PROMMAC 1 – i co dalej?

Pierwsza gala nowej polskiej organizacji Professional MMA Challenge jest już za nami. Jak wczorajsze wydarzenie rokuje na przyszłość?

Oczywiście, na to pytanie odpowiedź, być może już teraz, znają organizatorzy, którzy na podstawie liczby sprzedanych biletów mogą oszacować, jak finansowo zamknęła się gala. Zgodnie z wstępnymi informacjami hala zapełniona było w około 80%, co prawdopodobnie jest znacznie lepszym wynikiem niż najczarniejszy ze scenariuszy, którzy właściciele PROMMAC zakładali. Miejmy również nadzieję, że udział darmowych wejściówek w ogólnej liczbie fanów na widowni nie był zbyt duży.

Niewątpliwie jednak na dalsze losy organizacji wpływ będzie mieć także – a może przede wszystkim? – poziom oglądalności wczorajszego wydarzenia w TVN Turbo, który determinował będzie zakres i gotowość do prowadzenia dalszej współpracy przez stację telewizyjną.

Prezencja w TV

Jak całe wydarzenie prezentowało się od strony realizacji telewizyjnej? W mojej opinii było naprawdę dobrze, widać, że TVN Turbo wyciągnęło wnioski z pierwszej gali MMA-Attack i tym razem niemal wszystko dopięte było na ostatni guzik. Plansze przedstawiające zawodników czy też walki były zaprezentowane w efektownej, ale i czytelnej postaci, odrobinę przypominającej te z Bellatora, ale umówmy się, że porównywanie TVN Turbo do Spike TV to żadna ujma dla polskiej stacji – a wręcz przeciwnie! To, co często bywa zmorą polskich gal, czyli przejścia między komentatorami/studiem/konferansjerem tutaj wyglądało naprawdę dobrze – nikt nikomu nie wchodził w słowo.

Tylko kilka – i to drobnych – elementów w realizacji wydarzenia nie przypadło mi do gustu. Nie wspominając o tym, że na początku przy przedstawianiu zawodników pomieszano ich kolejność, wyświetlając flagi narodowe innych, to tradycyjnie kulała nieco praca kamer – żonglerka ujęciami i częste fundowanie telewidzowi tego, które wygląda efektownie kosztem tego, które dokładnie pokazuje sytuację w oktagonie, momentami irytowały.

Zbliżenia na twarz konferansjera Krzysztofa Skrzypka w ten sposób, że jego facjata wypełniała cały ekran, a on niemalże wdzierał się do pokoju oglądającego, przytłaczając go swoimi rozmiarami, również w mojej ocenie nie było najlepszym wyborem. Nie jestem także wielkim fanem barwy głosu Skrzypka i sposobu, w jaki próbuje obniżać głos w zapowiedziach – dla mnie zawsze wzorem klasy i elegancji pozostanie Jimmy Lennon Jr. – ale jako że to kwestia bardzo subiektywna, to nie będę się nad nią rozwodził ponad konieczność.

Chętnie pozbyłbym się także osobnych planszy informujących o numerze rundy, bo wybijały one z rytmu i człowiek marzył, żeby jak najszybciej zniknęły. Dlaczego zamiast nich nie wstawić jakiejś informacji na dolnym pasku albo w rogu ekranu?

W ostatecznych jednak rozrachunku pozytywne elementy realizacji zdecydowanie przeważają nad negatywnymi.

Sędziowanie

Nim przejdziemy do omówienia pojedynków, dwa słowa o sędziowaniu w klatce. O ile do sędziów punktowych trudno się doczepić, a ich werdykty odzwierciedlały moje odczucia po walkach, to większy problem stanowili ci, którzy pełnili rolę rozjemców w ośmiokątnej klatce.

Łukasz Bosacki to doświadczony ringowy i tym bardziej zaskakuje nawet nie fakt, że zbyt szybko podnosił walki do stójki, ale raczej to, że nie ostrzegał zawodników, iż zaraz to zrobi, nie zachęcał do większej aktywności w parterze. Uważam, że naprawdę dobrą praktyką jest przypominanie zawodnikom o aktywności, zamiast wyczekiwania na 2-3 sekundy braku aktywności i wykorzystywanie takiej sytuacji do podnoszenia walk. Oczywiście, jeśli Bosacki uprzedzał zawodników, że zaraz podniesie pojedynek, to zwracam honor – ale z perspektywy transmisji telewizyjnej nic takiego nie było widoczne.

Błyskawiczne przerwanie walki w wykonaniu Bosackiego, gdy na twarzy Mariusza Cieślińskiego pojawiła się krew, również nie miało wiele wspólnego ze zwyczajami panującymi w UFC, ale być może na galę przyjęte zostały jakieś inne wytyczne biorące pod uwagę, że oglądać ją może wrażliwy na krew fan TVN, więc…

Walki

Myślę, że przebieg pojedynków karty głównej nie do końca ułożył się tak, jak ze strategicznego punktu widzenia życzyłby sobie organizator. Porażki Damiana Milewskiego, Bartosza Fabińskiego i kreowanego na gwiazdę organizacji Mariusz Cieślińskiego utrudnią ich ewentualną promocję przed kolejnymi – daj, Boże! – galami PROMMAC. Zwycięstwa ułatwiłyby sprawę organizatorowi, choć… patrząc z perspektywy czysto finansowej – wszak taka dla właścicieli organizacji pozostaje kluczową! – porażki wytrącają też każdemu z tych zawodników oręż, za pomocą którego mogliby zwiększyć swoje oczekiwania płacowe w kolejnych potyczkach. Nie zmienia to jednak oceny, że organizatorzy prawdopodobnie woleliby wysupłać odrobinę więcej grosza z kieszeni, promując zwycięzców, niż zaoszczędzić, szukając innych zawodników lub odbudowując przegranych.

Tomasz Drwal nie miał większych problemów z pokonaniem 36-letniego, walczącego kategorię niżej i biorącego walkę z kilkudniowym wyprzedzeniem Delsona Heleno. Goryl oddał co prawda plecy w pewnym momencie, ale spokój, opanowanie i doświadczenie pozwoliły mu przetrwać próby zapięcia duszenia w wykonaniu Brazylijczyka, a gdy już ten ostatni znalazł się na plecach, kilka potężnych ciosów Polaka rozwiązało sprawę. Co dalej z Drwalem? Temat UFC póki co wydaje się nieaktualny – w tym znaczeniu, że Polak nie czuje żadnego ciśnienia na to, by powrócić za ocean. Prawdopodobnie dalej toczył będzie pojedynki w Polsce w niespiesznym tempie jednej, może dwóch walk na rok, jednocześnie rozwijając swoje pozostałe projekty.

Michał Kita nie miał najmniejszych problemów z rozprawieniem się z Mikiem Wesselem. Ubił Amerykanina mocnymi ciosami z góry w parterze, które odebrały mu jakąkolwiek ochotę do walki. Wessel okazał się o klasę słabszym zawodnikiem, bez wielkiego serca do walki, wobec czego trudno powiedzieć, gdzie naprawdę w hierarchii polskiej wagi ciężkiej znajduje się Masakra. W mojej opinii nie byłby na straconej pozycji w walce z żadnym zawodnikiem z czołówki – Damianem Grabowskim, Karolem Bedorfem i Marcinem Tyburą. Z którym z nich byłby faworytem, pozostaje osobną kwestią.

Mariusz Cieśliński został niemiłosiernie sponiewierany przez Martina Foudę i naprawdę trudno z niecierpliwością czekać na kolejną walkę Polaka. Pamiętajmy bowiem, że Fouda nie jest żadnym wybitnym zapaśnikiem i jak dotychczas preferował walkę w stójce – a mimo to rzucał naszym zawodnikiem jak szmacianą kukłą… Wydaje mi się, że trudno będzie znaleźć rywala dla Cieślińskiego, który z jednej strony będzie w jego zasięgu w pojedynku MMA, z drugiej – nie będzie kompletnym słabeuszem.

Bartosz Fabiński, którego kariera nabierała mocnego rozpędu, dobrał fatalny plan na walkę w konfrontacji z Wendresem Carlosem da Silvą, raz po raz klinczując i próbując obaleń. Gdy walka jakimś sposobem przenosiła się do parteru, dominacja Brazylijczyka nie podlegała dyskusji. Polak nie był w stanie dokonać żadnych zmian w swoim sposobie walki, nawet pomimo tego, że już w zasadzie po pierwszej rundzie wiadome było, że pokonanie Brazylijczyka przy tej taktyce będzie niesłychanie trudne. Da Silva po raz kolejny zaprezentował się naprawdę dobrze przed polską publicznością i nie wierzę, że nie zobaczymy go ponownie nad Wisłą – jest zbyt łakomym kąskiem dla rodzimych organizatorów, by przepuścili taką okazję.

Damian Milewski stoczył bardzo wyrównany bój z Tyago Moreirą, ale ostatecznie sędziowie punktowi zdecydowali – prawdopodobnie słusznie, choć żaden wynik tutaj by mnie nie zdziwił – o zwycięstwie Brazylijczyka. Polak w każdy niemal cios wkładał maksymalną siłę, co musiało kosztować go sporo energii, której wyraźnie zabrakło w ostatniej rundzie. Podobało mi się, w jaki sposób przeplatał lowkingi wysokimi kopnięciami i gdyby miał odrobinę więcej szczęścia, jeden z high kicków mógł sięgnąć szczęki jego rywala. Niestety, kompletnie nie rozumiem, jak Milewski – mierząc się z zawodnikiem dysponującym dużo lepszym zasięgiem ramion – mógł tak mocno wysuwać szczękę w kierunku Brazylijczyka, aż prosząc się o ciosy proste, które, rzeczywiście, nadlatywały. Jego pozycje na żurawia z głową zbliżoną maksymalnie w kierunku Brazylijczyka stanowiła prawdziwą zachętę dla tego ostatniego. Jeszcze zrozumiałbym tak wystawioną na ostrzał szczękę, gdyby Damian walczył świetnie z kontry – to uzasadniałoby prowokowanie rywala do ataków na wystawioną na ostrzał głowę.

Na karcie wstępnej bardzo cenne zwycięstwo zaliczyli Tomasz Kondraciuk, który rozbił Łukasza Klingera, oraz Jacek Czajczyński, który w ocenie sędziów wypunktował Szymona Bajora.

Co dalej?

Jeden z właścicieli organizacji PROMMAC Dalius Kubylis nie zdradził żadnych szczegółów na temat kolejnej gali. Ani nawet ogólników. Ba, nie wiemy, czy w ogóle się ona odbędzie. Organizatorzy czekają prawdopodobnie na informacje zwrotne od TVN Turbo – nie sądzę bowiem, by byli gotowi na kolejny event bez wsparcia telewizji. Jeśli zaczynasz z transmisją, to nie po to, by kolejne wydarzenie organizować bez stacji telewizyjnej. Zasada jednego kroku wstecz, by następnie zrobić dwa do przodu nie zawsze działa na rynku, na którym jedna nieudana gala może przesądzić o być albo nie być organizacji. Wkrótce pewnie dowiemy się więcej o dalszych planach PROMMAC. Miejmy nadzieję, że wczorajsza gala była pierwszą z wielu, którymi uraczy nas Professional MMA Challenge.

A jakie są Wasze odczucia po gali?