu najbardziej na to zasługującemu zawodnikowi UFC Johny’emu Hendricksowi.

Martin Kampmann
Diego Sanchez
Jon Fitch

Matt Brown – cztery kolejne zwycięstwa z rzędu w UFC zostaną szybko roztrwonione i zawodnik ten wróci na swoje należyte miejsce w dywizji – do średniaków.

Martin Kampmann – Duńczyk miał sporo szczęścia w ostatnich pojedynkach, któremu kres przyniosły ciężkie ręce Hendricksa. W 2013 czeka go słaby rok i koniec marzeń o pasie mistrzowskim.

………………………………………………………………………………………………………..

~ Dywizja lekka ~

………………………………………………………………………………………………………..

Czarny koń 2013:

Khabib Nurmagomedov – zdecydowany faworyt do miana „czarnego konia” roku 2013. 18 zwycięstw z rzędu, wciąż bez porażek. Mało jest zawodników z takim rekordem, mimo tego jeden z nich próbuje swoich sił w UFC. Ma za sobą dwa pojedynki, które wygrywał. Już za kilka dni zmierzy się z Thiago Tavaresem, który tak naprawdę zweryfikuje Nurmagomedova i jego poziom.

Anthony Pettis – walka z Donaldem Cerronem w moim przekonaniu będzie dość jednostronna. Pettis po zwycięstwach nad Stephensem czy Lauzonem będzie zmotywowany aby odnieść kolejną wygraną. Cerrone będzie przystankiem na jego drodze ku miana pretendenta do tytułu mistrzowskiego UFC w wadze lekkiej.

W wadze lekkiej nie widzę zawodników, którzy mieliby konsekwentnie wojować i piąć się w górę, skok zaliczą prawdopodobnie Jamie Varner i Anthony Pettis. Po cichu liczę też, że do tego grona dołączy Marcin Held.

Gilbert Melendez – za zunifikowanie tytułów UFC i Strikeforce.

Joe Lauzon – rany zadane przez Jima Millera się zagoją, po szwach nie zostanie nawet ślad. I znów będzie walczył jak szaleniec.

Jim Miller – nie wierzymy, że ktoś kto stoczył TAKI pojedynek z Lauzonem, może dać kiedykolwiek słabą walkę.

Anthony Pettis – po przegranej z Guidą „Showtime” wraca do gry, mistrz WEC już za kilka dni zmierzy się z Donaldem Cerrone i tym samym odpowie na pytanie, czy słusznie umieściłem go na tej liście.

Rustam Khabilov – Rosjanin z rekordem 15-1 wszedł do UFC w wielkim stylu, supleksy zapamiętają wszyscy, zapasy na najwyższym poziomie i solidna stójka, o nim jeszcze usłyszymy w tym roku.

Khabib Nurmagomedov – zawodnik z najbardziej walecznej kaukaskiej nacji zmiecie konkurencję i w końcu 2013 roku lub w 2014 zostanie mistrzem.

Anthony Pettis – jeśli poprawi parter, nie będzie na niego mocnych.

Eddie Alvarez – o ile jego prawnicy pokonają prawników Bellatora, w oktagonie Eddie poradzi sobie z większością rywali w UFC.

Rafael dos Anjos – Rafa zawsze dysponował kapitalnym jiu-jitsu, dzięki treningom pod okiem Aldo Caveirinha i Roberto Gordo. Szybko przyswoił sobie zapasy, dodając do swojego arsenału solidne Muay Thai. Dos Anjos będzie niezwykle trudny do pokonania.

Khabib „The Eagle” Nurmagomedov (18-0) – gdy został zakontraktowany w UFC, zajrzałem na Sherdoga, żeby zobaczyć, jak tam u niego wygląda w rzeczywistości rekord 16-0 i pomyślałem sobie: „Ta… kolejny zza Buga, nabity do granic, szybko go zweryfikują chłopacy w UFC”, no i się pomyliłem. Khabib udowodnił swoja wartość i będzie ja udowadniał również w 2013 roku.

Gilbert Melendez
Anthony Pettis
Jim Miller

Rafael dos Anjos – Brazylijczyk, mający na swoim rozkładzie zarówno świetnych uderzaczy (Njokuani), jak i doskonałych zapaśników (Bocek), w 2013 roku potwierdzi swoje mocarstwowe aspiracje i być może nawet powalczy o pas. Kapitalne BJJ uzupełnia coraz lepszymi zapasami i solidną stójką.

Anthony Pettis – nieco zapomniany wkrótce będzie na ustach wszystkich po rozprawieniu się z Donaldem Cerrone, w następstwie którego odbierze pas wagi lekkiej Bensonowi Hendersonowi.

Edson Barboza – odebrał cenną lekcję w pojedynku z Jamie Varnerem, ale zmienił gym (trenuje z Frankie Edgarem) i odrobił pracę domową, co udowodni wracając do zwyciężania w 2013 roku.

Warto również wspomnieć o Abelu Trujillo oraz Rustamie Khabilovie, którzy zanotowali kapitalne debiuty w UFC i powinni być w stanie dość szybko wspinać się do górnych części swojej dywizji. Czarnym koniem może też okazać się Thiago Tavares, który swoje już w UFC wycierpiał i teraz powinien piąć się w górę.

Rozczarowanie 2013:

Nate Diaz – nie lubię braci Diaz, jednak nie chciałem w tym zestawieniu kierować się swoją sympatią do zawodników. Nate po porażce z Bensonem Hendersonem zostanie najprawdopodobniej zestawiony z kimś z czołówki dywizji lekkiej UFC. Kto to jednak będzie – nie wiadomo. Jak podejrzewam jednak, dla Diaza będzie to słaby rok, w którym dozna kilku porażek.

Największego zawodu spodziewam się od reprezentantów Strikeforce i Bellatora w UFC – Gilberta Melendeza i Eddiego Alvareza.

Benson Henderson – przegra z Melendezem. I rozczaruje.

Reza Madadi – ma polską żonę, bardzo go lubimy. Ale same zapasy to zdecydowanie za mało, by zrobić karierę w UFC.

Ross Pearson – ostatnio walczył w kratkę. Nic się w tym względzie nie zmieni. A stać go na więcej.

Melvin Guillard – przez pewien moment wydawało się, że Melvin wrócił na dobre tory, niestety dla niego, nie poszło tak jakby sobie tego życzył. Poprzedni rok przyniósł mu tylko jedną wygraną, jednowymiarowość nie pozwala mi patrzeć zbyt optymistycznie na przyszłość Melvina.

Takanori Gomi – zapewne inaczej karierę w UFC wyobrazał sobie The Fireball Kid i mimo, że 2012 był dobrym rokiem dla niego, już 2013 nie będzie, w marcu czeka go trudny bój z Sanchezem, który moim zdaniem przegra i kolejny przedstawiciel japońskiego MMA będzie miał problem, by utrzymać się w UFC.

Jose Aldo – jeśli przejdzie do wagi lekkiej, zbierze łomot i wróci z powrotem do piórkowej.
Ben Henderson – walczy sprytem i cwaniactwem, ale pewnie kilku cwaniaków będzie lepszych na jednostronnego Bena.

Nikt nie zaplusował na tyle, żebym się kimkolwiek rozczarował. Jedyne rozczarowanie będzie wtedy gdy aktualny mistrz Benson „Smoth” Henderson (18-2) (który de facto mistrzem być nie powinien, bo drugą walkę z Edgarem przegrał) nie zbierze się w sobie i nie zacznie wygrywać przed czasem. Jedyne, co mu dobrze wychodziło w walce z młodszym Diazem to trafienie go w gałkę oczną, obrony obaleń, lowkingi i prawie-szpagat – jak dla mnie jak na mistrza to za mało. Mistrz, jednym słowem, nie zachwyca, a powinien.

Melvin Guillard

T.J. Grant – ten waleczny i twardy jak skała zawodnik, który wygrał trzy ostatnie pojedynki w UFC nigdy nie dorówna bardziej utalentowanym i lepszym technicznie zawodnikom – w 2013 roku, jeśli pokona Wimana, zmierzy się ze ścisłą czołówką i nie będzie to dla niego miłym przeżyciem.

Benson Henderson – jeśli w kwietniu nie pokona go Gilbert Melendez, zrobi to później Anthony Pettis. Kapitalna kondycja i wszechstronność okażą się niewystarczające, by obronić pas wywalczony przeciwko Edgarowi i obroniony z Natem Diazem.

………………………………………………………………………………………………………..

~ Dywizja piórkowa ~

………………………………………………………………………………………………………..

Czarny koń 2013:

Dennis Siver – zastanawiałem się pomiędzy Dennisem Siverem, a Cubem Swansonem, jednak postawię na tego pierwszego. Swanson co prawda zdobył dwa nokauty wieczoru pod rząd, jednak to Siver stoczył bardzo widowiskowe walki z Diego Nunesem i Namem Phanem – zawodnikami, którzy znajdują się w czołówce dywizji piórkowej. Z tej kategorii wagowej to właśnie Siver będzie czarnym koniem!

Hacran Dias i Rani Yahya powinni pokazać się z dobrej strony, ale choć uważam ich za wyróżniających się zawodników, nie jestem przekonany, czy będą w stanie zdobywać uznanie w oczach sędziów.

Jose Aldo – czy mistrz może być zarazem „czarnym koniem”? Tak, jeśli walczy tak jak Aldo. Zaskakująco, nieszablonowo, zawsze z wielkim entuzjazmem. I jeśli robi po zwycięstwach takie rzeczy, jak właśnie on.

The Korean Zombie – bo znów zrobi dla nas firmowego twistera.

Bart Palaszewski – w 2013 roku nie przegra ani razu.

Hacran Dias – Zawodnik przymierzany do TUF`a, Dana White jednak stwierdził, że lepiej po prostu dać mu kontrakt i tak w pierwszej swojej walce w UFC zwyciężył Alcantarę. Rekord 21-1 jest ładny, jednak potrzebujemy sprawdzić go w UFC. Jednak patrząc, jak walczy, ten rok może być dla niego wyjątkowo udany.

Frankie Edgar – były mistrz lekkiej kategorii to jedyny jasny promyk w tej wadze.

Chan Sung Jung – Koreański Zombie występem w „Walce Roku” przeciw Dustinowi Poirierowi według niektórych wywalczył sobie prawo do walki o pas. Teraz jednak przed nim w kolejce ustawiło się kilku innych zawodników. 25-letni Koreańczyk jest jednak w stanie sprostać niemal każdemu wyzwania w dywizji piórkowej.

Dennis Siver (21-8) po tym jak zmiażdżył Nama Phana chyba nikt nie ma wątpliwości, że w momencie gdy Dennis wejdzie do oktagonu, można spodziewać się naprawdę brutalnej dominacji z jego strony. Coś czuję, że będzie za chwilę pretendentem, czy mistrzem? Dowiemy się tego, jak zobaczymy, co z piórkowymi będzie robił Frankie Edgar i w jakiej wadze ostatecznie będzie walczył Jose Aldo.

Chang Sung Jung
Diego Nunes
Chad Mendes

Max Holloway – młodziutki Hawajczyk wygrał już trzy walki z rzędu, wliczając prawdziwą wojnę z Leonardem Garcią. Zwłaszcza ten ostatni pojedynek, przyjęty na krótko przed walką, powinien temu szalenie utalentowanemu uderzaczowi przynieść jeszcze więcej pewności w oktagonie.

Dennis Bermudez – szalenie dynamiczny 26-latek najlepsze lata swojej kariery ma wciąż przed sobą. W 2013 roku udowodni, że nie można nigdy skazywać go na porażkę, mocno zbliżając się do szerokiej czołówki swojej dywizji.

Dennis Siver – po zejściu niżej prezentuje się kapitalnie. Ogromnej sile i dynamice towarzyszy fantastyczna kondycja – w 2013 roku powinien powalczyć o pas i być może go zdobyć.

Rozczarowanie 2013:

Erik Koch – nie wróżę dobrego powrotu dla tego zawodnika po ponad półtora roku absencji. Ostatnie walki co prawda wygrywał, jednak na UFC on FOX 6 czeka na niego Ricardo Lamas, który zwycięstwami nad Cubem Sansonem czy Hatsu Hiokim, mocno zapisał się w mojej pamięci.

Dennis Siver – nie dostanie walki o pas, choć na to zasłuży. Rozczarowująca historia.

Chad Mendes – gość z takim talentem nie powinien pozwalać sobie na porażkę z kimś takim, jak Manny Gamburyan. I to na UFC 157.

Cody McKenzie – a tak dobrze się zapowiadał. I jak skończył? Poza UFC.

Dennis Siver – kariera Denisa niezaprzeczalnie zmierza ku końcowi i choć może to za dużo powiedziane, wydaje mi się, że już Cub Swanson (tekst był pisany przed informacją o wycofaniu się Sivera z pojedynku – dop. Lowking) to zbyt wysoka poprzeczka dla Niemca. Ten rok nie będzie dla niego udany.

Cała dywizja jest jednym wielkim rozczarowaniem, bo nikt nie zdetronizował Jose Aldo, co nie powinno być trudne i niestety w 2013 roku może być podobnie.

W tej kategorii mogą mnie rozczarować dwa scenariusze. Porażki Frankiego Edgara, co jest raczej niemożliwe i przegrane Chang Sung Junga co jest również mocno wątpliwe, lecz w przypadku Korean Zombie niewykluczone i pewnie bardzo bolesne dla stale powiększającej się rzeszy fanów na całym świecie.

Darren Elkins – solidny zapaśnik jest w 2013 roku powalczy z czołówką i szybko jego marzenia o walce o najwyższe cele w dywizji zostaną pogrzebane.

Jose Aldo – Frankie Edgar odbierze mu tytuł, co samo w sobie będzie wielką rysą na wizerunku brazylijskiego dominatora dywizji piórkowej. Jeśli przejdzie do lekkiej – również tam znajdą się na niego mocni.

………………………………………………………………………………………………………..

~ Dywizja kogucia ~

………………………………………………………………………………………………………..

Czarny koń 2013:

Nie sądzę żeby w chwili obecnej była tu jakaś niesamowita pula talentów. Edwin Figueroa czy Joe Soto powinni zaliczyć tu wzrost rozpoznawalności i siły nazwiska, ale nie czuję się tym zelektryzowany. Wierzę także w Bibiano Fernandesa, jeśli zdecyduje się na przejście do UFC.

Czarny łabędź

Ronda Rousey – za talent i urodę.
Liz Carmouche – za talent.
Miesha Tate – za urodę i talent.

Michael McDonald – kolejna postać, którą ciężko nazwać czarnym koniem, ale to będzie nazwisko, które w tym roku w wadze koguciej będzie wymieniane bardzo często. Czeka go niezwykle trudny pojedynek z Barao, jednak jestem przekonany, że młody Amerykanin jest w stanie to wygrać.

Erik Perez – już teraz bardzo wszechstronny a zarazem bardzo opanowany, zwłaszcza biorąc pod uwagę jego wiek. Pochodzi z jednego z najlepszych gymów na świecie. UFC kocha jego styl i atuty marketingowe.

Przed UFC 155 postawiłbym, że będzie to Brad „One Punch” Picket (22-7), ale Eddie Wineland to zweryfikował – nie widzę w tym momencie nikogo, kto mógłby zamieszać w tej kategorii.

Renan Pegado
Michael McDonald
Brad Pickett

Michael McDonald – jeśli pokona Pegado, na co ma spore szanse, w 2013 roku nie pokona go już nikt. Dodatkowo, ma ledwie 22 lata i nadal drzemie w nim ogromny potencjał.

Alex Caceres – gdyby nie bardzo pechowa porażka z Figueroą, Caceres mógłby pochwalić się rekordem 4-0 w dywizji koguciej. W 2013 roku ten efektownie walczący 25-latek powinien zanotować kolejne zwycięstwa, które zbliżą go do walki o najwyższe cele.

Rozczarowanie 2013:

Nie spodziewam się specjalnych zawodów. To dość nierówna dywizja i myślę, że tak pozostanie.

Urijah Faber – znów nie wykorzysta szansy. I na UFC 157 przegra z Ivanem Menjivarem.

Takeya Mizugaki – był nudny i nudny pozostanie. Dwie walki w 2012 roku, obie zakończone sędziowskimi werdyktami. Jedna przegrana. Nie pasuje nam jakoś do UFC.

Jeff Hougland – trzecia porażka z rzędu i będziemy się z „Hellboundem” żegnali. Jakoś tak bez wielkiego żalu.

Alex Caceres – Dość rozpoznawane nazwisko poprzez styl w jakim wygrywał w TUFie, niestety mimo rozwoju uważam, że nie jest on wystarczający i Bruce Leeroy w tym roku pożegna się z UFC.

Podobnie jak nie widzę nikogo, kto mógłby zamieszać, nie widzę także nikogo kto mógłby rozczarować – chyba muszę bardziej zagłębić się w tą kategorie w 2013.

Erik Perez – otoczony już teraz dużym hypem Meksykanin nie sprosta wyzwaniom w 2013 roku i polegnie w bojach z czołówką dywizji.

Dominick Cruz – kontuzje spowodują, że ten obdarzony kapitalną pracą nóg zawodnik nie wróci już do dawnej dyspozycji. Nadal będzie w czołówce, ale nie sprosta młodym wilkom.

………………………………………………………………………………………………………..

~ Dywizja musza ~

………………………………………………………………………………………………………..

Czarny koń 2013:

Jestem przekonany, że dywizja musza wciąż nie przyciągnie wiele uwagi, a ludzie będą wyglądali walk czwórki: Demetrious Johnson, Joseph Benavidez, Ian McCall i John Moraga. Johnson powinien utrzymać swój tytuł, a pretendenci spoza wymienionych zawodników nie wyglądają zbyt niebezpiecznie.

John Dodson – za wielkie umiejętności gimnastyczne.

Ian McCall – ma w sobie to coś. I pobije Benavideza.

Jussier Formiga – w debiucie w UFC trafił na Dodsona. Miał pecha. Teraz dopisze mu szczęście. I znów zobaczymy jakieś efektowne poddanie w jego wykonaniu.

John Moraga – niewątpliwie wyróżniająca się postać. Rekord 12-1, niepokonany od 7 walk. Mocny zapaśnik, usłyszymy o nim jeszcze w 2013.

John Lineker – ciężkoręki bokser, który mocno pracuje nad poprawą parteru. W tym momencie brakuje mu tylko odrobiny zapasów i taktycznej dojrzałości, by już w tym roku włączyć się do walki o tytuł.

John „The Magician” Dodson (14-5). Po zrywie jaki zaprezentował w swojej ostatniej wygranej walce, jestem w stanie stwierdzić, że w tej wadze może pokonać każdego.

Ian McCall
John Dodson
Darren Uyenoyama

John Moraga – po kapitalnym występie przeciwko Gomezowi i nieco gorszym, ale efektownie zakończonym przeciwko Cariaso, Moraga ma wszystko, czego potrzeba, by walczyć o tytuł i go zdobyć.

Rozczarowanie 2013:

Nas przedstawiciele wagi muszej generalnie nie rozczarowują. Zawsze podziwiamy ich sprawność i warunki fizyczne. Choć często nie wierzymy w to, co widzimy.

Jeśli chodzi o tą wagę zbyt wcześnie chyba na typowanie, kto miałby rozczarować w 2013 roku, więc nie będę na siłę nikogo tutaj wrzucał.

Nie jestem w stanie stwierdzić kto rozczaruje, jak dla mnie musi się sytuacja w tej kategorii wyklarować po obfitym jej zasileniu przez słabszych kogucich.