UFC FN 38 – Shogun vs Henderson 2, podsumowanie i analiza

Podsumowanie i analiza gali UFC Fight Night 38, na której Dan Henderson w dramatycznych okolicznościach znokautował Mauricio Shoguna Ruę.

Dan Henderson > Mauricio Rua

Mauricio Rua i Dan Henderson ponownie dali spektakularny pojedynek. Nie było w nim może tak szalonego tempa, jak w ich pierwszym starciu, ale dramatyzmu było nawet więcej, o zwrotach akcji nie wspominając. Tym razem Brazylijczyk poszedł po rozum do głowy, prezentując znacznie bardziej taktyczne nastawienie, choć gdy dochodziło do ostrzejszych wymian, rzucał ciosami z pełną mocą. Ciężkie ręce obu zawodników powodowały, że każde najmniejsze choćby spięcie mroziło krew w żyłach.

Shogun wyraźnie wygrał dwie pierwsze rundy, prezentując się z bardzo dobrej strony. Rzekłbym nawet, że w takiej dyspozycji nie widzieliśmy Brazylijczyka od bardzo dawna, być może nawet od drugiej walki z Lyoto Machidą (pomijając krótką walkę z Jamesem Te Huną). Rua był znacznie bardziej cierpliwy niż w pierwszym pojedynku z Hendersonem, korzystał z lewego prostego (co mu się poprzednio zdarzało tylko od wielkiego dzwona), a nawet zaaplikował Hendersonowi kilka potężnych lowkingów. W pierwszej i drugiej rundzie miał także Amerykanina na deskach najpierw po doskonałej kontrze stawiającej jak żywo przed oczami nokaut, jakiego poprzednio dopuścił się na Te Hunie, natomiast potem po przepięknym podbródkowym (tym razem Brazylijczyk nie spamował tą techniką, jak to miało miejsce na UFC 139). Hendo udowodnił jednak, że tytan w jego szczęce nadal ma się bardzo dobrze, a nokaut z rąk Vitora Belforta musiał być jakimś nieszczęśliwym wypadkiem przy pracy. Momentami, oczywiście, Shogun był zbyt statyczny, stojąc naprzeciwko ciężkorękiego Hendersona, co nigdy nie jest dobrym pomysłem, ale wydawało się, że Brazylijczyk ma wszystko pod kontrolą.

W trzeciej rundzie jednak zmęczony, wydawało się, że powoli tracący ochotę do walki, do wyprowadzanie ofensywy Dan Henderson po raz kolejny w swojej karierze zaprzęgnął do boju potężny prawy, wykorzystując nisko opuszczone ręce Brazylijczyka przy wychodzeniu z klinczu. Upadając, Brazylijczyk zdołał jeszcze na chwilę wrócić do świata żywych, ale poprawka Amerykanina i kilka hammerfistów zmusiły Herba Deana do przerwania pojedynku. Kilka z nich trafiło co prawda w tył głowy Shoguna, ale wydaje się mało prawdopodobne, by był w stanie powrócić jeszcze do tego pojedynku. Dan Henderson powrócił z dalekiej podróży, notując kolejny spektakularny nokaut na legendzie MMA i udowadniając, że mylili się ci, którzy zwątpili w tytan drzemiący w jego szczęce, odsyłając go na emeryturę. Shogun zaprezentował się bardzo dobrze, ale jeden błąd przypłacił porażką.

Dan Henderson klinczuje, prawdopodobnie szukając obalenia, Shogun zrywa klincz, ale będąc jeszcze w zasięgu pięści Amerykanina, próbuje oddalać się z nisko opuszczonymi rękami, co skrzętnie wykorzystuje Hendo, trafiając krótkim, acz piekielnie mocnym prawym i dobijając później Brazylijczyka ciosami z góry.

Co dalej z oboma zawodnikami? Wydaje się, że żaden dywizji już na tym etapie swojej kariery nie zawojuje, choć mam jakieś dziwne przeświadczenie, że jeśli Shogun podniesie się po tym nokaucie (podobno nic mu nie jest poza złamanym nosem), to może dać jeszcze kilka efektownych walk z szeroką czołówką. Dan Henderson prezentował się źle do czasu nokautu, ale właśnie, Amerykanin zawsze ma w zanadrzu swoją H-Bomb, którą może odpalić w każdej chwili, odwracając losy pojedynku. Tak czy inaczej, dla Shoguna Jimi Manuwa, dla Hendersona – Ryan Bader.

CB Dollaway > Cezar Ferreira

CB Dollaway nie potrzebował wiele czasu, by sponiewierać zdecydowanie przecenianego Cezara Ferreirę – o czym pisałem w każdej zapowiedzi walk Brazylijczyka. Mutant był co prawda w stanie na początku lekko naruszyć Amerykanina, ale później rzucił się w furiacki atak na przyszpilonego do siatki Dollaway’a – wystarczyło jednak, by ten ostatni lekko się odchylił, a obszerne ciosy kompletnie odsłoniętego Brazylijczyka zaczęły pruć powietrze jeden po drugim, co skrzętnie wykorzystał Doberman, kontrując go piękną kombinację prawy – lewy – prawy, by następnie dobić go w parterze. Tym samym CB Dollaway wygrał trzy z czterech ostatnich walk w UFC, a biorąc pod uwagę, że był także lepszym zawodnikiem w formalnie przegranym pojedynku z Timem Boetschem, postęp, jaki wykonał na w ostatnim czasie, robi wrażenie.

Leonardo Santos = Norman Parke

Dość niespodziewanie na papierze będący lepszym kickbokserem Norman Parke w pierwszej rundzie kiepsko radził sobie z zasięgiem Leonardo Santosa, nawet pomimo tego, że miał po swojej przewagę odwrotnego ustawienia. W kolejnych dwóch rundach Irlandczyk z Północy radził już sobie lepiej, częściej trafiając, choć większość walki toczyła się w mało efektownym klinczu – z Brazylijczykiem wciśniętym w siatkę. Zwłaszcza jednak w trzeciej rundzie Parke skutecznie obijał z tej pozycji Santosa. Negatywnym bohaterem walki okazał się jednak brazylijski sędzia, który ukarał Normana odjęciem jednego punktu w drugiej rundzie za przytrzymanie spodenek Santosa. Wydaje się, że nie była to słuszna decyzja, tym bardziej, że w tym samym momencie Brazylijczyk złapał siatkę – byłem przekonany, że to jemu sędzia chce odjąć punkt, a tu masz, babo, placek… Ostatecznie ta niezbyt porywająca walka zakończyła się większościowym remisem, który prawdopodobnie nie satysfakcjonuje żadnego z zawodników.

Fabio Maldonado > Gian Villante

Kto by pomyślał, że Fabio Maldonado zanotuje passę trzech kolejnych zwycięstw z rzędu w UFC? A jednak tak się stało! Brazylijczyk przegrał co prawda pierwszą rundę w starciu z Gianem Villante, który skorzystał ze swojej przewagi zapaśniczej, dominując z góry – ale nie był w stanie wyrządzić Maldonado większej krzywdy. Na początku drugiej rundy jednak, gdy Amerykanin kolanami w klinczu rozciął twarz Brazylijczyka, przebieg walki zmienił się o 180 stopni. Fatalna kondycja Villante zaczęła objawiać się z coraz większą mocą, a zakrwawiony Maldonado wrzucił drugi bieg, zasypując rywala gradem ciosów na korpus i głowę. W trzeciej rundzie Gian przeszedł już w tryb full-zombie, natomiast Maldonado kontynuował taktykę masy ciosów, powstrzymując sporadyczne zapędy zapaśnicze ledwie żywego rywala. Wydawało się, że Villante nie ma prawa dotrwać do decyzji sędziowskiej, ale jego twarda szczęka w połączeniu ze stylem Maldonado, który w swoich akcjach przedkłada ilość ponad siłę, pozwoliła mu dotrwać do końca, choć, szczerze mówiąc, żal było patrzeć na jego męki w trzeciej rundzie.

Tak czy inaczej, twardoszczęki Maldonado notuje już trzecią kolejną wygraną i być może teraz dostanie rywala z szerokiej czołówki.

Michel Prazeres > Mairbek Taisumov

Michel Prazeres zademonstrował, jakie znaczenie w stójce mają dobre ofensywne zapasy. Po tym, jak Mairbek Taisumov po raz pierwszy wylądował na plecach, przekonując się o umiejętnościach grapplerskich Brazylijczyka, zamknął się w sobie w stójce, stając się niezwykle uważnym przy wyprowadzaniu jakiejkolwiek ofensywy, byle tylko ponownie nie narazić się na kolejne obalenie w wykonaniu Tratora. Obawa ta raz po raz prowadziła go do chwytania się siatki w sytuacjach, gdy Brazylijczyk już, już miał kłaść go na plecach – ringowy Mario Yamasaki okazał się bardzo surowy w swoich osądach, odejmując Czeczenowi łącznie dwa punkty, i trzykrotnie ostrzegając go, że „jak jeszcze raz złapie siatkę, to będzie dyskwalifikacja”. Przyznaję, że podobało mi się podejście Yamasakiego, być może było odrobinkę zbyt surowe, ale dobrze, że zrobił wokół tej nieczystej zagrywki sporo szumu.

Podsumowując, Prazeres zaprezentował się bardzo dobrze, będąc również bardzo aktywnym z góry, co mu się szczególnie chwali, bo ileż to mamy przykładów zawodników, którzy zdecydowanie wyżej cenią sobie kontrolę niż próby skończenia walki. Brazylijczyk podejmował ryzyko. W trzeciej rundzie mocno osłabł (standardowo), ale sił starczyło mu na przetrwanie nieśmiałej ofensywy Taisumova, a nawet był w stanie jeszcze raz położyć go na plecach. Prazeres dywizji może nie zawojuje, ale w takiej formie będę go chętnie oglądał.

Rony Bezerra > Steven Siler

Rony Jason od samego początku nastawił się na strzelanie ciężką artylerią, nie robiąc sobie nic z masy lowkingów, którymi na początku zasypał go Steven Siler. Brazylijczyk spokojnie czekał na swoją okazję do kontry, która w końcu się nadarzyła – Amerykanin lewym sierpowym – zaatakował bez przygotowania, bez choćby drobnego zamarkowania ciosu – kompletnie się odsłaniając, a Jason wykorzystał okazję i potężnym prawym sierpowym nad ręką rywala zamroczył go, by chwilę potem posłać na deski lewym sierpowym. Amerykanin był z całą pewnością mocno naruszony, ale też bronił się nadal inteligentnie, próbując kopać z pleców – niestety, sędzia ringowy pospieszył się i przerwał walkę przedwcześnie, samemu przyjmując jedno z kopnięć. Szkoda, bo Siler to twardy zawodnik – nie twierdzę, że byłby w stanie się z tych tarapatów wykaraskać, tym bardziej, że Bezerra to świetny grappler, ale…

Brazylijczyk wygrał cztery z ostatnich pięciu walk, udanie podnosząc się po błyskawicznym nokaucie w starciu z Jeremym Stephensem. Siler tymczasem przegrał drugi pojedynek z rzędu i jego przyszłość w UFC pozostaje niepewna.

Rony Bezerra kapitalnie kontruje nieprzygotowany atak Stevena Silera, by potem posłać go na deski.

Thiago Santos > Ronny Markes

Thiago Santos zaskoczył skreślających go gremialnie bukmacherów (kurs ponad 5.00!), doskonałym kopnięciem na wątrobę powalając faworyzowanego – ale nie będącego w stanie zrobić wagi na walkę – Ronny’ego Markesa. Ten ostatni zrobił wszystko, co mógł, by nawet jednooki był w stanie zauważyć, że odczuł to kopnięcie bardzo mocno – najpierw łapiąc się w uderzone miejsce, potem odwracając wzrok w poszukiwaniu… ratunku? Na końcu zaś po prostu padł na deski, a Santos nie tracił czasu – doskoczył błyskawicznie do naruszonego i nie przejawiającego już woli walki (nie tak jak Piotr Hallmann w podobnej sytuacji) Markesa i skończył go ciosami z góry. Po raz kolejny okazało się, jak groźne mogą być kopnięcia w wykonaniu mańkuta walczącego z klasycznie ustawionym rywalem. Markes zanotował drugą z rzędu porażkę i jeśli zostałby zwolniony z UFC, to stanie się łakomym kąskiem dla kilku organizacji.

Jussier da Silva > Scott Jorgensen

Jussier da Silva od samego początku czyhał na przeniesienie walki do parteru. Przyjął co prawda w międzyczasie kilka ciosów, ale gdy tylko powalił Scotta Jorgensena – dość szczęśliwie, bo w wyniku uderzenia głową – błyskawicznie zdobył jego plecy, tym razem od razu szukając duszenia zza pleców (zamiast uważnej kontroli, jak to miał w zwyczaju wcześniej) – znalazł je bardzo szybko, zmuszając rywala do odklepania. Tym samym Jorgensen przegrał dwa kolejne walki z rzędu i łącznie cztery z ostatnich pięciu. Prawdopodobnie pożegna się z UFC. Formiga natomiast wraca do wyścigu o prawo do walki o pas kategorii muszej.

Formiga przypadkową główką powala Jorgensena, zdobywa jego plecy i poddaje.

Kenny Robertson > Thiago Perpetuo

Kenny Robertson zdemolował Thiago Perpetuo, najpierw trafiając go wysokim kopnięciem, po którym wylądował co prawda na plecach, ale tylko na chwilę. Wkrótce bowiem to Amerykanin zaliczył udane sprowadzenia, po którym od razu przeszedł do dosiadu, skąd zasypał Brazylijczyka gradem ciosów, rozcinając mu twarz. Potem zdobył plecy próbującego wydostać się z opresji rywala, by potem zapiąć ciasne duszenie zza pleców, którym skończył pojedynek. Robertson jak dotychczas od początku swojej przygody w UFC (od sześciu walk) przeplata wygrane porażkami.

Kenny Robertson dusi zmasakrowanego wcześniej z dosiadu Thiago Perpetuo, by ostatecznie go poddać.

Hans Stringer > Francimar Barroso

Po bardzo wyrównanym boju niegdysiejszy pogromca Michała Fijałki Hans Stringer pokonał po niejednogłośnej decyzji sędziowskiej Francimara Barroso. Wynik mógł pójść w obie strony, pierwsza runda należała do Holendra, druga do Brazylijczyka, trzecia natomiast równie dobrze mogła skończyć się remisem. Tak czy inaczej, próbujący walczyć z kontry i zmieniać raz po raz pozycję Barroso, dal się zbyt często wciskać w siatkę, co zapewne nie pozostało bez znaczenia, gdy sędziowie punktowi zmuszeni zostali do zdecydowania o rezultacie pojedynku. Hans Stringer dla Jana Błachowicza?

Godofredo Pepey > Noad Lahat

W otwierającej galę potyczce Godofredo Pepey dość niespodziewanie – był bowiem wyraźnym underdogiem w ocenie bukmacherów – znokautował pięknym latającym kolanem Noada Lahata, serwując tym samym trenującemu w AKA i pochodzącemu z Izraela zawodnikowi pierwszą porażkę w karierze. Dzięki temu zwycięstwu Brazylijczyk ucieka spod noża i kolejną walkę również stoczy w UFC, no chyba, że włodarze amerykańskiego giganta znajdą jakieś ciemne zakamarki w jego przeszłości…

Godofredo Pepey efektownym latającym kolanem posyła Noada Lahata do krainy snów.

fot. Zuffa LLC
Gify – ZombieProphet (@ZProphet_MMA)